Είναι ένα παράδοξο κι αυτό: Ενώ υπάρχουν δέκα λογικοί, κανονικοί, αδιάβλητοι τρόποι διαχείρισης ή απλής γνωστοποίησης κάποιου σοβαρού ζητήματος, η κυβέρνηση επιλέγει σχεδόν πάντα έναν ενδέκατο· έναν προβληματικό. Για να κερδίσει τις πρώτες εντυπώσεις (κι ας χάσει τις καθοριστικές τελικές), για να διεμβολίσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης, για να υποβαθμίσει τις ευθύνες της. Πολλοί οι λόγοι. Ολοι τους όμως ριμάρουν με τον κυνισμό. Δηλαδή με ό,τι κατήγγελλε προ κυβερνήσεως ο ΣΥΡΙΖΑ σαν γνώρισμα φθοροποιό της πολιτικής και διαβρωτικό της ηθικής.
Για την ελβετική Novartis και τους άθλους της σε διάφορες χώρες ακούμε πολύ καιρό τώρα ειδήσεις ή φήμες, τεκμηριωμένες πληροφορίες ή υπονοούμενα. Τα βροντόφωνα πρωτοσέλιδα δεν ενδιαφέρονται για τις λεπτές διακρίσεις ανάμεσα στο επαληθευμένο και το εικαζόμενο. Δεν είναι αυτός ο κανόνας των ξύλινων γραμμάτων με τα οποία στήνονται οι γιγαντότιτλοι. Η «πολιτική» άλλωστε δεν γίνεται με τεκμηριωμένο λόγο, «αυτά είναι για τα φιλολογικά συνέδρια», αλλά με κραυγές και ψιθύρους.
Ψιθύρους ακούγαμε πολλούς μέχρι προχθές για τη Novartis. Για τα τεχνάσματα που χρησιμοποίησε ώστε να αβγατίσει το μερίδιό της στη φαρμακολάγνο ελληνική αγορά. Για την εμπλοκή του FBI, που για να προστατέψει τα αμερικανικά εξαγωγικά συμφέροντα, βρίσκει την ευκαιρία να μας αυτοσυστηθεί σαν δύναμη ηθικής. Για δώρα σε υπηρεσιακούς παράγοντες εύκαμπτης συνειδήσεως και για ταξίδια συνεδριακής αναψυχής σε γιατρούς που έδωσαν τον όρκο του Ιπποκράτη, ήταν όμως στ’ αρχαία και δεν τον πολυκαταλάβαιναν· το μόνο που έμεινε στη μνήμη τους ήταν ότι θα ’χε γούστο να αποκτήσουν ένα εξοχικό και στην Κω.
Με το σκηνικό μπροστά στο Μέγαρο Μαξίμου, από τους ψιθύρους περάσαμε στις κραυγές. Διά στόματος μάλιστα υπουργών. Οι οποίοι μιλούν για «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους», ενώ κανονικά τίποτε δεν τους επιτρέπει να εκδίδουν τελεσίδικο πόρισμα αλλά ούτε καν να γνωρίζουν τα του φακέλου. Εξηγήσιμη η σπουδή τους (ταραχή στους αντιπάλους, στα όρια του εμφυλίου, συν κάποιοι αβανταδόρικοι τίτλοι), και ταυτόχρονα ανεξήγητη: Αδιαφορώντας για τη θεσμική οδό, δίνουν ωραιότατη πάσα στους «φερόμενους» και στα κόμματά τους να καταγγείλουν την παράκαμψη του προβλεπόμενου τυπικού και να σιωπήσουν για την ουσία: για τη δεδομένη διαφθορά και την καραμπινάτη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Και ξεπέφτουμε έτσι, ακόμα μια φορά, από το σκάνδαλο στη σκανδαλολογία.