Ηταν νωρίς το πρωί της 7ης Φεβρουαρίου 1997, όταν δυνάμεις των ΜΑΤ και του στρατού άρχισαν να ξεφουσκώνουν τα λάστιχα των τρακτέρ, «υλοποιώντας» μια ιδέα που λέγεται ότι είχε ο Γιώργος Ρωμαίος, υπουργός Δημόσιας Τάξης στην κυβέρνηση Σημίτη. Οι αγρότες, που επί μέρες παρέμεναν στο μπλόκο στις Μικροθήβες, το βράδυ πήγαιναν στα σπίτια τους, εκτός από μια ολιγομελή ομάδα που έμενε πίσω και η οποία συνελήφθη από την αστυνομία. Λίγες ημέρες μετά το περιστατικό, οι αγρότες αποχώρησαν και η εθνική άνοιξε.
Αυτή ήταν μία από τις πιο δυνατές αγροτικές κινητοποιήσεις των τελευταίων δεκαετιών. Κάθε χρόνο είναι παράδοση τα τρακτέρ να ανάβουν τις μηχανές και να κατευθύνονται στις εθνικές οδούς. Τα αιτήματα δεν διαφέρουν και πολύ. Είναι η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ), το ύψος των επιδοτήσεων και των αποζημιώσεων, οι κατά καιρούς κρίσεις στην οικονομία, ο πληθωρισμός. Σήμερα ξαναζούμε την καθιερωμένη ετήσια αγροτική κινητοποίηση. Και στον δημόσιο διάλογο ακούγονται τα γνωστά: KAΠ, κόστος πρώτων υλών, πετρέλαιο.
Αυτό που δεν ακούγεται είναι ένας ουσιαστικός προβληματισμός για το παραγωγικό μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα, ώστε η αγροτική οικονομία να είναι βιώσιμη στο μέλλον. Το κλίμα αλλάζει. Τα τελευταία χρόνια, γεωργικές εκτάσεις και κτηνοτροφία έχουν υποστεί τεράστιες καταστροφές. Είναι νωπές ακόμη οι εικόνες από τη Θεσσαλία και άλλα μέρη, και είναι σίγουρο ότι αντίστοιχα φαινόμενα θα είναι πιο συχνά στο μέλλον. Εκτός από τις αποζημιώσεις τίθεται ένα γενικότερο ζήτημα ανασυγκρότησης της αγροτικής παραγωγής, ένας σχεδιασμός με νέα φιλοσοφία και νέα εργαλεία. Ο αγροτικός τομέας χρειάζεται συστημική αλλαγή, καινούργιες οικολογικές πρακτικές, ποικιλία στις καλλιέργειες, μείωση των φυτοφαρμάκων, κίνητρα σε νέους επαγγελματίες.
Τα άμεσα προβλήματα από τις αποζημιώσεις μέχρι την ακρίβεια στις πρώτες ύλες είναι σοβαρά, όμως, υπάρχουν πολλά ερωτήματα για το μέλλον, για τα οποία χρειάζονται απαντήσεις. Το νέο αγροτοδιατροφικό μοντέλο της χώρας πρέπει να σχεδιαστεί αμέσως.