Όποιος με ρωτάει ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνω όταν αρθεί το lockdown, η απάντηση είναι θα πάω με τους φίλους μου σε ένα ταβερνάκι, σε ένα αγαπημένο στέκι για φαγητό, σε ένα μπαρ. Αυτό μου έχει λείψει, κι απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι και σε πολλούς άλλους.
Σε όλο τον κόσμο, όμως, η επαναλειτουργία των εστιατορίων παραμένει μια εξαιρετικά δύσκολη εξίσωση από την αρχή της πανδημίας μέχρι σήμερα. Πώς να δώσουν οι κυβερνήσεις το σύνθημα για επανεκκίνηση όταν η φιλοσοφία της εστίασης είναι η εγγύτητα και το μοίρασμα; Γύρω από ένα τραπέζι αφήνεσαι, χαλαρώνεις, νιώθεις ασφαλής, συνδέεσαι –όλα αυτά φυσικά χωρίς να φοράς μάσκα–, κάνεις με λίγα λόγια όσα απαγορεύει η πανδημία.
Η πολυπλοκότητα του τομέα της εστίασης φαίνεται και από τη δυσκολία των κρατών να ανακοινώσουν κάτι συγκεκριμένο. Στην Ολλανδία η εθνική ένωση ιδιοκτητών εστιατορίων ανακοίνωσε ότι θα μηνύσει την κυβέρνηση. Την κατηγορεί ότι δεν έχει σχέδιο, δεν διαθέτει έναν οδικό χάρτη για το σταδιακό άνοιγμα των επιχειρήσεων που παραμένουν κλειστές επί τέσσερις μήνες και πολλές απ’ αυτές δεν θα ανοίξουν, θα οδηγηθούν στην πτώχευση.
Στη Γαλλία και στη Γερμανία τα εστιατόρια και τα καφέ εξακολουθούν να παραμένουν κλειστά, ενώ στην Ιταλία η λειτουργία τους ποικίλλει από περιοχή σε περιοχή και εξαρτάται από την επιδημιολογική επιβάρυνση κάθε ζώνης.
Στην Αγγλία, αντίθετα, ο πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον ανακοίνωσε πριν από λίγες μέρες ένα σχέδιο για την επιστροφή στην ομαλότητα που σύμφωνα με όσα είπε θα έχει επέλθει έως τα τέλη Ιουνίου. Το σχέδιο προβλέπει ότι η εστίαση θα πάρει μπροστά στις 12 Απριλίου στους εξωτερικούς χώρους και στις 17 Μαΐου στους εσωτερικούς.
Ο ίδιος σε γενικές γραμμές προβληματισμός επικρατεί και στην Ελλάδα. Συγκεκριμένη ημερομηνία επανεκκίνησης δεν υπάρχει και εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να υπάρξει όσο οι αριθμοί των κρουσμάτων παραμένουν σε υψηλά επίπεδα και το εθνικό σύστημα υγείας πιέζεται. Μετά το αρχικό σοκ της πανδημίας είναι γεγονός ότι αρκετοί επιχειρηματίες της εστίασης έδειξαν καλά αντανακλαστικά, προσαρμοστικότητα και ευελιξία. Είδαμε μέχρι και εστιατόρια υψηλής γαστρονομίας να… μπαίνουν σε κουτί και να φτάνουν στους πελάτες τους μέσω υπηρεσιών ντελίβερι. Η γενική εικόνα όμως παραμένει σκοτεινή. Ο χώρος πιέζεται υπερβολικά πλέον και κάθε μέρα που περνάει έχει άλλο βάρος.