Είναι μία από τις συνήθειές μας να ελεεινολογούμε την Ελλάδα και να δοξολογούμε τον δεύτερο όρο συγκρίσεως, την (υπόλοιπη) Ευρώπη, που την παρουσιάζουμε σαν άπιαστο όνειρο για τα δικά μας ανατολίτικα ή βαλκανικά φτερά. Καλό είναι να βρισκόμαστε σε κριτική ετοιμότητα (κι ακόμα καλύτερα σε αυτοκριτική). Κανένα όφελος δεν προκύπτει όμως όταν, για να νιώσουμε δικαιωμένοι, για να δικαιώσουμε δηλαδή την κάποια περιφρόνηση (περιστασιακή ή σταθερή) που νιώθουμε για τη χώρα μας, για τους λόγους του ο καθένας, υπερτιμούμε όσα συμβαίνουν αλλού, όσο μέτρια, και υποτιμούμε τα δικά μας, όσο σπουδαία.
Για παράδειγμα, χρόνια τώρα η δημοσιογραφική και η κομματικοπολιτική ρητορική εκθειάζει την Αγγλία σαν υπόδειγμα πάταξης του χουλιγκανισμού, και εικονογραφεί τη Μάργκαρετ Θάτσερ σαν την ηγετική φυσιογνωμία που κατάφερε να εξημερώσει το θηρίο. Δεν έχει γίνει συζήτηση στην τηλεόρασή μας περί ποδοσφαίρου και βίας που να μην ακούσουμε το τροπάριο αυτό. Και δεν υπάρχει περίπτωση να παρακολουθήσουμε παιχνίδι του αγγλικού πρωταθλήματος και να μην πληροφορηθούμε από τον εκφωνητή πως «εκεί το ποδόσφαιρο είναι γιορτή, ενώ εδώ…».
Τι βλέπουμε λοιπόν τώρα; Εξαγωγή «γιορτινού κλίματος». Σε μεγάλες ποσότητες. Από την Αγγλία (και από άλλες χώρες βέβαια) στις πόλεις της Γαλλίας. Γιατί το θηρίο του χουλιγκανισμού απλώς παριστάνει ότι εξημερώθηκε όσο διαβιοί στην πατρίδα του. Κι όταν βρεθεί εκτός έδρας, εκδικείται για την «καταπίεση» που υφίσταται, μεθοκοπώντας, δέρνοντας και σπάζοντας. Οι Αγγλοι οπαδοί είναι φιλόνομοι με τον ίδιο τρόπο που είναι και οι Κεντροευρωπαίοι και Βορειοευρωπαίοι τουρίστες: Στον τόπο τους είναι συνετοί (ή πειθαρχημένοι)· δεν οδηγούν μεθυσμένοι και δεν ξεπερνούν το όριο ταχύτητας που ορίζει η πινακίδα. Μόλις καταφτάσουν όμως σε ελληνικό νησί απελευθερώνονται. Η στάθμη της αλκοόλης μέσα τους δεν τους πείθει να μην οδηγήσουν. Κι όταν νοικιάζουν «γουρούνα», συνηθίζουν να την προσφέρουν με πατρική περηφάνια στα ανήλικα παιδιά τους. Να την οδηγήσουν αυτά. Εχουμε δει τέτοιες εικόνες πολλοί πολλές φορές, σε Αιγαίο και Ιόνιο, για να τις θεωρήσουμε στατιστικώς ασήμαντες.
Για να επανέλθουμε στη Βρετανία, το δημοψήφισμα, με αντικείμενο την παραμονή ή την έξοδο από την Ε.Ε. θα μπορούσε να μας πείσει ότι χρειάζεται αναδιαμόρφωση το δόγμα «τέτοια θέλει ο Ελληνας, ψέματα και παραμύθια», που ακούγεται από τα χείλη του Ντίνου Ηλιόπουλου-Ψευτοθόδωρου στην ταινία «Ζητείται ψεύτης». Στη Βρετανία τα τρομοκρατικά ψεύδη που εξαπέλυσαν και οι δύο πλευρές, κυρίως δε η παράταξη της εξόδου, ηγέτης της οποίας είναι ο σωβινιστής κ. Φάραντζ (που τον υπολήπτονται βαθιά ορισμένοι Κεντρώοι δικοί μας), ήταν εκατό βαθμών στην κλίμακα Μινχάουζεν. Αρα; «Τέτοια θέλουν και οι Αγγλοι»; Ψέματα και παραμύθια; Ή τα δικά τους έχουν αυτοκρατορικό μεγαλείο, εν αντιθέσει με τα «επαρχιώτικα» δικά μας;