Είναι σαφώς η πιο καλοντυμένη γυναίκα στην καφετέρια. Φορά ένα κίτρινο φόρεμα με μοβ ανθάκια, οκτάποντα πέδιλα -«το πιο χαμηλό παπούτσι που έχω»- και τα μακριά ξανθά μαλλιά της είναι ισιωμένα από χέρι επαγγελματία. Οσο μιλάμε την παρατηρώ να κάθεται με όρθια την πλάτη και τα πόδια σταυρωμένα με τον πιο κομψό τρόπο και συνεχώς διορθώνω τη στάση σώματος μου ώστε να κάθομαι κι εγώ σαν άνθρωπος και όχι σαν σακί με πατάτες. Στην πορεία της κουβέντας μας θα καλύψει τα γυμνά της πόδια με μια πασμίνα. «Είμαι λευκή και καίγομαι εύκολα» θα εξηγήσει.
Ηταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ για την Κάθριν Ράιλι. Οχι μέχρι να γίνει συγγραφέας (έχει γράψει από παραμύθια μέχρι βιβλία αγγλικής γλωσσομαθειας και πληροφορικής), καθηγήτρια, εισηγήτρια σε πανεπιστήμια ή τις πολλές ακόμα ιδιότητές της. Αλλά μέχρι «εδώ» στην κυριολεξία, σε αυτή εδώ την καφετέρια, μέχρι να μπορεί στα 47 της να είναι ο εαυτός της, ένα ηλιόλουστο πρωινό στη γειτονιά της, χωρίς να φοβάται. Διηγείται τη φορά που επιστρέφοντας από το σούπερ μάρκετ φορτωμένη ψώνια, στις 8:45 το βράδυ, την έβαλε στο μάτι μια παρέα αντρών. Ηταν στην αρχή της διαδικασίας φυλομετάβασής της. «Δεν ξέρω τι με πρόδωσε» λέει. «Η φωνή; Ο σωματότυπός μου που δεν είχε ακόμα κάνει καμπύλες; Πάντως με σάπισαν στο ξύλο. Ευτυχώς μια γιαγιά φώναξε ένα ασθενοφόρο». Πάντως λέει ότι πονάει πιο πολύ όταν τη βρίζουν. Οπως όταν ένας υπάλληλος σε ένα κατάστημα ρούχων της είπε «δεν έχεις δουλειά εδώ μέσα». Ή όταν μια πελάτισσα σε ένα άλλο μαγαζί της είπε «δεν ντρέπεσαι που είσαι έτσι;» Ευτυχώς έχουν αραιώσει αυτά τα κρούσματα. «Χθες στο σούπερ μάρκετ αγωνιζόμουν να σηκώσω τις τσάντες και ήρθε ένας κύριος, τις σήκωσε και τις πήγε ως το αμάξι μου. Χαιρέτισε και έφυγε. Δεν ξέρω αν κατάλαβε ότι είμαι μια τρανς γυναίκα αλλά αυτό πραγματικά με κολάκευσε». Δεν αγαπά τα στερεότυπα, αλλά είναι εγγενώς ρομαντική. «Μου αρέσει να ανοίγουν οι άντρες την πόρτα, αν δυσκολεύεσαι με κάτι να έρθει κάποιος να πει “μισό λεπτό κοπέλα μου να σε βοηθήσω”. Μόνο που θα με πουν “κοπέλα μου” λιώνει η καρδιά μου».
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σικάγο από Ελληνες γονείς που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ μετά το γάμο τους το ΄74. Έχει έναν μικρότερο αδερφό, αλλά η σχέση τους θα καταστρεφόταν μετά την αποκάλυψη της αληθινής ταυτότητας της. Από μικρό παιδί ήξερε πώς αισθανόταν. «Μεγαλώνοντας όμως έβλεπα πώς φέρονται σε άτομα γκέι ή τρανς και φοβόμουν. Δεν ήθελα να στενοχωρήσω και τους γονείς μου που με αγαπάνε πολύ. Ενιωθα ότι θα τους απογοητεύσω γι’ αυτό απέφευγα να εκφραστώ. Πόσο όμως να κρύψεις τον αληθινό σου εαυτό;» Η πρώτη απόπειρα να εκφραστεί ήταν στην εφηβεία, δοκιμάζοντας τα ρούχα και τα καλλυντικά της μαμάς της. «Φοβόμουν μη γυρίσουν οι γονείς μου σπίτι και με ανακαλύψουν, έτσι έκανα βιαστική δουλειά. Κοιταζόμουν στον καθρέφτη, δεν μου άρεσα και έβαζα τα κλάματα. Ναι μεν ήταν κάτι που ήθελα να κάνω αλλά δεν είχα την εμπειρία, Τα κορίτσια μπαίνουν από μικρά σε στερεοτυπικά καλούπια και τα μαθαίνουν αυτά, εγώ ούτε ένα κλιπσάκι δεν ήξερα να βάλω στα μαλλιά». Σιγά σιγά όμως βελτιωνόταν. «Κάθε φορά που τα κατάφερνα ένιωθα απερίγραπτη χαρά».
«Ετρωγα πολύ μπούλινγκ»
Ξανακατάπιε τον αληθινό της εαυτό όταν εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν στο τμήμα αγγλικής φιλολογίας. Φοβόταν ότι δεν θα της επέτρεπαν να σπουδάσει. Μετά το πτυχίο, ακολούθησε η μετακόμιση στην Ελλάδα («στον μπαμπά μου έλειψε η πατρίδα, μια μέρα τα πούλησε όλα και γύρισε») και… ο στρατός. Και μάλιστα 18μηνη θητεία στο τάγμα εκστρατείας στην Μυτιλήνη, στο πυροβολικό. «Ηταν οδυνηρή εμπειρία. Ετρωγα πολύ μπούλινγκ γιατί ήμουν περιποιημένη, εκφραζόμουν τότε όχι ως τρανς αλλά ως θηλυπρεπές αγόρι. Ευτυχώς ένας υψηλόβαθμος κατάλαβε αμέσως τι γινόταν και με έβαζε υπηρεσίες που ήμουν μόνη μου. Από τα 140 άτομα της σειράς μου μόνο 9 μείναμε χωρίς μετάθεση. Ολοι οι άλλοι είχαν βάλει μέσο και είχαν φύγει».
Μετά την απόλυση άρχισε να εργάζεται σε φροντιστήριο διδάσκοντας αγγλικά. «Θυμάμαι να περιτριγυρίζομαι από τις συναδέλφους μου και να ζηλεύω αυτά που φορούν, τα μακριά τους μαλλιά. Μακάρι να μπορούσα κι εγώ». Πήρε λοιπόν την απόφαση να ζήσει διπλή ζωή. «Το πρωί είχα κάποια ιδιαίτερα και πήγαινα ως Κάθριν. Το ίδιο και στην τράπεζα, το σούπερ μάρκετ. Στις 2 μμ όμως μάζευα πάλι τα μαλλιά μου, ξέβαφα τα νύχια μου και πήγαινα στο φροντιστήριο. Η ίδια διαδικασία κάθε μέρα από 5 χρόνια. Η καλύτερη μου ήταν τα Σαββατοκύριακα και οι αργίες που μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου». Ηξερε ότι έπαιρνε ένα ρίσκο, ότι μοιραία κάποιος θα αντιλαμβανόταν την αλήθεια. «Αρχισαν να με κουτσομπολεύουν οι γείτονες, οι μαθητές μου. Ενα κομμάτι μου πίστευε ότι έτσι θα το δέχονταν σιγά σιγά. Ομως για κάποιους γονείς ήταν θέμα. Αρχισαν να φεύγουν από το φροντιστήριο. Επειδή ένιωθα τύψεις, αποφάσισα να παραιτηθώ.»
«Η μαμά μου δεν μου μίλησε για 6 μήνες»
Στους γονείς της μίλησε όταν κάποιοι καλοθελητές τους αποκάλυψαν ότι την είδαν ντυμένη γυναίκα. «Η μαμά μου δεν μου μίλησε για 6 μήνες, Ο μπαμπάς μου το δέχτηκε, είναι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος. Αμέσως είπε “το παιδί μου θα κοιτάξω δε με νοιάζουν οι άλλοι”. Φοβόταν όμως πολύ ότι θα με χτυπήσουν στο δρόμο. “Να με παίρνεις τηλέφωνο” μου έλεγε. “Ρε μπαμπά δεν είμαι 15 χρονών” του έλεγα. “Ναι αλλά είσαι τρανς”». Από τότε πάντως τους γονείς της τους έκαναν πέρα οι συγγενείς. «Ούτε ο αδερφός μου το δέχτηκε ποτέ. Ακόμα και τώρα που τρέχαμε με την υγεία του πατέρα μου, απαιτούσε να μην είμαι στο νοσοκομείο όταν θα ήταν εκείνος. Τον αγαπάω αλλά είναι σκληρός.»
Με την αγάπη και τη στήριξη των γονιών της ξεκίνησε τη διαδικασία φυλομετάβασης. «Με τις ορμόνες δυσκολεύτηκα. Ακόμα και σήμερα δυσκολεύομαι να διαχειρίζομαι τα συναισθήματα μου. Πάντα ήμουν ευαίσθητη αλλά ό,τι είχα μέσα μου δεκαπλασιάστηκε. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι γυναίκα. Το ξέρω, επειδή έχω ζήσει και τις δύο ζωές. Ακόμα και κοινωνικά το πώς σε αντιμετωπίζουν. Το πώς με έχουν βρίσει στο τιμόνι ως γυναίκα δεν υπάρχει. Δεν είχα κλείσει βδομάδα ως γυναίκα και είδα τη διαφορά. Υπάρχει πολύς ρατσισμός εναντίον των γυναικών, πάρα πολύς.»
Διακόπτουμε λίγο τη συζήτηση γιατί χτυπάει το τηλέφωνο μου και είναι από τον παιδικό σταθμό. «Ηθελα κι εγώ να κάνω οικογένεια» λέει μετά η Καθριν. Μου εξηγεί ότι προσπάθησε πολύ ως μονογονεϊκή οικογένεια, και να υιοθετήσει και να αποκτήσει παιδί με παρένθετη (πριν την φυλομετάβαση είχε φυλάξει γενετικό υλικό γι’ αυτό το σκοπό), αλλά οι αιτήσεις της δεν προχωρούσαν ποτέ. Η οριστική απόρριψη ήρθε με την ψήφιση του νέου νόμου για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών που αποκλείει τα τρανς και φυλοδιαφορετικά άτομα από την τεκνοθεσία. «Χαίρομαι για τα ομόφυλα ζευγάρια, αλλά για εμένα ήταν μεγάλο πλήγμα. Την επόμενη μέρα από την ψήφιση πήρα το Κέντρο και ζήτησα να καταστραφεί το γενετικό μου υλικό. Θα ήθελα να κάνω παιδιά ναι. Ευτυχώς έχω πολλούς μαθητές».