Μετά τους «Επτά επί Θήβας» οι «Επτά επί Κέντρον» ή μάλλον «επί Κεντροαριστεράν»; Αν πιστέψουμε τις διαρροές και τα ρεπορτάζ που τις καταγράφουν, στον αριθμό εφτά, γνωστό από παλιά για τις μαγικές του ιδιότητες, έχουν φτάσει ήδη οι υποψηφιότητες για την ηγεσία ενός πολιτικού σχηματισμού που ακόμη δεν τον είδαμε, αρχηγό ψάχνουμε να του βρούμε. Δύο γυναίκες (η κ. Φώφη Γεννηματά και η κ. Αννα Διαμαντοπούλου) και πέντε άρρενες: ο της ΔΗΜΑΡ Θανάσης Θεοχαρόπουλος, ο του «Ποταμιού» Σταύρος Θεοδωράκης, ο του ΚΙΔΗΣΟ Γιώργος Παπανδρέου, ο του Δήμου Αθηναίων Γιώργος Καμίνης και ο του εαυτού του Φίλιππος Σαχινίδης.
Επειδή πάντως τίποτε δεν φαίνεται ικανό να ανακόψει τις φιλοδοξίες που κρατούν άγρυπνο τον κ. Ανδρέα Λοβέρδο της ΡΙΚΣΣΥ και της «Συμφωνίας για τη Νέα Ελλάδα» (βλ. Ιντερνετ, μόνο εκεί υπήρξαν), και επειδή και για την αποστράτευση του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου ουδείς μπορεί να δηλώσει βεβαιότητα, ούτε καν ο ίδιος, ας προστεθούν και τα δικά τους ονόματα στα ονόματα των μνηστήρων της Κεντροαριστεράς, που την υποθέτουμε πολύφερνη, δεν είναι όμως απίθανο να αποδειχτεί πως η φερνή της, η προίκα της, φέρνει σ’ εκείνο το διάσημο αδειανό πουκάμισο. Και το εννιά, πάντως, μαγικός αριθμός είναι. Και το δέκα το καλό επίσης. Και στο κάτω κάτω, πάντα παράγουμε περισσότερους αρχηγούς (και γενικώς ειπείν προέδρους) απ’ όσους προλαβαίνουμε να καταναλώσουμε, να αξιοποιήσουμε για το καλό μας και κυρίως να λατρέψουμε.
Μια και περί αρχηγών ο λόγος, μου προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση η χαρά και η περηφάνια με την οποία ο κ. Θεοδωράκης συλλάβιζε πάλι και πάλι προχθές τη λέξη αρχηγός, μιλώντας στους βουλευτές και στα στελέχη του «Ποταμιού». Δεν αναφερόταν σε κάποιους τρίτους, για να καταδικάσει λ.χ. το αρχηγοκεντρικό μοντέλο κομματικής συγκρότησης. Στον εαυτό του αναφερόταν. Στην αρχηγία της Κεντροαριστεράς που ανακοίνωσε ότι θα διεκδικήσει, αν και όποτε γίνει καθολική ψηφοφορία από τα κάτω. Φαίνεται ότι τελειώσαμε πια με τα ταμπού και την πολιτική ορθότητα –ή απλώς τον φαρισαϊσμό–, που επέβαλαν τη χρήση δήθεν ηπιότερων και δημοκρατικότερων συνωνύμων. Κι έτσι, ο «Επικεφαλής», όπως επίμονα μας έλεγε να τον λέμε, και όπως τον προσδιορίζει και το ποτάμιο καταστατικό, ο απλώς πρώτος μεταξύ ίσων κτλ., διεκδικεί τον πλήρη, τον κανονικό τίτλο («αρχηγός», «ηγέτης»), με όλα τα εφέ του. Μήπως αρχηγό δεν τον αποκαλούν και ως ιδιοκτησιακού πνεύματος αρχηγό δεν τον μέμφονται όσοι αποχωρούν κατά καιρούς από το «Ποτάμι»;
Ο μέχρι στιγμής δημόσιος διάλογος ανάμεσα στα κόμματα και στους προύχοντες της Κεντροαριστεράς δεν φαίνεται να τους έχει πείσει ότι τίποτε δεν θα περπατήσει αν κύριο μέλημα κάθε μνηστήρα είναι η τρικλοποδιά που θα βάλει στους υπόλοιπους, που τους βλέπει σαν ανταγωνιστές, όχι σαν συναγωνιστές του. Δεν είναι ο/η αρχηγός, πάντως, αυτό που λείπει. Οι καθαρές ιδέες λείπουν και οι καθαρές σχέσεις.