Περιμένοντας την έναρξη των πλέι οφ που θα αναδείξουν και φέτος τον πρωταθλητή στη χώρα μας, μια μικρή περιήγηση στην αδελφή Κύπρο, θα πείσει τον κάθε δύσπιστο, πως εν έτει 2024, η επιτυχία στο ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο ζήτημα οργανωτικότητας, σωστών επενδύσεων και πολλών εκατομμυρίων.
Χρειάζεται ακόμα η ψυχή, το πάθος, η μαχητικότητα και η καρδιά …λιονταριού. Με μια τέτοια καρδιά στον πάγκο, ο ΑΠΟΕΛ βρίσκεται στην πρώτη θέση των πλέι οφ, δίνοντας απόψε (19.00) το πιο κρίσιμο παιχνίδι για την κατάκτηση του τίτλου, ύστερα από πέντε άγονα χρόνια. Αγωνίζεται στην έδρα του περυσινού πρωταθλητή Αρη Λεμεσού, αν νικήσει αποσπάται επτά βαθμούς από την δεύτερη θέση και μετατρέπεται στο απόλυτο φαβορί.
Ο Ρικάρντο Σα Πίντο, ο «Ricardo Lionheart» όπως τον ονόμασαν οι οπαδοί της αγαπημένης του Σπόρτινγκ Λισαβόνας είναι αυτός που κατάφερε κόντρα σε όλα τα προβλήματα να συσπειρώσει τον σύλλογο της Λευκωσίας και με το πνεύμα που τον διακατέχει να καταφέρει και πάλι να του δώσει την χαμένη του αίγλη. Αλλωστε, γνωρίζει καλά να δίνει μάχες και να τις κερδίζει, εκεί που οι άλλοι τα παρατάνε.
Εχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που γνωρίσαμε και στην Ελλάδα την προπονητική τρέλα του Πορτογάλου, ερχόμενος να αναλάβει τον ΟΦΗ, των χιλίων προβλημάτων. Τότε που παραμονές του πρώτου ημιτελικού κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό στο «Θ. Βαρδινογιάννης» είχε πάει τους παίκτες του στο σινεμά για να δουν του «300 του Λεωνίδα», θέλοντας να τους περάσει στο μυαλό ότι τους περίμενε μια μεγάλη μάχη…
Ακολούθησε ο Ατρόμητος (δύο φορές) και μια περιοδεία σε Πορτογαλία (Μπελενένσες, Μπράγκα, Μορεϊρένσε), Σαουδική Αραβία (Αλ Φατέχ), Βέλγιο (Σταντάρ Λιέγης), Πολωνία (Λέγκια Βαρσοβίας), Βραζιλία (Βάσκο Ντε Γκάμα), Τουρκία (Γκαζαντιέπ), και Ιράν (Εστεγκλάλ). Στον ΑΠΟΕΛ, ήρθε το καλοκαίρι διαδεχόμενος τον Βλάνταν Μιλόγεβιτς και στην κυριολεξία τα άλλαξε όλα.
Με παίκτες όπως οι Λούκας Βιγιαφάνες, Τάσος Δώνης, Χοσέ Κρέσπο στο ρόστερ, έβαλε την ταυτότητά του στην ομάδα έχοντας όλους τους παίκτες στα …κόκκινα. Οποιος δεν δείχνει διάθεση, απλά δεν… παίζει. Οι «γαλαζοκίτρινοι» είδαν έναν τύπο στον πάγκο που έβγαζε απίστευτο πάθος, φώναζε, έβριζε μαζί με τους οπαδούς, κοκκίνιζε, ζούσε έντονα κάθε δευτερόλεπτο, έπαιζε και αυτός με τους παίκτες του.
Εχοντας δυνατό σημείο του την πειθαρχία, την σκληρή δουλειά στις προπονήσεις και τα mind games με τους ποδοσφαιριστές, υπερασπίστηκε μέχρι… θανάτου τις επιλογές του.
«Οποιος λουφάρει, δεν παίζει»
«Πάντα θέλω να έχω χαρούμενη ατμόσφαιρα στην ομάδα που προπονώ. Οταν χάνεις βέβαια, είναι δύσκολα να κρατήσεις το χαμόγελο αλλά και πάλι προσπαθώ. Θέλω να είμαι πάντα κοντά στους παίκτες και στις χαρές και στις λύπες τους και να μου λένε πράγματα για τη ζωή τους. Από την πλευρά μου, τους βοηθάω ψυχολογικά, τους θέλω χαρούμενους, πάντα βέβαια στο πλαίσιο του επαγγελματισμού. Μαζί με την πειθαρχία έρχεται και ο σεβασμός στον συμπαίκτη και στον προπονητή, ο πειθαρχημένος παίκτης είναι ένας παίκτης συγκεντρωμένος και πολλά υποσχόμενος. Το ζητάω πάντα από όλους τους παίκτες μου. Δεν πρέπει να μπερδεύουμε το συναισθηματισμό με την πειθαρχία. Ενας ποδοσφαιριστής μπορεί να είναι λυπημένος ή χαρούμενος αλλά αυτό δεν πρέπει να κάνει τη δουλειά μας δύσκολη. Εγώ θέλω απλά δουλειά. Μπορώ να καταλάβω αν κάποιος είναι στεναχωρημένος. Αν τον δω όμως να δουλεύει, δεν θα έχω κανένα πρόβλημα να τον χρησιμοποιήσω. Τον παίκτη όμως που λουφάρει δεν θα τον βάλω ποτέ. Λάθη κάνουμε όλοι και εγώ φυσικά. Ο κάθε παίκτης όμως πρέπει να δουλεύει όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τους συμπαίκτες του. Αυτός που δεν προσπαθεί κρατάει πίσω και την υπόλοιπη ομάδα» είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξη του κατά την διάρκεια της θητείας του στον Ατρόμητο.
Οι γροθιές στον Οκκά άλλαξαν τα πάντα
Τόσο σαν ποδοσφαιριστής όπου ήταν αρχηγός της Σπόρτινγκ φορώντας 45 φορές την φανέλα της εθνικής της χώρας του, όσο και σαν προπονητής, ο εκρηκτικός του χαρακτήρας δεν άλλαξε.
Εξωτερικεύει τα συναισθήματα του, πολλές φορές ακραία όπως είχε κάνει σε ηλικία 24 ετών, όπου ξυλοφόρτωσε τον τότε προπονητή της εθνικής Πορτογαλίας, Αρτουρ Ζόρζε, γιατί τον απέκλεισε από την αποστολή για το παιχνίδι με τη Βόρεια Ιρλανδία.
Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, ο 51χρονος Σα Πίντο, ξέφυγε από τα όρια και στην Κύπρο. Στο φετινό ντέρμπι με την Ανόρθωση για την 5η αγωνιστική, σύμφωνα με τις επίσημες εκθέσεις, κατά την διάρκεια του ημιχρόνου αφού έσπρωξε τον τέταρτο διαιτητή της αναμέτρησης και ήρθε σε έντονη αντιπαράθεση με τον Ισπανό τεχνικό της αντιπάλου Νταβίντ Γκαγιέχο, γρονθοκόπησε δύο φορές τον πρώην επιθετικό του Ολυμπιακού Γιαννάκη Οκκά, που έχει το πόστο του βοηθού προπονητή της Ανόρθωσης!
Στον Πορτογάλο επιβλήθηκε ποινή αποκλεισμού τεσσάρων μηνών από κάθε διοργάνωση, μια ποινή που -όπως αποδείχθηκε- προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερο ηλεκτροσόκ στην ομάδα.
«Πρέπει να διαχειριστώ λίγο τη συναισθηματική μου πλευρά. Είναι χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μου και δεν μπορώ να το αποφύγω. Στον ανταγωνισμό είμαι ζώο. Οταν με βλάπτουν, μερικές φορές γίνομαι άλλος άνθρωπος. Ως προπονητής πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο», τόνιζε απολογούμενος για την τιμωρία του.
Η διοίκηση της ομάδας ευρισκόμενη σε απόγνωση αφού θα έχανε τον προπονητη της για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα σε συνδυασμό με την μέτρια εκκίνηση στο πρωτάθλημα, ξεκίνησε άμεσα τις επαφές για την αντικατάστασή του. Μάλιστα έφτασε μια ανάσα από τον Στάνιμιρ Στοΐλοφ, πρώην ομοσπονδιακό τεχνικό της εθνικής Βουλγαρίας.
Ο Σα Πίντο, ο οποίος ερχόμενος στον ΑΠΟΕΛ είχε δηλώσει πως «ήρθα για τον τίτλο και όχι για τα λεφτά», γνωρίζοντας τα οικονομικά προβλήματα του συλλόγου, ένιωσε πως τον αδειάζουν και με μια κίνηση τακτικής «γύρισε» το χαρτί.
Συμβουλευόμενος τον δικηγόρο του, με ένα νομικό τέχνασμα έβαλε «στοπ» στις όποιες κινήσεις της διοίκησης, προειδοποιώντας πως σε περίπτωση απόλυσης, έχει το δικαίωμα όχι μόνο να ζητήσει όλες τις απολαβές που προβλέπει το μονοετές συμβόλαιο (δεδουλευμένα, μπόνους κατάκτησης τίτλου) αλλά να διεκδικήσει και μια παχυλή αποζημίωση για αμφισβήτηση της προσωπικής και επαγγελματικής προσωπικότητάς του.
Κάτι που έκανε και στο Ιράν, τελευταιο του σταθμό, όπου ήρθε σε διαμάχη με τον πρόεδρο της ομάδας. Η διοίκηση έκανε πίσω και αποφάσισε να πορευτεί με την κατάσταση ως έχει. Ο Σα Πίντο παρέμεινε, με τον στενό του συνεργάτη και πρώην συμπαίκτη του στην Σπόρτινγκ, Χοσέ Ντομίνγκες, να κάθεται στον πάγκο στα παιχνίδια και τον ίδιο να βγάζει τις προπονήσεις τον καλύτερο εαυτό του, ρίχνοντας το βάρος πολύ και στον ψυχολογικό τομέα. Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να έρθουν άμεσα, κοιτώντας την ουσια και όχι στο θέαμα, ο ίδιος πανηγύριζε τις νίκες από την εξέδρα και γινόταν «ένα» με τους οπαδούς του ΑΠΟΕΛ.
Το φλογερό ταμπεραμέντο του, το aggressive στυλ του αλλά και της ομάδας, τους άρεσε, όπως και οι πανηγυρισμοί του με υψωμένες τις γροθιές και με συνθήματα που τραγουδούσε μαζί τους. Ακόμη κι όταν η καθυστέρηση στις πληρωμές έφτασε τους τρεις μήνες, διαχειρίστηκε την κατάσταση άψογα, τονίζοντας στους ποδοσφαιριστές του, πως δεν πρόκειται να χάσουν τα χρήματά τους και πως η πλήρης δικαίωση γι αυτούς θα έρθει τον Μάιο με την κατάκτηση του τίτλου.
Και εκ των πραγμάτων, ο ΑΠΟΕΛ έχει μπροστά του μια «χρυσή» ευκαιρία για να σηκώσει το τρόπαιο και την έξοδό του στο νέο Τσάμπιονς Λιγκ, που θα δώσει σημαντικη οικονομική ανάσα στο ταμείο του συλλόγου.