Η γαλλοκεμαλική συμφωνία παρέμεινε επί μακρόν στο επίκεντρο των διπλωματικών διεργασιών και της επικαιρότητας. Ενδεικτική είναι η ενημέρωση που παρείχε το φύλλο της «Καθημερινής» που κυκλοφόρησε στις 28 Οκτωβρίου 1921.
Αναδημοσίευε, για παράδειγμα, εκτιμήσεις του ιταλικού Tύπου, σύμφωνα με τις οποίες «η βρεττανική Κυβέρνησις εξέφρασε την ριζικήν αποδοκιμασίαν επί της πολιτικής της Γαλλίας εν τω Ανατολικώ», οι δε «πολιτικοί κύκλοι κρίνουν την κατάστασιν ως εξαιρετικώς κρίσιμον, φοβούμενοι ότι αύτη θα επιφέρη ό,τι μέχρι τούδε κατωρθώθη να αποτραπή: την χαλάρωσιν της συνεργασίας των ∆υνάμεων της Αντάντ».
Κι ενώ η Αγγλία με διακοίνωσή της ζητούσε «αναστολή της εφαρμογής της [συμφωνίας] μέχρις ου επέλθη γενική συμφωνία μεθ’ όλων των συμμάχων», οι εφημερίδες των δύο χωρών «διασταύρωναν τα ξίφη τους» τόσο για την ενέργεια αυτή καθαυτή όσο και για τη μεθόδευσή της. Στο πλαίσιο αυτό, οι γαλλικές εφημερίδες απέδιδαν τις αντιδράσεις του αγγλικού Tύπου σε «απορρόφησιν προς τα ελληνικά συμφέροντα» και υποστήριζαν ότι «από του παρελθόντος Μαρτίου ειδοποιήθη η αγγλική Κυβέρνησις περί του κλεισίματος της συμφωνίας ταύτης και των μεταγενεστέρων τροποποιήσεων» Η δε «Ηχώ των Παρισίων» χαρακτήριζε την αγγλική «νευρικότηταν ως αποτυχίαν της αγγλικής πολιτικής εν Ανατολή» και σημείωνε ότι «η Γαλλία, αντιληφθείσα την πραγματικήν κατάστασιν, εξετέλεσε πράξιν αποτελούσαν το προοίμιον της μεταβολής της ανατολικής πολιτικής όλων των Συμμάχων».
Πέραν της Βρετανίας, ωστόσo, φυσικά και της Ελλάδας, ανησυχία προκάλεσε η εν λόγω συμφωνία και στην επίσημη τουρκική κυβέρνηση. Με την «Τουρκία της Κωνσταντινουπόλεως» ασχολούνταν η πρώτη σελίδα του ίδιου φύλλου της εφημερίδας, φιλοξενώντας ιδιαίτερη ανταπόκριση από την έδρα της Υψηλής Πύλης. Σύμφωνα με την ανταπόκριση, δύο ήταν οι πηγές της ανησυχίας. Η πρώτη αφορούσε το ενδεχόμενο οι συζητήσεις του –ευρισκόμενου τότε στο Λονδίνο– πρωθυπουργού ∆ημ. Γούναρη να έχουν ευνοϊκή για την Ελλάδα κατάληξη. Η δεύτερη αφορούσε τη συμφωνία Φρανκλέν – Μπουγιόν: «Ο Τεφήκ Πασάς, μολονότι θερμός υποστηρικτής του κεμαλικού κινήματος, ουδεμίαν ευχαρίστησιν εξεδήλωσε διά την σύναψιν της γαλλοκεμαλικής συμβάσεως, φοβούμενος ακριβώς τον αγγλικόν πολιτικόν ανταγωνισμόν εν Ανατολή, ο οποίος δεν είναι δυνατόν ή να εκσπάση εν τέλει εις βάρος των Τούρκων».
