Η τελετή παραλαβής-παράδοσης του προεδρείου του ελληνικού Κοινοβουλίου έθεσε τέρμα σε μια σύντομη πλην όμως θορυβώδη περίοδο που όμοιά της δεν πρέπει να είχε ζήσει στην ιστορία του ο θεσμός. Υπό μία έννοια, τερμάτισε –ή έστω διέκοψε– και την ξέφρενη πορεία της τέως προέδρου της Βουλής, η οποία με τη συμπεριφορά της τόσες συζητήσεις είχε προκαλέσει.
Βεβαίως, η τέως πρόεδρος τραβούσε την προσοχή πάνω της πολύ πριν αναλάβει πρόεδρος. Τότε, στην αγνή εποχή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πολλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ έβλεπαν στο πρόσωπό της την ενσάρκωση της εκδίκησης, της τιμωρίας των «αδίστακτων μνημονιακών παπαγάλων, γερμανοτσολιάδων, εθνοπροδοτών». Στις διάφορες επιτροπές στις οποίες συμμετείχε η πληθωρική τέως πρόεδρος εξουθένωνε τους πολιτικούς της αντιπάλους, εξαντλούσε το γράμμα των κανονισμών της Βουλής, γενικά, κατόρθωνε να εξοργίζει τους εκπροσώπους των μνημονιακών κομμάτων προκαλώντας ρίγη συγκινήσεων σε πολλούς ψηφοφόρους του κόμματος της Κουμουνδούρου. Δεν ήταν μόνον οι νεώτερες ηλικίες –ευάλωτες σε απόλυτα, ακραία σχήματα– που τη θαύμαζαν. Ακόμα και ώριμοι μεσήλικες, καλλιεργημένοι άνθρωποι και, θα έλεγα, ευαίσθητοι ψυχισμοί γοητεύθηκαν από την επιθετικότητα της κυρίας. Ανθρωποι που θα περίμενες πως ήσαν σε θέση να διακρίνουν το αυτονόητο από το εξωφρενικό, άνθρωποι με παιδεία, σαγηνεύονταν από την ιδέα ότι η «Ζωή» (η χρήση των εισαγωγικών εδώ ελαφρώς καταχρηστικά, διότι περισσότερο μιλάμε πια για περσόνα, για ρόλο, για φιγούρα του θεάτρου σκιών, παρά για αληθινό πρόσωπο με σάρκα και οστά) θα «έβαζε στη φυλακή τούς κλέφτες και τους διεφθαρμένους». Πίστευαν –αφελώς– πως κάτι τέτοιο θα έλυνε τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας – ακόμα και τα δικά τους, προσωπικά προβλήματα.
Μέσα σε λίγους μήνες πόσα άλλαξαν· ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στην εξουσία, βέβαια, με τους Ανεξάρτητους Ελληνες πιστούς συντρόφους εν όπλοις, ωστόσο, εκείνη η πύρινη αντιμνημονιακή εκστρατεία έχει πάει περίπατο. Και η «Ζωή» δεν είναι πια εδώ. Λέγεται ότι τη νύχτα της συγκέντρωσης των ψηφοφόρων του ΟXI στο Σύνταγμα, παραμονές του δημοψηφίσματος, όταν εμφανίστηκε η «Ζωή», μερίδα του πλήθους εκστασιάστηκε. «Πού πας, Ζωή;», λέγεται πως τη ρώτησαν κάποιοι που βρέθηκαν κοντά της, για να λάβουν την απάντηση: «Πάω να φέρω τον πρόεδρο». Πράγματι αμέσως μετά εμφανίστηκε ο κ. Τσίπρας. Λίγα λεπτά αργότερα η τότε πρόεδρος στάθηκε στο περιστύλιο της Βουλής και ύψωσε τη γροθιά της στο πλήθος που ζητωκραύγαζε.
Αν όντως είπε «Πάω να φέρω τον πρόεδρο», σήμερα η ατάκα αυτή (ατάκα όπως σε μια θεατρική παράσταση) διαβάζεται με μια δόση ειρωνείας, καθώς οι δρόμοι της με τον «πρόεδρο» χώρισαν άτσαλα. Η προσχώρησή της στο λαφαζανικό στρατόπεδο οδήγησε πολλούς στην εκτίμηση ότι η Λαϊκή Ενότητα όχι μόνο θα εξασφάλιζε την είσοδό της στη Βουλή αλλά ότι θα το έκανε με μονοψήφιο μεν, υψηλό όμως ποσοστό. Αλίμονο.
Οπως φάνηκε, σημαντική μερίδα εκείνου του «θαυμαστού λαού» που την αποθέωσε τη βραδιά του ΟΧΙ έξω απ’ τη Βουλή, της γύρισε την πλάτη και επιβράβευσε όχι μόνον την ακύρωση του ΟΧΙ από τον «πρόεδρο» αλλά και τη μνημονιακή του στροφή. Ισως διότι κουράστηκαν κι αυτοί ακόμα. Τόσος θόρυβος, χειρονομίες και στόμφος – πόσο να τον αντέξεις; Και ίσως διότι τρόμαξαν και αυτοί το περασμένο καλοκαίρι με την κυβέρνηση που ψήφισαν δις μέσα σε επτά μήνες, με συνέπεια, αφού έδωσαν το οκέι στη μνημονιακή παράκαμψη, ησύχασαν, αποζητώντας περισσότερη ησυχία ακόμη. Προφανώς και η τέως πρόεδρος της Βουλής δεν έχει πει ακόμα την τελευταία της λέξη. Οταν όμως εμπίπτεις στην κατηγορία του κουραστικού ανθρώπου, κάθε νέα σου λέξη είναι και η τελευταία σου.