Η ταινία αρχίζει με ένα ζευγάρι ερωτευμένο σε μια παραλία (πίσω τους τα κύματα σκάνε με βία πάνω στους βράχους, ενώ ακούγεται το «Love is a many splendored thing») και τελειώνει με το ίδιο ζευγάρι να ίπταται στα σύννεφα.
Το κλασικό σήμερα «Grease» αρχίζει με θάλασσα και τελειώνει με ουρανό. Και, πάντως, αρχίζει και τελειώνει με έρωτα.
Ο Τζον Τραβόλτα και η Ολίβια Νιούτον Τζον στα νιάτα τους, το 1978 (με τον Τραβόλτα να έχει μόλις ολοκληρώσει τα γυρίσματα του «Πυρετού το Σαββατόβραδο»), επιστρέφουν στα 1959-60 ως Ντάνι και Σάντι: ο έρωτάς τους περνάει από πολλά κύματα και ακόμα περισσότερα τραγούδια: στις εξέδρες του γηπέδου του γυμνασίου Ραϊντέλ, στο ντράιβ ιν τη νύχτα, στο συνεργείο αυτοκινήτων, στην πίστα χορού του σχολείου, για να απογειωθεί –κυριολεκτικά– στο λούνα παρκ, με την αποφοίτηση.
Το φιλμ αφήνει εποχή, τα τραγούδια γίνονται και αυτά κλασικά, θα γνωρίσει ένα μάλλον αποτυχημένο σίκουελ (με μια νεότατη Μισέλ Φάιφερ στον πρωταγωνιστικό ρόλο), ενώ ο ίδιος ο Τραβόλτα –εκπληκτικός χορευτής στα νιάτα του–, πολλές δεκαετίες μετά, θα παρωδήσει τον εαυτό του πλάι σε μια μελαχρινή Ούμα Θέρμαν στο «Pulp Fiction» (1995).
Ολη η ταινία είναι η επιθανάτια παραίσθηση μιας ετοιμοθάνατης ερωτευμένης κοπέλας;
Μαζί με την τηλεοπτική σειρά «Happy Days», που στην Αμερική προβάλλεται την ίδια εποχή, το «Grease» θα αναβιώσει τη νοσταλγία των φίφτις (ή πρώιμων σίξτις, το «τέλος της αθωότητας» για κάποιους), αν και η αρχή είχε γίνει λίγα χρόνια πριν, το 1973, με το «American Graffiti» του Τζορτζ Λούκας.
Το μιούζικαλ του 1978 χορεύεται ακόμα στα πάρτι, το αξιοπερίεργο όμως είναι ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται μια συζήτηση γύρω από αυτό και το τι πραγματικά βλέπουμε να συμβαίνει μεταξύ των χαρακτήρων. Κάποιοι διέδωσαν μια εξόχως παράδοξη ιδέα: ο Ντάνι και η Σάντι ζουν τον νεανικό τους έρωτα ένα καλοκαίρι για να συναντηθούν ξανά, τελείως τυχαία, στο γυμνάσιο Ραϊντέλ. Είναι όμως τυχαία αυτή η συνάντηση; Οχι. Στην πραγματικότητα, σε εκείνη την ακτή του έρωτα η Σάντι πνίγηκε. Ολη η ιστορία της ταινίας λοιπόν είναι μια επιθανάτια παραίσθηση της ετοιμοθάνατης κοπέλας που κορυφώνεται με το φινάλε: μαζί με τον Ντάνι αφήνουν τη Γη, αποχαιρετάνε τους φίλους τους και χάνονται στα σύννεφα.
Θα μπορούσε απλώς να είναι η έκφραση ενός απογειωτικού έρωτα. Oχι, επιμένουν ορισμένοι: η ψυχή της κοπέλας πάει στον ουρανό έχοντας τον έρωτά της στο πλάι της.
Να ισχύει; Το «Grease» να είναι κάτι σαν «Ζώνη του Λυκόφωτος» α λα μιούζικαλ; Το βέβαιο είναι ότι ύστερα από μια τέτοια σκέψη, δύσκολα θα ακούσουμε ξανά το ανέμελο, πληθωρικό «We Go Together» του φινάλε με την ίδια ευφροσύνη. Πηγαίνετε μόνοι σας· εμείς δεν πνιγήκαμε.