«Γεια σας, έχω κάνει μια κράτηση για τέσσερις», είπε ένας ηλικιωμένος κύριος στον υπάλληλο έξω από την πόρτα, που κανόνιζε τη ροή των πελατών. «Κάποιο λάθος έχετε κάνει… Εδώ είμαστε τράπεζα», απάντησε λίγο σαστισμένα ο νεαρός. «Ναι, αγόρι μου, το ξέρω. Αλλά περιμένουμε τόση ώρα εδώ που νομίζω ότι είναι ακριβό εστιατόριο», είπε ο ογδοντάρης και όλοι έσκασαν στα γέλια, μαζί και εγώ που ήμουν δύο θέσεις πιο πίσω στη σειρά. Υπήρχε ένα παράξενο κέφι χθες στην ατμόσφαιρα, ανάμεικτο με επιφύλαξη και αμηχανία, στη γειτονιά μου, τη Νέα Σμύρνη. Ως και οι ευπαθείς βγήκαν επιτέλους από τα σπίτια τους – με μάσκες και γάντια, βέβαια. Εδειχναν να αναπνέουν με λαχτάρα τον καθαρό αέρα. Οι περισσότεροι βρέθηκαν να περιμένουν έξω από υποκαταστήματα τραπεζών και υπηρεσιών κινητής τηλεφωνίας. Οι συνήθειες δεν κόβονται, όση ψηφιακή αναβάθμιση και αν έρθει.
Οι φαρμακοποιοί Γιώργος και Χρήστος Ψάλτης.
Ουρές και έξω από τα κομμωτήρια, όπου είχαν τοποθετήσει διάσπαρτες καρέκλες ώστε να κάθονται οι επόμενοι πελάτες που έφθαναν νωρίτερα και δεν μπορούσαν να μπουν μέσα. «Εμείς είμαστε μαθημένοι στις νέες συνθήκες, διότι λειτουργούσαμε και στην καραντίνα», μου είπε ο Γιώργος Ψάλτης πίσω από το παραβάν από πλέξιγκλας στο φαρμακείο του. Κάποιοι είχαν έρθει για τις συνταγές τους αλλά και για υφασμάτινες μάσκες, οι οποίες πια υπάρχουν και στα περίπτερα. Στην καρέκλα στο έμπα, ο αδέσποτος γάτος Ντίμης κοιμόταν του καλού καιρού. «Ελπίζω να κρατήσουν όλοι τους κανόνες υγιεινής και τις αποστάσεις, διότι ο “κύριος” δεν αστειεύεται. “Κύριο” τον λέω τον ιό, γιατί βαρέθηκα να τον ακούω αλλιώς», μου εξηγεί ο φαρμακοποιός λίγο πριν φύγω.
Παρακάτω, η πλατεία έχει αρχίσει να θυμίζει τις μέρες προ κορωνοϊού. Παρέες με νεαρά αγόρια, που δεν πολυκρατούν αποστάσεις, μαμάδες με παιδάκια, πιο προσεκτικοί μεσήλικες. Κάποιοι αγόρασαν καφέ σε πλαστικό ποτήρι και τον απολάμβαναν στα παγκάκια. Ξανάνοιξε και το βιβλιοπωλείο, η «Κουκίδα». Μπήκα μέσα να χαζέψω και να χαιρετήσω τους ιδιοκτήτες, τη Στέλλα Γερομήτσου και τον Γιάννη Τζάνο. Στις νυχτερινές μου βόλτες Β6 η βιτρίνα τους ήταν πάντα μια στάση. «Ηρθε κόσμος για να πάρει βιβλία, με μεγαλύτερη ζήτηση στην ξένη λογοτεχνία, κυρίως την αστυνομική» μου λένε, ενώ μια φίλη τους σταματά στο κατώφλι για ευχές: «Καλή αρχή και μας λείψατε».
Τελευταία στάση, ο κύριος Κώστας, στο παλαιότερο μπακάλικο γκουρμέ της γειτονιάς, στην Ομήρου. «“Το Παραδοσιακό” το άνοιξε ο πατέρας μου το 1948 και έκτοτε είμαστε εδώ βρέξει-χιονίσει» μου λέει. Γύρισα σπίτι ευχαριστημένη που ο αυτόνομος και χαριτωμένος μικρόκοσμος της Νέας Σμύρνης λειτουργεί και πάλι. Η ανθρώπινη και τρυφερή γειτονιά μου.