Από τη Βόρεια Εύβοια ώς την Πάρο κι από εκεί έως το κέντρο της Αθήνας οι ομοιότητες είναι πολλές: η αγωνία για την άγνωστη ημερομηνία λήξης του εφιάλτη αλλά και των προσωπικών αντοχών, το άγχος της πιθανότητας κάποιος οικείος να νοσήσει. Ομως υπάρχουν και σημαντικές διαφορές. Στις πόλεις ο αυτοπεριορισμός είναι κύρια συνθήκη της νέας ζωής, στα νησιά, στις κωμοπόλεις, στα απομακρυσμένα χωριά της υπαίθρου ένας περισσότερο υποφερτός ζυγός.
Το άγχος να αρρωστήσεις
«Στη Βόρεια Εύβοια δεν νιώσαμε την πίεση της απομόνωσης, τα μέρη μας είναι πάντα τον χειμώνα απομονωμένα. Ομως, μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας άρχισε ο κόσμος να αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να λαμβάνει μέτρα προφύλαξης, να μπαίνει με γάντια στα σούπερ μάρκετ, να τηρεί αποστάσεις», λέει ο Τ.Ν., που διατηρεί καφέ στην περιοχή. Πλέον το καφέ του λειτουργεί με take away, η κίνηση έχει μειωθεί κατά 80%, «όμως δεν το κρατάμε για να βγάλουμε τα έξοδά του, αλλά για να εξυπηρετήσουμε αυτούς που μας στηρίζουν όλη τη χρονιά».
Οπως σημειώνει, «μέσα σε δέκα ημέρες προσαρμόσαμε τη ζωή μας σε καταστάσεις αδιανόητες λίγο καιρό πριν, όπως να μην πληρώνεσαι, να μην εισπράττεις, να μη λειτουργεί τίποτα…».
Στήριγμα όλων, ορισμένοι ιδιώτες γιατροί, «οι οποίοι δίνουν συμβουλές ανεξαρτήτως ειδικότητας και στηρίζουν ψυχολογικά τον κόσμο που ασθενεί – το Κέντρο Υγείας της περιοχής αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις σημερινές συνθήκες. Αν τα δικά σου ελαφριά συμπτώματα εκδηλώσει και συγγενής σου, επηρεάζεται όλος ο κύκλος οικείων. Αυτή η αλυσίδα αναγκών εξυπηρετείται από ένα δίκτυο ιδιωτών γιατρών, που ανταλλάσσουν πληροφορίες και προβληματισμούς, συνδιασκέπτοναι συνεχώς μεταξύ τους και δίνουν στον κόσμο κοινές κατευθύνσεις, κοινό βηματισμό. Είναι σωτήρια η αίσθηση ασφάλειας που παρέχουν. Αν ζεις στην επαρχία είναι ιδιαίτερα αγχωτική η ιδέα ότι μπορεί να αρρωστήσεις και να μην έχεις πού να απευθυνθείς, να έχει ο δικός σου άνθρωπος δέκατα 3-4 μέρες και να μην ξέρεις τι να κάνεις».
Μοναχικές βόλτες στη θάλασσα
«Λίγα έχουν αλλάξει δραστικά στη ζωή μου, όπως το ότι πλένω εξαιρετικά συχνά τα χέρια μου», λέει με ένα συγκρατημένο χαμόγελο ο Βαγγέλης Ζάρναρης, αρχιτέκτονας στην Πάρο. Το αρχιτεκτονικό του γραφείο συνεχίζει τη λειτουργία του, στην οικοδομή οι ρυθμοί έχουν πέσει σε σύγκριση με τις ημέρες προ κορωνοϊού, αλλά «δεν έχουν κατέβει ρολά. Νιώθω τυχερός που ζω εδώ, η Πάρος είναι γοητευτική εκτός τουριστικής περιόδου, δεν αισθάνομαι εγκλωβισμένος, άλλωστε κάπως έτσι ζούσα, δουλειά, βόλτα στην ύπαιθρο, το βράδυ στο σπίτι. Με τις βεβαιώσεις κυκλοφορίας πάντα μαζί μου, πηγαίνω μετά το γραφείο με το αυτοκίνητο σε ακρογιαλιές, δεν συναντώ άνθρωπο, κάνω μεγάλες μοναχικές βόλτες, μαθαίνω το νησί όπως δεν είχα την ευκαιρία να το κάνω στο παρελθόν. Επειτα μένω σπίτι, βλέπω ντοκιμαντέρ και ταινίες, όχι συνεχώς τα “πολεμικά ανακοινωθέντα”.
Ο κόσμος έχει φοβηθεί, δεν κυκλοφορεί, βλέπεις μόνο λίγους περιπατητές, σπάνια κάποιον να κάνει τζόκινγκ, άλλωστε όλα, εκτός από τα σούπερ μάρκετ και τα φαρμακεία είναι κλειστά, ούτε καν εφημερίδες έρχονται στο νησί, μόνο λίγα αυτοκίνητα κινούνται, με ανθρώπους που πηγαίνουν ή επιστρέφουν από τις δουλειές τους. Δεν πηγαίνουν πουθενά αλλού, παιδιά δεν επισκέπτονται τους γονείς τους. Οι γείτονες ζητούν συγγνώμη που δεν σε καλούν να περάσεις μέσα. Οι νέοι δεν έχουν πού να πάνε τα βράδια, κλείνονται μέσα, δεν συγκεντρώνονται σε σπίτια – ακολουθούμε όλοι τις εντολές. Τη νύχτα οι δρόμοι θυμίζουν εικόνες από την “Πανούκλα” του Καμύ».
Βόλτα με σκύλο
Ο Σ.Τ., που μένει στο Κολωνάκι, βγαίνει δύο φορές την ημέρα για βόλτα με τον σκύλο του, αργά το πρωί στον Λυκαβηττό, νωρίς το βράδυ στο Πάρκο Ελευθερίας. Οπως λέει, η κίνηση στον αθηναϊκό λόφο δείχνει να έχει αυξηθεί μετά τα περιοριστικά μέτρα. «Ομως όλοι τηρούν αποστάσεις, αποφεύγουν εμφανώς να συναντηθούν στο ίδιο μονοπάτι, κάνουν παρακάμψεις μέσα στο δάσος. Υπάρχει φόβος, δεν θέλει κανείς να συναντήσει κανέναν στη βόλτα του. Ημασταν μια ομάδα 7-8 ατόμων που βγάζαμε καθημερινά τους σκύλους μας βόλτα στον Λυκαβηττό. Περπατούσαμε 3-4 μαζί, πηγαίναμε μαζί για φαγητό, κάναμε παρέα. Τώρα από απόσταση ρωτάμε ο ένας τον άλλον “γεια, όλα καλά;” και προχωράμε, δεν υπάρχουν πηγαδάκια. Τα πράγματα είναι διαφορετικά το βράδυ στο Πάρκο Ελευθερίας. Μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας, δεν υπάρχει ψυχή. Δεν έχω συναντήσει κανέναν. Παρόμοια είναι η εικόνα –κίνηση την ημέρα, ερημιά το βράδυ– στο κέντρο της αθηναϊκής γειτονιάς. Στους εμπορικούς δρόμους συναντάς κόσμο με σκυλιά ή σακούλες στα χέρια, είναι άνθρωποι που κάνουν τα ψώνια τους καθημερινά στα μικρά μάρκετ. Ο κόσμος έχει μαζευτεί αλλά όχι όσο θα έπρεπε, υπάρχει κίνηση εκεί όπου υπάρχουν ανοικτά καταστήματα».