Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος δεν διακρίνεται μόνο για την άρτια γνώση της Νομικής επιστήμης, χάρις στο πεδίο που υπηρέτησε με αφοσίωση προτού γίνει ο πρώτος πολίτης της χώρας. Σε διάφορες εκδηλώσεις που αφορούν την τέχνη ή τη λογοτεχνία μας έχει ξαφνιάσει ευχάριστα με την ευρυμάθειά του. Την περασμένη εβδομάδα ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση που του έκανε το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, και συγκεκριμένα ο Τομέας Νεοελληνικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής (σε συνεργασία με το Μουσείο Μπενάκη και το περιοδικό «Νέα Ευθύνη»), να δώσει το «παρών» σε μια επιστημονική εκδήλωση για τα 150 χρόνια από τον θάνατο του Ανδρέα Κάλβου. Πραγματοποιήθηκε στη Μεγάλη Αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών, με έγκριτους νεοελληνιστές και μελετητές του Κάλβου.
Ο κ. Παυλόπουλος επέλεξε να μιλήσει για την Τέταρτη Ωδή του Ανδρέα Κάλβου, με τίτλο «Εις Σάμον», όπως περιλαμβάνεται στα «Λυρικά» του, ως μέρος των συνολικά δέκα ωδών που εκδόθηκαν στο Παρίσι το 1926. Υπογράμμισε πως ο ποιητής μας έχει αφήσει μια μεγάλη παρακαταθήκη για το νόημα της ελευθερίας, η οποία πρέπει να μας διαπνέει διαχρονικώς. «Με ιστορική αφορμή τη Ναυμαχία της Σάμου το 1824, το υπέρ της ελευθερίας μήνυμα του Ανδρέα Κάλβου όχι μόνο διαπερνά απ’ άκρου εις άκρον την ιστορική διαδρομή του λαού μας και του έθνους μας, αλλά πρέπει να φωτίζει το παρόν και να προσδιορίζει καθοριστικώς το μέλλον μας, ως απογόνων μεγάλων προγόνων. Απόγονοι οι οποίοι, εξ αυτού και μόνον, έχουν χρέος να γράψουν τη δική τους ιστορία και να φέρουν έτσι εις πέρας την αποστολή που τους αναλογεί και τους αρμόζει, κατεξοχήν σε δύσκολους και κρίσιμους καιρούς», υπογράμμισε.
Ο κ. Παυλόπουλος μίλησε για τη διαχρονική αξία του έντυπου βιβλίου.
Λίγες ημέρες αργότερα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εγκαινίασε τη λειτουργία της Φιλοσοφικής Βιβλιοθήκης του EKΠΑ, ένα θησαυροφυλάκιο γνώσης, που συνδέει το παρελθόν και το μέλλον της γνώσης.
Περιηγήθηκε στο κτίριο και ενημερώθηκε για όλες τις υπηρεσίες της. Μέσα από τον λόγο του, υπερασπίστηκε μάλιστα και την κλασική μορφή του βιβλίου λέγοντας: «Το βιβλίο, πρωτίστως στην έντυπη μορφή του, “σφυρηλατεί” μιαν αναντικατάστατη υλική σχέση με τον αναγνώστη.
Του επιτρέπει να διατηρεί μια γνήσια σχέση με τον συνάνθρωπο και με τον κόσμο, αποτελώντας έτσι πραγματικό ανάχωμα στην επέλαση της πνευματικώς φθοροποιού εικονικής προσομοίωσης. Και τούτο διότι το βιβλίο, υπό τα ανωτέρω χαρακτηριστικά του, αποτρέπει, σε μεγάλο βαθμό, το στέγνωμα του νου, κυρίως μέσα από τη “ζωογόνο δρόσο” της κριτικής σκέψης και φαντασίας, την ανάπτυξη των οποίων καλλιεργεί και υποστηρίζει».