1970. Βιέννη. Eυρωπαϊκοί Αγώνες Κλειστού Στίβου. Γίνεται η σύνδεση της ΕΡΤ: «Κυρίες και κύριοι, από το Χάλε Στάντιον της Βιέννης, που βρίσκεται ανάμεσα στο άλλο στάδιο, το μεγάλο, το Πράτερ, και τον Δούναβη, που ήταν πάντα μαύρος και δεν υπήρξε ποτέ γαλάζιος, παρά μόνο στη φαντασία του Γιόχαν Στράους, καλό σας απόγευμα».
Ημουν 14 ετών και κάτι, όταν άκουσα αυτή την εισαγωγή στη μετάδοση της έναρξης των αγώνων. Αλλά έχει εντυπωθεί στη μνήμη μου από τότε. Γι’ αυτό ο Γιάννης Διακογιάννης υπήρξε μοναδικός. Μπορεί άλλοι να έχουν περισσότερες γνώσεις περί ποδοσφαίρου ή στίβου, αλλά τον ξεχώριζε η γενική κουλτούρα του και ο τρόπος έκφρασης. Αν έγραφε κάποιος ένα κείμενο και το έδινε στον Διακογιάννη και στους συναδέλφους του –τους τότε και τους νυν– για να το διαβάσουν στην τηλεόραση, ο τρόπος με τον οποίον ο εκλιπών θα το διάβαζε, θα ήταν ξεχωριστός, αξιομνημόνευτος. Ηταν το γλαφυρό ύφος στην εκφορά του λόγου, μαζί με τ’ άλλα –γνώσεις ειδικές και γενικές, κουλτούρα, πολυγλωσσία– που τον κατέστησαν μοναδικό. Και όταν άρχιζε το ματς και οι δρόμοι ερήμωναν, μας δονούσε του Διακογιάννη η φωνή. Κι έγινε ο Διακογιάννης τραγούδι με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη.
Συνεργαστήκαμε στην ΕΡΤ για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου του 1982, που είχε διεξαχθεί στο ΟΑΚΑ. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι τα στοιχεία κάθε αγωνίσματος για την περιγραφή τα έγραφε σ’ ένα φύλλο χαρτί, ίσως μόνο στη μία σελίδα, όταν οι ξένοι συνάδελφοι είχαν ένα ντοσιέ για κάθε αγώνισμα. Κι όμως, δεν του έλειπε το παραμικρό. Υπήρξε λάτρης της οποιασδήποτε καλής μουσικής, αλλά κυρίως της όπερας. Και ούτε από τη σύζυγό του έκρυβε τον έρωτά του για τη Μαρία Κάλλας. Παρότι έγινε διάσημος μέσω της τηλεόρασης, θεωρούσε πως «δημοσιογραφία είναι η εφημερίδα».
Ο Διακογιάννης σημάδεψε μια εποχή στη δημοσιογραφία. Και όχι μόνο σε αυτήν. Το ματς, όμως, τελείωσε. Και, τι ειρωνεία. Τώρα που «ερημώνει» η πόλη για τα ματς…
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr