Τα μεγάλα προβλήματα, οι τόσο δραματικές σε ένταση και έκταση πυρκαγιές, χρειάζονται μεγάλες και δύσκολες απαντήσεις, που ξεπερνούν τις σχετικές με την οργάνωση και τα μέσα πυρόσβεσης και αφορούν μια δυναμική στροφή στην πρόληψη σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο. Χρειάζονται απαντήσεις που ξεπερνούν την τυπική διαχείριση κρίσεων, η οποία αρχίζει πριν από την εμφάνιση της καταστροφής και τελειώνει μόνο όταν έχει εκπονηθεί το σχέδιο για την αποτροπή της επόμενης, και αφορούν μια οικουμενική συστράτευση ενάντια στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Όχι για να εξαλειφθούν οι πυρκαγιές, αυτό δεν θα συμβεί ποτέ, αλλά για να μη λάβει η κόλαση που ζούμε χαρακτηριστικά καθημερινότητας.
Όμως η κλιματική αλλαγή δεν αθωώνει ενόχους. Πλην της έντονης ξηρασίας, των υψηλότατων θερμοκρασιών, των ισχυρότατων ανέμων εξαιτίας της κλιματικής κρίσης, που μετατρέπουν τη μικρή εστία σε πυριτιδαποθήκη, πολλά άλλα συμβάλλουν στις φονικές πυρκαγιές: η απροσεξία, η ανοησία, η υποτίμηση του κινδύνου, η τσαπατσουλιά, η αδιαφορία, η απομάκρυνση του ανθρώπου από το δάσος που κάποτε φρόντιζε, ο εμπρησμός από πρόθεση -από τις συχνότερες αιτίες, μολονότι το στήσιμο ενός εφιάλτη απαιτεί μια δύναμη ενάντια στο κοινό καλό που μόνο ένα συμφέρον πολύ ισχυρό, τυφλό, μπορεί να υποκινήσει.
Ο εμπρηστής δασών (ο ιθύνων νους, αλλά και ο εκτελεστής), αυτός ο προδότης της ανθρώπινης ύπαρξης, βρίσκεται στην πιο ακραία βαθμίδα της κυνικής εξυπηρέτησης πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων. Από την εποχή του Ομήρου (Ιλιάδα) υπάρχουν αναφορές για τα πολιτικά και οικονομικά αίτια των πυρκαγιών. Η καταστροφή δασών ήταν το τίμημα για την ανάπτυξη πολιτισμών στη Μεσόγειο.
Εντατικές φάσεις ανάπτυξης μεγιστοποίησαν τις πιθανότητες να ξεσπούν πυρκαγιές. Και φτάσαμε εδώ. Σε μια ακόμη πολλαπλή κόλαση. Όμως ο εφιάλτης που ζούμε δεν δικαιολογεί αποπροσανατολισμούς, εμπαθείς και αλλοπρόσαλλες τοποθετήσεις, ύβρεις. Επιτείνουν τον πανικό και τη σύγχυση. Η όποια κριτική, λοιπόν, ας είναι με επιχειρήματα, κατόπιν σοβαρής σκέψης. Τα στέρεα επιχειρήματα μυρίζουν λυχνάρι, έλεγαν οι αρχαίοι.