«Μου άρεσαν όλες οι μορφές θανατικής ποινής και όλα τα όργανα εκτελέσεων. Αλλά δεν επέτρεπα ούτε συσκευές βασανιστηρίων ούτε αγχόνες, καθώς δεν πρόσφεραν αιματηρό θέαμα. Ούτε μου άρεσαν τα πυροβόλα όπλα, όπως τα πιστόλια ή τα τουφέκια. Στο μέτρο του δυνατού επέλεγα όπλα πρωτόγονα και άγρια – βέλη, στιλέτα, δόρατα. Και για να παρατείνω την αγωνία, στόχος μου έπρεπε να είναι η κοιλιά. Το θύμα της θυσίας έπρεπε να βγάζει μακρόσυρτες, πένθιμες, οικτρές κραυγές, κάνοντας τον ακροατή να νιώσει την ανείπωτη μοναξιά της ύπαρξης». Ο Γιούκιο Μισίμα γράφει αυτές τις σκέψεις το 1948· είναι είκοσι τριών ετών. Περιλαμβάνονται στο αυτοβιογραφικό έργο του «Εξομολογήσεις μιας μάσκας», που εξέδωσε το 1949. (Εδώ, η μετάφραση είναι του Αλέξη Καλοφωλιά, από την πολύ πρόσφατη έκδοση του έργου από την Αγρα.)
Η «Μάσκα» φανέρωσε τη δύναμη της φωνής ενός νέου, πολλά υποσχόμενου πεζογράφου, ο οποίος μιλάει για το ξύπνημα της ηδονής και της οδύνης. Δεν ξεχωρίζουν μέσα του: η αναγεννησιακή απεικόνιση του μαρτυρίου του Αγίου Σεβαστιανού, με τα καρφωμένα βέλη στον κορμό του ημίγυμνου νεαρού αγίου, ξυπνάει τον αχαλίνωτο πόθο στο αγόρι που πάει να γίνει άντρας. Η δε ομοφυλοφιλία του Μισίμα απέχει μάλλον έτη φωτός από σημερινές έννοιες και σχήματα απελευθέρωσης και δικαιωμάτων.
Εδώ τον πρώτο, μα και τον τελευταίο λόγο, τον έχει ο θάνατος. Οπως γράφει σε ένα άλλο σημείο, «…από μόνος μου είχα ονειρευτεί την ιδέα ενός θεάτρου φόνων». Ηδη με το απόσπασμα με το οποίο ξεκινά το σημερινό σημείωμα, ο νεαρός Μισίμα προβλέπει το τέλος του: αυτό που έδωσε ο ίδιος στη ζωή του, στο αποκορύφωμα της φήμης του, στις 25 Νοεμβρίου του 1970, ανοίγοντας την κοιλιά του σύμφωνα με την παράδοση του σεπούκου (αυτό που στη Δύση έγινε γνωστό σαν χαρακίρι).
Η κοιλιά λοιπόν. Για τους Ιάπωνες, τα έντερα είναι ο «καταδότης της δειλίας». Στον δυτικό κόσμο το λέμε πιο ωμά: «Χέστηκε απ’ τον φόβο του». Εύλογα οι σαμουράι στόχευαν κατά την τελετουργική αυτοκτονία τους χαμηλά στην κοιλιά. Ο πόνος εκεί είναι αφόρητος… Η ισόβια εμμονή του Μισίμα με τον τελετουργικό, αιματηρό θάνατο (προτού τον βρει η αρρώστια ή το γήρας) είναι ένα έργο από μόνο του. Αυτό που κάποιοι αποκαλούν σήμερα «σπλατεριά» – σύμφωνα με τους βιογράφους του Μισίμα, στο δωμάτιο όπου ξεχύνονται τα έντερά του διαχέεται μια αποφορά. Λογικό· είναι ακόμη γεμάτα ακαθαρσίες.
Οι «Εξομολογήσεις μιας μάσκας» είναι εντέλει μυθιστόρημα. Δεν έχει σημασία αν τα γεγονότα είναι αληθινά. Τα περισσότερα, εξάλλου, γεννιούνται και πεθαίνουν μέσα στο μυαλό του συγγραφέα (ή μήπως, καλύτερα, να πούμε στην κοιλιά του;). Ακόμα και το σεπούκου, που σχεδόν προαναγγέλλει 22 ολόκληρα χρόνια πριν από την πραγματοποίησή του, μοιάζει με εύρημα μυθοπλαστικό. «Ποίηση γραμμένη με μια κηλίδα από αίμα», όπως τιτλοφορείται ένα από τα κεφάλαια της ταινίας «Μισίμα» που ο Πολ Σρέιντερ γύρισε το 1985.