Τους φαντάζομαι μικρές ή μεγάλες παρέες, ανδροπαρέες το πιθανότερο, να γελάνε ή να συζητάνε σοβαρά, τρώγοντας κάτι στο πόδι και πίνοντας κρασί από κεραμικά κύπελλα. Τι να ήταν άραγε εκείνη την εποχή το «βρώμικο» όπως έχουμε μάθει να αποκαλούμε το σάντουιτς –ας το πούμε αμφίψωμο, ωραία λέξη και ελληνικότατη–, του ξενύχτη, αυτό που μας στρώνει το στομάχι μετά το ποτό, τις πρώτες πρωινές ώρες όταν μαζευόμαστε στις καντίνες της Αθήνας και του Πειραιά; Κάτι που έχουμε πολύ καιρό να κάνουμε βέβαια και που, ναι, μας έχει λείψει.
Τότε όμως, στην Πομπηία του 79 μ.Χ., οι συνήθειες θα ήταν μάλλον διαφορετικές. Δεν ξέρουμε αν η καντίνα απευθυνόταν μόνο σε ξενύχτηδες της πόλης. Μπορεί να λειτουργούσε όλη μέρα προσφέροντας στους κατοίκους –13.000 είχε φτάσει ο πληθυσμός– σούπα ή βραστό κρέας, ψητή κότα ή πάπια. Αυτές τις πρώτες ύλες φανερώνουν οι ζωηρόχρωμες νωπογραφίες που ήρθαν στο φως από το συναρπαστικό «φαστ φουντ» της Πομπηίας.
Το παρελθόν δεν σταματάει να εκπλήσσει αυτόν που επιμένει να το «σκαλίζει». Ετσι και οι επίμονοι αρχαιολόγοι της Ιταλίας ανακάλυψαν ένα εντυπωσιακό θερμοπωλείο με απομεινάρια φαγητού ηλικίας 2.000 ετών. Βρέθηκαν σε πήλινα δοχεία τα οποία ο ιδιοκτήτης τοποθετούσε σε βαθιές, κυκλικές οπές στον πάγκο του καταστήματος.
Μια καντίνα λοιπόν –χωρίς ρόδες– για γρήγορο φαγητό, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται όχι και για πρόχειρο. Τα ευρήματα αποκαλύπτουν ποικιλία πρώτων υλών. Στα δοχεία ανιχνεύθηκαν υπολείμματα χοιρινού, ψαριών, σαλιγκαριών και μοσχαριού, οι Ρωμαίοι αγαπούσαν τα ζωικά προϊόντα, τα είχαν… ψηλά στην κουζίνα τους. Ισως στην πορεία μάθουμε κι άλλα για τις συνήθειές τους. Απλές, καθημερινές ιστορίες των ανθρώπων που ζούσαν εκεί και μέσα σε μια στιγμή, το μεσημέρι της 24ης Αυγούστου του 79 μ.Χ., έχασαν τα πάντα, θάφτηκαν κάτω από την ηφαιστειακή τέφρα του Βεζούβιου.
Πριν από αρκετά χρόνια μια έκθεση στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης, με τίτλο «Ιστορίες μιας έκρηξης στην Πομπηία και το Ερκουλάνεουμ», αφηγήθηκε την ιστορία ατόμων, οικογενειών, εραστών, εργατών, θυμάτων που βρέθηκαν μαζί τη στιγμή της καταστροφής και θάφτηκαν για πάντα κάτω από τα ερείπια. Ισως σε μια επόμενη έκθεση μάθουμε περισσότερα και για τον καντινιέρη της Πομπηίας.