Ο φίλος μου ο Νταν υπηρέτησε στο Βιετνάμ το 1967. Τοποθετήθηκε παρατηρητής σε ένα προκεχωρημένο φυλάκιο μέσα στη ζούγκλα.
Του έδωσαν μια καλύβα για να στεγαστεί. Προτού εγκατασταθεί, στρατιώτες του υγειονομικού άπλωσαν ένα πυκνό, ανθεκτικό δίχτυ λίγο πιο χαμηλά από το ταβάνι. Το έδεσαν καλά μέχρι να τεντώσει. Εστησαν ένα ράντζο εκστρατείας, ένα τραπεζάκι, κάνα δυο καρέκλες. Αυτός θα ήταν ο πόλεμος του Νταν. Ενας παράξενος πόλεμος.
Eπειτα, ψέκασαν με μεταλλικά φλιτ όλο το δωμάτιο, ρίχνοντας κυρίως προς το ταβάνι. «Δεν βλέπω να συμβαίνει τίποτα», τους είπε απορημένος ο Νταν. «Οταν αρχίσει να πιάνει το φάρμακο, θα δεις», του είπαν αυτοί γελώντας.
Τη νύχτα, ο Νταν έπεσε να κοιμηθεί, αλλά η ζέστη και η υγρασία δεν τον άφηναν να ηρεμήσει. Ισως να μην ήταν μόνον η ζέστη και η υγρασία.
Οταν κάποτε, βαθιά μέσα στη νύχτα, γλάρωσε, τον ξύπνησε μια σειρά από ήχους – γδούποι ήταν περισσότερο παρά ήχοι.
Αρπαξε το πιστόλι του και περίμενε. Κατάλαβε πως δεν ήταν ήχοι ανθρώπων. Aναψε τον φακό του. Είδε το δίχτυ από πάνω του να ταλαντεύεται σαν μεμβράνη τραμπολίνου.
Ηταν σαν μια μαύρη βροχή μέσα στο δωμάτιο. Τα νεκρά έντομα έπεφταν πάνω στο δίχτυ. Οσα ζούσαν ακόμη αργοπέθαιναν ταλαντευόμενα πάνω στο ανθεκτικό πλεκτό έως ότου ακινητοποιούνταν.
Ο Νταν ξάπλωσε πάλι και χάζεψε το θέαμα. «Πού ήσαστε όλη αυτή την ώρα κρυμμένα;» είπε και γέλασε.
Ο Νταν μου είπε ότι μέχρι να ξημε- ρώσει τραγουδούσε το «Season of the Witch» του Ντόνοβαν.
Στο ύψος του προσώπου του, έτσι όπως ήταν ξαπλωμένος, είδε κάποια στιγμή να προσγειώνεται πάνω στο δίχτυ ένα πελώριο, συμπαγές αντικείμενο με τρίχες και οκτώ μακριά πόδια. Στην πτώση του, το δίχτυ ταλαντεύτηκε βίαια.
«Son of a bitch!» αναφώνησε ο Νταν (έτσι μου είπε).
Το πράγμα έκανε μερικές αργές κινήσεις, αλλά γρήγορα σαν να ζάρωσε, μάζεψε στον κορμό του τα οκτώ μακριά πόδια με τα τριχίδια και κάθε κίνηση έπαψε.
Πολύ σύντομα, η καλύβα βυθίστηκε στη σιωπή της νύχτας.
Ο Νταν μου είπε ότι μέχρι να ξημερώσει τραγουδούσε το «Season of the Witch» του Ντόνοβαν κοιτάζοντας το αραχνοειδές να κείτεται νεκρό και παγωμένο πάνω από το κεφάλι του.
Μου διηγούνταν αυτή την ιστορία το 2013 σε ένα μπαρ του Αμστερνταμ. Είχα να τον δω επτά χρόνια, από τότε που με ξενάγησε στον τόπο του, στη Νότια Ντακότα.
Θυμάμαι τη γυναίκα τού Νταν. «Oταν γύρισε από το Βιετνάμ», είπε γελώντας, «τον πρώτο καιρό ο Νταν υπέφερε από το PTSD». Μετατραυματικό σύνδρομο άγχους.
Ο Νταν ήπιε την μπίρα του και μου έκλεισε πονηρά το μάτι. Από τα ηχεία του μαγαζιού ακουγόταν το «Season of the Witch» του Ντόνοβαν.