Επειτα από μια εκρηκτική εκκίνηση, η μάχη διαδοχής της Νέας Δημοκρατίας εισήλθε σε περίοδο υφέσεως. Ηταν εξάλλου φυσικό. Εσωκομματική είναι η διαδικασία και δεν ενδιαφέρει παρά τα μέλη της Ν.Δ. – τα εγγεγραμμένα και τους περαστικούς που θα μετάσχουν τελικώς στη διαδικασία αναδείξεως εκλογής του νέου ηγέτη της Κεντροδεξιάς «από τη βάση».
Οι διάφοροι φιλοπερίεργοι, οι «αγωνιούντες» για το μέλλον ενός κόμματος που ουδέποτε ή απλώς κατά παρέκκλιση το εψήφισαν για να αποτρέψουν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ προσφάτως και παλαιότερα του ΠΑΣΟΚ, δεν έχουν παρά να αναμείνουν. Ούτως ή άλλως όταν εκ νέου ευρεθούν σε ένα παρόμοιο δίλημμα, θα καταφύγουν πάλι στη Ν.Δ. όποιος και εάν εκ των τεσσάρων αναλάβει την ηγεσία.
Το απογοητευτικό είναι ότι ο αγώνας διαδοχής διεξάγεται απλώς στη βάση «μιας αλλαγής χάριν της αλλαγής», δίχως να έχει προηγηθεί απόπειρα επεξεργασίας θέσεων ή προτάσεων που να αφορούν την αναμόρφωση της Κεντροδεξιάς στην παρούσα συγκυρία.
Τουλάχιστον η προηγούμενη αναμέτρηση του κ. Αντώνη Σαμαρά με την κ. Ντόρα Μπακογιάννη είχε κάποιο πολιτικό περιεχόμενο. Η κ. Μπακογιάννη ως φιλελεύθερη πολιτικός κεντρώων αποκλίσεων προέβαλε εαυτήν ως λύση εναλλακτική στην παραδοσιακή φιλολαϊκή Δεξιά που εκπροσωπεί ο κ. Κώστας Καραμανλής. Ο κ. Αντώνης Σαμαράς είχε προτάξει την ιδεολογική ανάπλαση της Δεξιάς· περιορίσθηκε στην ενσωμάτωση μιας συνιστώσας του ΛΑΟΣ.
Δεν υπάρχει τίποτε επιλήψιμο με τη ριζοσπαστική Δεξιά, που κατά διαστήματα εμφανίζεται στον συντηρητικό χώρο. Ριζοσπάστες πολιτικοί της Δεξιάς ήταν ο Αμερικανός Ρόναλντ Ρέιγκαν και η Βρετανίδα Μάργκαρετ Θάτσερ. Πίσω, όμως, από τα δύο αυτά πρόσωπα υπήρξε πολυετής ιδεολογική προετοιμασία, τεράστια ζωτική δύναμη, που ανέδειξαν έναν μέτριο ηθοποιό του Χόλιγουντ και την κόρη ενός μπακάλη σε ηγέτες πρώτου μεγέθους. Εδώ στην Ελλάδα αναμένουμε τον «χαρισματικό» ηγέτη που θα προκύψει από ένα «ιδεολογικό κενό».
Εξυπακούεται βεβαίως ότι η εφαρμογή των «μνημονίων» δεν είναι στοιχείο που διαφοροποιεί τη Νέα Δημοκρατία από τον ΣΥΡΙΖΑ, από τη στιγμή που ο κ. Αλέξης Τσίπρας πραγματοποίησε τη μεγάλη «στροφή». Αδήριτη ανάγκη είναι η εφαρμογή του προγράμματος προσαρμογής για όποιον ασκεί την εξουσία είτε πιστεύει σε αυτό είτε όχι. Δεν είναι πλέον διακριτό χαρακτηριστικό κανενός κόμματος – εκτός από τη Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ.
Εξυπακούεται επίσης ότι η υπόσχεση του όποιου υποψηφίου να προσδώσει στη Ν.Δ. χαρακτηριστικά κόμματος της «ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς», αποτελεί μια γενικότητα στερούμενη περιεχομένου. Η Κεντροδεξιά στην Ευρώπη διέρχεται τη μεγαλύτερη κρίση ταυτότητος στη μεταπολεμική ιστορία και η ανάδειξη ριζοσπαστικών κομμάτων της Δεξιάς με έντονα εθνικιστικά στοιχεία πιστοποιεί το μέγεθος του προβλήματος.
Στην Ευρωπαϊκή Ενωση κυριαρχεί απολύτως μια άκρως ριζοσπαστική φιλελεύθερη αντίληψη στον τομέα της οικονομίας, που κυριολεκτικά σαρώνει τις αντιλήψεις της Δεξιάς -όχι απλώς των άκρων- για το εθνικό κράτος, τη μεσαία αστική τάξη, τις παραδόσεις που διαφοροποιούν τα έθνη μεταξύ τους. Ουδείς εκ των υποψηφίων αναφέρεται στα θέματα αυτά – δεν έχει άλλωστε τίποτε να πει. Οπότε ο νέος ηγέτης θα αναμένει την κόπωση των ψηφοφόρων, που θα απομακρύνει κάποτε τελικώς τον κ. Τσίπρα από την εξουσία. Υφιστάμεθα απλώς τις συνέπειες μιας διανοητικής οκνηρίας στον χώρο της πολιτικής εν γένει.