Η παράδοση δεν είναι οπωσδήποτε καλή και αξιοσέβαστη. Μόνο η νοσταλγία την εξωραΐζει αυθαιρετώντας, και η ανάγκη μας για κάτι θετικό και παρήγορο. Στην παράδοση των εξεταστικών επιτροπών της Βουλής, λ.χ., τα άξια λόγου γνωρίσματα υπολείπονται σαφώς των ανάξιων: πρακτική εντυπωσιασμού από την εκάστοτε πλειοψηφία, προθέσεις συμψηφισμού και ροπή στην κωλυσιεργία από την εκάστοτε μειοψηφία, απροθυμία συμφωνίας ακόμα και για τα εξόφθαλμα και κραυγαλέα, αδυναμία καταλογισμού των ευθυνών, πολιτικών ή ποινικών, με ονοματεπώνυμο. Κάθε κόμμα και πόρισμα, κάθε πόρισμα και προσαρμογή των δεδομένων, λίγο ή πολύ βίαιη, στις κομματικές ανάγκες και βλέψεις. Αποτέλεσμα; Να μειώνεται η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος ακόμα περισσότερο, αντί να ενισχύεται, όπως θα περίμενε κανείς. Οπως θα περίμεναν πρωτίστως οι πολιτικοί, αν όντως τους ενδιέφερε το εγχείρημα της αυτοκάθαρσης.
Συστατικό της παράδοσης των εξεταστικών επιτροπών, και γενικότερα της πολιτικής μας παράδοσης, είναι και η πλήρης σχετικοποίηση της σημασίας των πολιτικών ευθυνών, μέχρι μηδενισμού της, επειδή υποτίθεται ότι το παν είναι οι ποινικές ευθύνες. Παρόλο το προφανές βάρος τους με τα κριτήρια της ηθικής, συνηθίζουμε να τις θεωρούμε περίπου αμελητέες και σίγουρα συγχωρητέες. Κάτω από τον όρο «πολιτικές ευθύνες» σκεπάζουμε όχι τόσο ό,τι δεν ξέρουμε (όπως κάνουν ορισμένοι της ιατρικής με τον όρο «ίωση» λόγου χάρη ή «άγχος»), αλλά πρωτίστως ό,τι δεν θέλουμε ή δεν τολμάμε να μάθουμε, διερευνώντας το μεθοδικά και τίμια. Γι’ αυτό και κατάντησε ακίνδυνος, αδιάφορος, δίχως σοβαρό αντίκρισμα.
Και όμως. Πολιτικοί που τα διαπιστωμένα γεγονότα, τα οποία ούτε καν οι ίδιοι δεν αμφισβητούν, τους αποκαλύπτουν βολικά ή υστερόβουλα αδρανούντες ενόσω διασπαθιζόταν δημόσιο χρήμα, θα έπρεπε να έχουν τουλάχιστον το κουράγιο και την τιμιότητα να αναγνωρίσουν ότι δεν ήταν όλα καλώς καμωμένα στον καιρό τους. Να αναγνωρίσουν δηλαδή τις πολιτικές ευθύνες τους στην απόλυτη τιμή τους. Και όχι σαν να μας κάνουν κάποια χάρη. Χάρη στον εαυτό τους θα έκαναν, στο κόμμα τους, ίσως και στον τόπο, με τον οποίο βέβαια ταυτίζουν τον εαυτό τους και το κόμμα τους.
Και μόνο το γεγονός ότι, πλέον, ούτε κόμματα ούτε ΜΜΕ μπορούν να δανειοδοτηθούν με τη χθεσινή και προχθεσινή ευκολία δείχνει ότι δεν ήταν όλα καλώς καμωμένα τόσα χρόνια. Με εγγύηση τη φήμη, το όνομα ή τον «αέρα», όπως ομολογήθηκε άλλωστε στη Βουλή, εκχωρήθηκαν περί τα δύο δισεκατομμύρια ευρώ σε επιχειρήσεις Τύπου και σε κόμματα (έναντι του ποσοστού που… θα αποσπούσαν στις εκλογές, λες και είχαν συμβόλαιο με την Ιστορία ή ενημέρωση από την Πυθία). Ισονομία; Εδώ ο καγχασμός όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά επιβάλλεται. Δημαγωγεί τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ; Αναμενόμενο. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ άφησαν τον δήμο και το δημόσιο χρήμα δίχως την εκ του Συντάγματος προβλεπόμενη προστασία.