Η πρώτη, ιστορική πλέον, φωτογράφιση του οίκου Dior στην Ακρόπολη είχε γίνει λίγα μόλις χρόνια πριν από την κοσμογονία που έμελλε να ακολουθήσει στο τοπίο γύρω από τον Ιερό Βράχο. Το 1951, η Αθήνα –με ερείπια ακόμη κατά τόπους από τα Δεκεμβριανά και με υψηλό πληθωρισμό– παρέμενε μια πόλη απομονωμένη από τα διεθνή δίκτυα. Εκείνη η φωτογράφιση ήταν σαν ένας προάγγελος της πλήρως μεταμόρφωσης του τοπίου γύρω από την Ακρόπολη την περίοδο 1955-1960, και την ένταξη της Αθήνας αλλά και της χώρας ολόκληρης φυσικά σε μία άλλη τροχιά ανάπτυξης. Είναι πάντα ενδιαφέρον να στοχάζεται κανείς πάνω στη σχέση μνημείων, εθνικής ταυτότητας και διεθνούς ισχύος. Η Ακρόπολη ως πυρήνας της αθηναϊκής ιδέας εκπροσωπεί τόσο το εθνικό κράτος που γεννήθηκε το 1830 όσο και τη συσπειρωτική διαχρονία ανά τους αιώνες που αναμοχλεύτηκε για να δώσει υπόσταση σε αυτό το ίδιο το νεότευκτο κράτος και να ενώσει τους Ελληνες. Ακόμη και στις μέρες μας, η Ακρόπολη είναι ένα θέμα ευαίσθητο πέραν της αρχαιολογικής, ιστορικής, αισθητικής αξίας του.
Το 1951, ο Dior εκπροσωπούσε τη νέα θηλυκότητα αλλά και την αγάπη προς την πολυτέλεια που είχε λείψει λόγω του πολέμου. Ηδη από το 1948 είχε λανσάρει το «νιου λουκ», και τα πλούσια σε πτυχώσεις γεμάτα χάρη και κομψότητα φορέματα, που είχαν γεμίσει το κάδρο γύρω από τον Παρθενώνα, είχαν και αυτά ένα ρόλο να παίξουν στο νέο, τότε, επικοινωνιακό τέχνασμα της διεθνούς, ενιαίας εικόνας.
Σήμερα, εκείνη η εποχή μοιάζει μακρινή και για τους νεότερους, ξένη. Ο Dior θα ανεβεί και πάλι στην Ακρόπολη, 70 έτη μετά, όταν όλα είναι διαφορετικά, και η μόδα και η Αθήνα, και τα δίκτυα των ανθρώπων. Αλλά η Ακρόπολη παραμένει εκεί, ασάλευτη, ισχυρός πομπός και ευαίσθητος δέκτης. Σήμερα, στην εποχή του κορεσμού της εικόνας και των μηνυμάτων, το αθώο 1951 φαντάζει σχεδόν εξωπραγματικό. Η ισχύς της μακρινής εικόνας ενισχύεται από τη σπανιότητα, από την κομψότητα, από την παραδοξότητα, τότε, να λανσάρεις την ύψιστη πολυτέλεια και χάρη από μια πρωτεύουσα που δεν ήταν «ακόμη ευκατάστατη». Η Αθήνα ήταν ακόμη θαμπή σε σχέση με τη Δύση, είχε τεράστιες ανισότητες και φτωχές υποδομές.
Αλλά η εποχή θα άλλαζε. Ηδη από το 1955, οι ανασκαφές γύρω από την Ακρόπολη, τα έργα Καραμανλή, η διαμόρφωση κλιμακωτής εισόδου στο Ηρώδειο, η γένεση της νέας Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η παρέμβαση του Πικιώνη ως πάνω στο μνημείο του Φιλοπάππου, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, η λάμψη της αστικής Αθήνας, η Κάλλας, ο Μητρόπουλος, το Ηχος και Φως, διαμόρφωναν τη νέα εποχή. Λίγο μετά η νέα Μεγάλη Βρετανία θα σηματοδοτούσε μια στροφή της πόλης. Ηδη, από το 1951 η φωτογράφιση στην Ακρόπολη έμοιαζε προάγγελος για κάτι που κάποιοι ονειρεύονταν αλλά λίγοι πίστευαν ότι θα ξετυλιχθεί στα επόμενα χρόνια.
Ολα αυτά είναι πλέον όψεις και αναγνώσεις μιας πλευράς της πρόσφατης Ιστορίας. Η Ακρόπολη παράγει, όμως, διαρκώς Ιστορία και προσφέρει κεφάλαια στο μεγάλο βιβλίο της πόλης που δεν τελειώνει ποτέ…
Διαβάστε ακόμη:
Η Ακρόπολη είναι πάντα στη μόδα
Ακρόπολη: Oι θρύλοι του Χόλιγουντ και η εκρηκτική Τζένιφερ Λόπεζ
Ακρόπολη: Το αθώο 1951 και η ανάδυση της νέας Αθήνας
Μόδα: Από το Σινικό Τείχος έως τον ναό του Ποσειδώνα
Η Ακρόπολη στον φωτογραφικό φακό