Είναι ένα «χριστουγεννιάτικο δέντρο» μακρινό, πολύ μακρινό, ένα απίθανο σμήνος γαλαξιών σε απόσταση 4,3 δισ. ετών φωτός από τον πλανήτη μας. Οι επιστήμονες της NASA που κατάφεραν να το «δουν», αξιοποιώντας δεδομένα του διαστημικού τηλεσκοπίου Τζέιμς Γουέμπ, παρατήρησαν ότι 14 από τα άστρα του αναβόσβηναν σαν λαμπιόνια. Ετσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, ονόμασαν το λαμπερό σμήνος «χριστουγεννιάτικο δέντρο».
Είναι αυτό το θαύμα των Χριστουγέννων; Είναι σίγουρα θαύμα να μπαίνεις σε μια «χρονομηχανή». Να περνάς, όπως λένε οι ίδιοι οι επιστήμονες, τις πύλες του σύμπαντος, να ανοίγεις παράθυρα στον χρόνο, να παίρνεις απαντήσεις, να δημιουργείς νέα, πιο προκλητικά ερωτήματα.
Αρκετά χρόνια πριν, ο αείμνηστος αστροφυσικός Διονύσης Σιμόπουλος σε ένα άρθρο του στην «Κ» είχε γράψει: «Οσο κι αν σας φανεί παράξενο, είναι πλέον γεγονός ότι το όνειρο της ανθρωπότητας να φτάσει στα άστρα και να τα ψηλαφήσει με τα ίδια του τα χέρια, ή ακόμη και να επιστρέψουμε πίσω στις πρώτες στιγμές της γέννησης του σύμπαντος, γίνεται καθημερινά πραγματικότητα».
Ολα λοιπόν είναι πιθανά; Μπορεί. Ισως ακόμη και αυτή η φράση με την οποία έκλεινε το άρθρο του και από την πρώτη στιγμή που τη διάβασα έχει χαραχτεί στο μυαλό μου και επιστρέφει διαρκώς: «Είμαστε όλοι μας αστρόσκονη και κάποια μέρα θα ξαναγυρίσουμε στα άστρα». Τι ωραία υπόσχεση! Κάποια στιγμή θα «συναντηθούμε» ξανά με τους ανθρώπους που χάσαμε. Αν έχουν γίνει άστρα, θα γίνουμε κι εμείς, θα είμαστε ένα λαμπερό σμήνος στον ουρανό, μια εικόνα που θα αιχμαλωτίσει ένα ακόμη πιο εξελιγμένο διαστημικό τηλεσκόπιο στο μέλλον.
Οι μεγάλες επιστημονικές κατακτήσεις και οι απίθανες «υποσχέσεις» που αφήνουν, καταλήγουν πάντα σε μια απαραίτητη υπενθύμιση: Είμαστε μικροί, πολύ μικροί, σχεδόν απειροελάχιστοι. Αλλά είμαστε πολύ τυχεροί. Ισως γύρω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, δίπλα στους ανθρώπους που αγαπάμε και νοιαζόμαστε, το ξαναθυμηθούμε. Είμαστε εδώ· ελπίζουμε και προχωράμε.
Καλά Χριστούγεννα!