Ολοι πλέον «μένουμε σπίτι», υιοθετούμε τον οικειοθελή αυτοπεριορισμό που σώζει ζωές, καθώς μειώνει τη διάδοση του ιού. Μέρη όπου μπορεί να υπάρξει συνάθροιση παραμένουν κλειστά μέχρι νεωτέρας ώστε να προστατευθεί ο πληθυσμός. Σε αυτόν τον κανόνα εντάσσεται και ο χώρος της Συλλογής Φέλιου, στη Φωκίωνος Νέγρη 16. Εκεί άνοιξε πριν από μερικές ημέρες η αναδρομική έκθεση της Μαρίας Φιλοπούλου – καθώς φαίνεται, τα τελευταία εγκαίνια για πολλές ακόμα εβδομάδες ή και μήνες, μέχρι να μπορέσουμε και πάλι να χαιρόμαστε ο ένας την παρέα του άλλου χωρίς να φοβόμαστε τα χειρότερα.
Ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο δεν είναι για να μιλήσω για την έκθεση, αλλά για την αξιοθαύμαστη συμπεριφορά όσων επέλεξαν να παρευρεθούν. Χειραψία ούτε για δείγμα, φιλιά και εναγκαλισμοί απολύτως απαγορευμένοι, απόσταση μεταξύ των ανθρώπων ένα με δύο μέτρα. Ενα νέο savoir faire. Το καλύτερο: Λες και υπήρξε μια μαγική συνεννόηση, μια προσυμφωνημένη «χορογραφία», έτσι ώστε να μην παρατηρηθεί ποτέ συνωστισμός στον χώρο. Ολοι έμπαιναν μέσα, έβλεπαν την έκθεση και μετά έβγαιναν, για να δώσουν τη θέση τους σε όσους έρχονταν. Τούτο είχε ως αποτέλεσμα να μη βρίσκονται μέσα στην αίθουσα ποτέ πάνω από 20 άτομα, ενώ υπήρξε ασταμάτητη ροή δεκάδων.
Δάφνη Αγγελίδου, Νίκος Βατόπουλος, Μυρτώ Τζαννετάκη.
Βεβαίως, είχαν ληφθεί και κάποια στοιχειώδη μέτρα προστασίας, όπως τα άφθονα αντισηπτικά και οι ανοιχτές μπαλκονόπορτες προς την εσωτερική αυλή. Αυτό δείχνει ότι ακόμα και πριν από το διάγγελμα του πρωθυπουργού, αλλά και τους φόβους για εκθετική αύξηση των κρουσμάτων, οι περισσότεροι άνθρωποι 30 ετών και άνω έχουν συνειδητοποιήσει τον τεράστιο κίνδυνο και θα πειθαρχήσουν με την πολυήμερη παραμονή στο σπίτι. Το στοίχημα είναι τι θα γίνει με όσους είναι έφηβοι ή εικοσάρηδες που πιθανόν να υποτιμούν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Δύσκολα θα πειστούν να ακολουθήσουν κάποιους κανόνες…
Η Ευρώπη βλέπει τους χώρους πολιτισμού να κλείνουν, απαγορευτικές κορδέλες να μπαίνουν στις εισόδους των μνημείων, τον κόσμο να παραμένει σε καραντίνα. Αλλά ως πολίτες της Γηραιάς Ηπείρου, που έχουμε γνώση της Ιστορίας και έχουμε ακούσει αφηγήσεις για άλλες εποχές, απείρως πιο ζόρικες από τη δική μας, δεν θα χάσουμε το ηθικό μας. Γιαγιάδες, παππούδες και γονείς φρόντισαν να μας δείξουν πως δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία η ίδια η δυσκολία, όσο η στάση μας απέναντι σε αυτήν. Συνεπώς, ας πάρουμε μια μακρά ανάσα για το μακροβούτι της απομόνωσης και όταν θα βγάλουμε ξανά το κεφάλι έξω, θα δούμε τον ήλιο.