Είναι μια ευχάριστη είδηση των τελευταίων ημερών: Ο αρχαιολογικός χώρος των Φιλίππων εγγράφηκε στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCΟ στο πλαίσιο της 40ής συνόδου της, που ξεκίνησε πριν από λίγες ημέρες στην Κωνσταντινούπολη. Επειτα από σοβαρή και πολυετή εργασία των αρμόδιων υπηρεσιών του ΥΠΠΟ, ο φάκελος της υποψηφιότητας, που είχε κατατεθεί το 2015, πήρε το πράσινο φως και τα οφέλη θα είναι πολλά για τον σημαντικό αρχαιολογικό χώρο της Βόρειας Ελλάδας, αλλά και την ευρύτερη περιοχή.
Παγκόσμια αναγνώριση, αύξηση των επισκεπτών άρα και οικονομικά κέρδη είναι κάποια απ’ αυτά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παράλληλα δεν αυξάνονται και οι υποχρεώσεις μας καθώς πρέπει να γίνουν πολλά σε ό,τι αφορά τις υποδομές και πολλά άλλα. Την ίδια στιγμή όμως που ο αρχαιολογικός χώρος των Φιλίππων μπαίνει στη λίστα, ο Δρυμός της Σαμαριάς κινδυνεύει με έξοδο καθώς η ελληνική πλευρά δεν έχει συμμορφωθεί στα κριτήρια που έχει θέσει το Παγκόσμιο Δίκτυο Αποθεματικών Βιόσφαιρας.
Ο κίνδυνος αυτός είναι κάτι παραπάνω από ορατός –η ελληνική πλευρά έχει λάβει τελεσίγραφο– όπως αφήνεται να εννοηθεί στην αλληλογραφία μεταξύ του υπευθύνου του προγράμματος ΜΑΒ (Ανθρωπος και Βιόσφαιρα) της UNESCΟ και του προέδρου της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής του προγράμματος, μέσω της οποίας προειδοποιούνται οι ελληνικές αρχές να συμμορφωθούν στα κριτήριά του και κυρίως στη διαμόρφωση προστατευτικών ζωνών στην περιοχή, αλλιώς θα δείξουν την πόρτα της εξόδου για το φαράγγι της Σαμαριάς.
Με την εγγραφή των Φιλίππων στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO η Ελλάδα αριθμεί πλέον 18 εγγραφές με την τελευταία –Παλαιά Πόλη της Κέρκυρας– να έχει γίνει το 2007. Σε ένα πολύ ενδιαφέρον διάγραμμα που υπάρχει στην ιστοσελίδα της UNESCO, βλέπει κανείς τις χώρες με τις περισσότερες εγγραφές. Πρωταθλήτρια είναι η Ιταλία με 51, ακολουθούν η Κίνα με 50, η Ισπανία με 45, η Γερμανία με 41, η Ινδία με 38. Η Ελλάδα ισοβαθμεί στη 15η θέση με τον Καναδά (18 εγγραφές), κάτω από την Ιαπωνία (20) και την Αυστραλία (19).
Η θέση της Ελλάδας είναι πολύ καλή σίγουρα, όμως θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη και οπωσδήποτε πάνω από χώρες που δικαίως θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί να βρίσκονται υψηλότερα στην κατάταξη. Η απάντηση είναι απλή και συνδέεται –και αυτή– με την κακοδαιμονία του Δημοσίου. Η εγγραφή στην UNESCO είναι πολύ σοβαρή δουλειά, απαιτεί συντονισμό, συστηματική εργασία, συνεργασίες, συνέχεια. Μέχρι την τελική έγκριση, ο φάκελος της κάθε υποψηφιότητας παραμένει για μεγάλο διάστημα στον «προθάλαμο» της UNESCO και ελέγχεται λεπτομερώς. Με λίγα λόγια, χρειάζεται συνέπεια. Η περίπτωση του Εθνικού Δρυμού της Σαμαριάς είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για το τι συμβαίνει, όταν αυτή δεν υπάρχει.