Επιθυμία του κυρίου Γκρι είναι να αποδώσει έναν δικό του αποχαιρετισμό στον Μίλαν Κούντερα, ξεχωρίζοντας μερικές σκέψεις του από ένα βιβλίο του, τον «Πέπλο. Δοκίμιο σε εφτά μέρη» (μεταφρασμένο από τον Γιάννη Η. Χάρη, εκδόσεις της Εστίας). Προσοχή: αυτές είναι οι σκέψεις ενός μυθιστοριογράφου πάνω στη μαστορική του.
* «Πεζό: η λέξη αυτή δεν σημαίνει μόνο τον μη στιχουργημένο λόγο· σημαίνει επίσης τον συγκεκριμένο, τον καθημερινό, τον σωματικό χαρακτήρα της ζωής. Οπότε, το να πούμε ότι το μυθιστόρημα είναι η τέχνη του πεζού λόγου δεν αποτελεί ταυτολογία· η έκφραση αυτή, “πεζός λόγος”, ορίζει το βαθύτερο νόημα της συγκεκριμένης τέχνης. (…) Το πεζό δεν είναι μόνο η δύσκολη ή ασήμαντη πλευρά της ζωής, είναι και μια παραμελημένη ως τότε ομορφιά: η ομορφιά των απλών αισθημάτων, για παράδειγμα αυτής της γεμάτης οικειότητα φιλίας του Σάντσο για τον Δον Κιχώτη. (…) Ο θάνατος του Δον Κιχώτη είναι ιδιαίτερα συγκινητικός επειδή είναι σε πεζό, δηλαδή γυμνός από κάθε έξαρση».
* «Οταν φαντάζομαι τη γένεση ενός μυθιστοριογράφου με τη μορφή μιας υποδειγματικής αφήγησης, ενός “μύθου”, αυτή η γένεση μου εμφανίζεται σαν ιστορία μιας μεταστροφής· ο Σαούλ γίνεται Παύλος· ο μυθιστοριογράφος γεννιέται από τα ερείπια του λυρικού του κόσμου».
«Ο μυθιστοριογράφος γεννιέται από τα ερείπια του λυρικού του κόσμου».
* «Η αντιλυρική μεταστροφή αποτελεί θεμελιώδη εμπειρία στο βιογραφικό του μυθιστοριογράφου· ο οποίος, μόλις απομακρυνθεί από τον εαυτό του και τον δει ξαφνικά σε απόσταση, μένει κατάπληκτος που δεν είναι αυτός που νόμιζε πως είναι. Επειτα από αυτή την εμπειρία, θα ξέρει ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι αυτός που νομίζει πως είναι, ότι αυτή η παρανόηση είναι γενική, στοιχειώδης, και ρίχνει πάνω στους ανθρώπους το αμυδρό φως του κωμικού στοιχείου. (Αυτό το φως του κωμικού στοιχείου, που το ανακαλύπτει ξαφνικά, είναι η κρυφή και πολύτιμη ανταμοιβή για τη μεταστροφή του.)
* «Φιλοδοξία του μυθιστοριογράφου δεν είναι να τα καταφέρει καλύτερα από τους προκατόχους του, αλλά να δει όσα δεν είδαν εκείνοι, να πει όσα δεν είπαν».
* «Ο Φλομπέρ δεν θέλει να φτιάξει “όμορφες εικόνες”· θέλει να φτάσει στην “καρδιά των πραγμάτων”. Και στην καρδιά των πραγμάτων, στην καρδιά όλων των ανθρώπινων πραγμάτων, παντού, βλέπει να ‘χει στήσει χορό η τρυφερή νεράιδα της βλακείας. Αυτή η διακριτική νεράιδα βολεύεται θαυμάσια και με το καλό και με το κακό, και με τη γνώση και με την άγνοια, τόσο με την Εμμα [Μποβαρί] όσο και με τον Σαρλ, τόσο μ’ εσάς όσο και μ’ εμένα. Ο Φλομπέρ την εισήγαγε στον χορό των μεγάλων αινιγμάτων της ύπαρξης».
* «Η ανθρώπινη ζωή καθαυτήν είναι ήττα. Το μόνο που μας μένει απέναντι σ’ αυτή την αναπότρεπτη ήττα που λέγεται ζωή είναι να προσπαθήσουμε να την κατανοήσουμε. Εδώ βρίσκεται ο λόγος ύπαρξης της τέχνης του μυθιστορήματος».