Λένε πως η Λουκρητία Βοργία είχε ωραία, πλούσια, «βαριά» μαλλιά, τόσο που της προκαλούσαν ημικρανίες. Αυτό δεν εμπόδιζε έναν απίθανο τύπο, τον Πιέτρο Μπέμπο, να τη θαυμάζει με τις ώρες στη Φεράρα.
Γεννημένος το 1470 στη Φλωρεντία, ο Μπέμπο έκανε όνομα ως ιστοριογράφος – αλλά από τους λοξούς. Οι ειδικοί τού καταλογίζουν πως στην περίφημη «Ιστορία της Βενετίας» μπέρδευε σκόπιμα τους Τούρκους με τους Θράκες, ενώ συχνά επικαλούνταν τους «αθάνατους θεούς».
Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος μιλάει για το «παιχνιδιάρικο “ουμανιστικό” του πνεύμα», μέσα από το οποίο ήθελε «να διασταυρώνει τον χριστιανισμό με τους αρχαίους θεούς, τον θείο έρωτα με τον βέβηλο… τις πιο άγιες ζωγραφικές παραστάσεις με ολόγυμνα γυναικεία κορμιά».
Ο Μπέμπο ασκεί μια γοητεία μέσα στον χρόνο, ειδικά όταν αφιερώνει ολόκληρο δοκίμιο στην παρατήρηση του ηφαιστείου της Αίτνας, υπονοώντας το ηφαίστειο του ερωτικού πάθους, το οποίο θα εκφράσει ωμά στο διάσημο έργο του, τον «Διάλογο για τον έρωτα», στίχους που συνέγραψε κοιτώντας την 22χρονη Λουκρητία.
Εγινε ένας θεωρητικός του έρωτα, τόσο που να αναρωτιούνται οι μεταγενέστεροι αν έμεινε μόνο στη θεωρία.
Ηθελε «να διασταυρώνει τις πιο άγιες ζωγραφικές παραστάσεις με ολόγυμνα γυναικεία κορμιά».
Το βέβαιο είναι ότι θα κλέψει την καρδιά της παντρεμένης Λουκρητίας. Οι δυο τους θα περάσουν άπειρες ώρες κουβεντιάζοντας περί έρωτος. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν περιορίστηκαν στα λόγια, μολονότι ο Μπέμπο τόνιζε ότι η ερωτική παραφορά δεν είναι συνετό πράγμα, πόσο δε μάλλον για μια παντρεμένη.
Θα φύγει έγκαιρα από τη Φεράρα, προτού αγριέψει ο μάλλον αδιάφορος σύζυγος της Λουκρητίας, και θα επιστρέψει στη Βενετία, τρελός ακόμα από τον άνομο αυτόν έρωτα που έμεινε στα μισά.
Τότε, στο τυπογραφείο του Αλδου Μανούτιου θα τυπώσει τον «Διάλογο για τον έρωτα» και σύντομα θα αφιερωθεί σε ένα νέο πάθος για μια πολύ μεγαλύτερή του γυναίκα, την Κατερίνα Κορνάρο, τελευταία βασίλισσα της Κύπρου.
Oταν κλείσει τα μάτια της το 1510, θα έχει παρηγοριά τον παθιασμένο λόγο του Μπέμπο, ο οποίος θα βρει δουλειά ως γραμματέας στο Βατικανό, έμπιστος του Πάπα Λέοντος Ι΄. Συγχρωτίζεται στενά με τον μέγα Τιτσιάνο και τον άλλο μέγα, τον Ραφαήλ (θα τον απαθανατίσουν αμφότεροι).
Κάποτε θα νυμφευθεί κάποια Μοροζίνα και θα αποκτήσουν τρία παιδιά. Το Βατικανό θα λήξει για εκείνον με τον θάνατο του Πάπα, θα εγκατασταθεί στην Πάδουα, όπου συλλέγει χειρόγραφα, γλυπτά και πίνακες, προτού χειροτονηθεί καρδινάλιος το 1539 και πεθάνει στη Ρώμη το 1547.
Φήμες απόκρυφες τον θέλουν να μνημονεύει στο νεκροκρέβατό του τα μάτια και τα μαλλιά της Λουκρητίας. Διόλου παράξενο για έναν καρδινάλιο που έγραφε πως η Παναγία ήταν «θεά» (dea ipsa). Δεν ήταν μονάχα υπέροχα βέβηλος μα και σύγχρονος ο ατίθασος Πιέτρο.