Αποφασισμένος να κρατήσει σταθερά το νήμα της βελτίωσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων και να διερευνήσει τις δυνατότητες επίλυσης της διαφοράς της οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ μέσω της διεθνούς Δικαιοσύνης φέρεται ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης. Ο σχεδιασμός του πρωθυπουργού δεν πρόκειται να μεταβληθεί από τις ηχηρές ενστάσεις του προκατόχου του Αντ. Σαμαρά και τις λιγότερο ηχηρές του Κ. Καραμανλή. Μάλιστα έχει ήδη διαμορφωθεί ένα άτυπο χρονοδιάγραμμα εξελίξεων στα ελληνοτουρκικά με τέσσερα σημεία-σταθμούς: εντός του Ιανουαρίου θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα –ή στο περιθώριο κάποιου διεθνούς φόρουμ στο οποίο θα παρίστανται και οι δύο– συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη και Χακάν Φιντάν, ενώ στη συνέχεια τη σκυτάλη θα παραλάβουν οι υφυπουργοί Εξωτερικών των δύο χωρών Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου και Μπουράκ Ακσαπάρ, οι οποίοι θα ηγούνται και των ομάδων που θα διεξαγάγουν τις διερευνητικές επαφές, δηλαδή τη συζήτηση για τις βασικές αεροναυτιλιακές διαφορές Ελλάδας – Τουρκίας (χωρικά ύδατα, εναέριος χώρος). Στις δύο συναντήσεις θα γίνει χαρτογράφηση των εκατέρωθεν θέσεων, ενώ θα λειτουργήσουν «προπαρασκευαστικά» στην προγραμματισμένη για τον Απρίλιο επίσκεψη του Κυρ. Μητσοτάκη στην Αγκυρα. Εάν κατά τη «συνάντηση κορυφής», πέραν της επαναβεβαίωσης του θετικού κλίματος, διαπιστωθεί εκατέρωθεν βούληση προκειμένου να γίνει το επόμενο βήμα, τότε θα ακολουθήσει νέο τετ α τετ Γεραπετρίτη και Φιντάν, προκειμένου να εισέλθουν πλέον στα βαθιά νερά των ελληνοτουρκικών θεμάτων.
Συγκεκριμένα θα μπει στο τραπέζι το «αντικείμενο» της συζήτησης για τις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες. Εάν δηλαδή θα αφορά το Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο –όπου εμπλέκονται και άλλες χώρες, όπως η Κύπρος και η Λιβύη– ή και τις δύο περιοχές. Και, δεύτερον, με βάση ποιες «αρχές» και με ποιο «δίκαιο» θα διεξαχθούν οι όποιες συνομιλίες. Οσο για τον τελικό ορίζοντα του εγχειρήματος, πιθανότατα θα είναι η νέα συνάντηση που προβλέπεται να έχουν οι Κυρ. Μητσοτάκης και Τ. Ερντογάν τον Ιούλιο στην Ουάσιγκτον. Σε κάθε περίπτωση, η βούληση του πρωθυπουργού να αναζητήσει λύσεις με την Τουρκία εδράζεται στη βεβαιότητα ότι η συγκεκριμένη πολιτική εμπεδώνει τη σταθερότητα στην περιοχή και υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα. Αλλά και στην εκτίμηση ότι η πλειονότητα της κοινής γνώμης επιθυμεί οι ελληνοτουρκικές σχέσεις να «απεγκλωβιστούν» από τις μεγάλες εντάσεις του πρόσφατου αλλά και του απώτερου παρελθόντος.
Το ΠΑΣΟΚ ποντάρει στο ιβηρικό μοντέλο
Ο Ν. Ανδρουλάκης φέρεται να εκτιμά πως εάν το ΠΑΣΟΚ είναι καθαρά δεύτερο και επιτύχει τον στόχο να υπερβεί το 17%, στην Ελλάδα είναι πιθανό μετά τις ευρωεκλογές να έρθει στο προσκήνιο το λεγόμενο «ιβηρικό μοντέλο», όπου ως αντίβαρο στη Ν.Δ. θα αναδειχθεί ένα δυνητικό κυβερνητικό σχήμα με βασικό πυλώνα το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα –δηλαδή το ΠΑΣΟΚ– με τον πρόεδρό του ως πρωθυπουργό, σε συνεργασία με πιο «αριστερόστροφες» δυνάμεις. Υπ’ αυτήν την έννοια, στη Χαριλάου Τρικούπη παρακολουθούν με προσοχή τις εξελίξεις στον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς, ειδικά τώρα που άρχισε να «κάθεται η σκόνη» της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ.
Στα ηγετικά κλιμάκια της Χαριλάου Τρικούπη κυριαρχεί η εκτίμηση πως παρά την τρέχουσα χαμηλή δημοσκοπική της πτήση, η Νέα Αριστερά μπορεί να εκμεταλλευθεί τη «χαλαρή» ψήφο στις ευρωεκλογές, να εκλέξει ευρωβουλευτή και να εδραιωθεί στο πολιτικό σκηνικό, αποτελώντας έναν δυνητικό εταίρο για το ΠΑΣΟΚ. Αντιθέτως, μεγάλη είναι η απόσταση από τον ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Στ. Κασσελάκη και τη νέα ηγετική ομάδα στην Κουμουνδούρου. Μάλιστα έχει προκαλέσει ενόχληση ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίσθηκε να δίνει… δημοσίως συμβουλές για τον τρόπο με τον οποίο ο Ν. Ανδρουλάκης θα έπρεπε να κινηθεί στην υπόθεση των υποκλοπών και να θέτει το ερώτημα «γιατί δεν έκανε μήνυση στον Μητσοτάκη», όταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε ως συμβούλους για τους χειρισμούς του κορυφαίους νομικούς όπως ο Ν. Αλιβιζάτος. Τέλος, μικρή σημασία αποδίδεται στη φιλολογία περί «ολικής επαναφοράς» του Αλ. Τσίπρα. Οπως λέγεται, πάντα αναπτύσσεται σεναριολογία για πρώην πρωθυπουργούς, με χαρακτηριστικό παράδειγμα κατά περιόδους τον Κ. Καραμανλή, αλλά στην πράξη αυτή δεν επιβεβαιώνεται.
Τα γκάλοπ και η γκρίζα ζώνη
Ανησυχητικά μηνύματα για τα κόμματα της κεντροαριστερής πολυκατοικίας εμπεριέχει ο πρόσφατος κύκλος δημοσκοπήσεων. Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της Pulse για τον ΣΚΑΪ, παρότι η Ν.Δ. υποχωρεί από το 33% στο 31,5% στην πρόθεση ψήφου, ουδείς καρπώνεται έστω μέρος των απωλειών της. Παράλληλα:
• Το ΠΑΣΟΚ «κλειδώνει» τη δεύτερη θέση, αλλά το ποσοστό του παραμένει σταθερό στο 13%. Φαίνεται, ως εκ τούτου, ότι διατηρεί τα κέρδη που είχε από τη μεγάλη κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι εισροές από την Κουμουνδούρου έχουν τερματιστεί.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει τη μάχη των συσχετισμών με τη Νέα Αριστερά με ποσοστό 12% έναντι 2%. Ομως, αντί με το –ενδεχομένως υποτιθέμενο– τέλος της εσωστρέφειας να εμφανίζει δυναμική ανάκαμψης, συνεχίζει την πτωτική πορεία του, καθώς υποχωρεί από το 12,5% του Νοεμβρίου.
• Η Νέα Αριστερά, αν και τα συμπεράσματα για τις προοπτικές της είναι πρώιμα, φαίνεται να απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στην αριστερόστροφη βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Να αντλεί, δηλαδή, ψηφοφόρους μεταξύ όσων πριν από τη διάσπαση είχαν μετακινηθεί είτε στην γκρίζα ζώνη των αναποφάσιστων είτε προς το ΚΚΕ.
Πάντως, κορυφαίο στέλεχος της Κεντροαριστεράς σημειώνει το εξής παράδοξο: Οι δημοσκοπήσεις ευλόγως διεξάγονται με ερώτημα τη στάση των ψηφοφόρων στις εθνικές εκλογές. Ομως σε έξι μήνες οι πολίτες δεν θα αναδείξουν κυβέρνηση, αλλά θα προσέλθουν στις ευρωκάλπες, όπου τα κριτήρια της ψήφου θα είναι ενδεχομένως πολύ διαφορετικά.