Θα μπορούσε να είναι η μουσική υπόκρουση σε ένα μυθιστόρημα του Τζέιμς Ελροϊ που ακόμα δεν έχει γραφεί, αλλά που, όπως τα περισσότερα έργα του, έχει στο επίκεντρό του το νυχτερινό Λος Αντζελες των δεκαετιών του ’40 και του ’50. Κάθε έργο του Τζον Ανταμς που ανακαλύπτει ο κύριος Γκρι νιώθει πως είναι μία ακόμα χαμένη ήπειρος. Κρατάει στα χέρια του το φρέσκο άλμπουμ της Naxos με τρία «κλασικά» έργα του σπουδαίου αυτού σύγχρονου συνθέτη: «City Noir» (2009), «Fearful Symmetries» (1988) και «Girls of the Golden West – Lola Montez Does the Spider Dance» (2016, νέα εκδοχή 2020).
Το τελευταίο είναι αφιερωμένο στην εξαιρετική αρχιμουσικό Μαρίν Αλσοπ, η οποία στην ηχογράφηση της Naxos διευθύνει τη Ραδιοφωνική Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης. Ο Ανταμς έχει θεωρηθεί μινιμαλιστής, αλλά στη δική του περίπτωση ο μινιμαλισμός είναι μόνο μια πτυχή της μουσικής του. Μιλώντας στους Τζεφ Σμιθ και Νίκολα Ουόκερ Σμιθ για την έκδοση «American Originals» (εκδ. Faber & Faber, 1994), ο Ανταμς, γεννημένος το 1947 από γονείς μουσικούς των Μπιγκ Μπαντς και μεγαλωμένος μέσα στο ροκ της δεκαετίας του ’60, δηλώνει πως το πιο αμερικανικό χαρακτηριστικό της μουσικής του είναι το στοιχείο του παλμού. Εχοντας την έδρα του στο Σαν Φρανσίσκο, ο Ανταμς (ο οποίος είναι και «λόγιος»: η αρθρογραφία του στο The New Yorker το πιστοποιεί, όπως και η έξοχα γραμμένη αυτοβιογραφία του, «Hallelujah Junction: Composing an American Life») έγινε διάσημος μέσα από δύο όπερες, «Ο Νίξον στην Κίνα» και «Δρ Ατόμικ» (με θέμα τον Οπενχάιμερ), όπως επίσης από τα έργα του για μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες. Τέτοια είναι και τα τρία έργα του άλμπουμ.
Το τρίπτυχο «City Noir» μοιάζει με αφιέρωμα στο LA του Ελροϊ: συμφωνικός ήχος της νύχτας των ’50s, με ελικοειδή σαξόφωνα που παραπέμπουν στην μπίμποπ τζαζ. Το «Fearful Symmetries», εμπνευσμένο από στίχο του Ουίλιαμ Μπλέικ, θα μπορούσε να είναι το σάουντρακ σε μυθιστορήματα του Τζακ Κέρουακ, τους «Αλήτες του Ντάρμα» και το «Μπιγκ Σουρ», ενώ το έργο για τη σκανδαλώδη χορεύτρια Λόλα Μοντέζ είναι μια ελεύθερη μεταγραφή ενός θρυλικού χορευτικού της: μια γυναίκα που δέχεται ομαδική επίθεση από αράχνες και πώς προσπαθεί να τις αποφύγει. Η Μοντέζ χόρευε στον ρυθμό μιας ταραντέλας, ο Ανταμς όμως κάνει τα δικά του, με τους έντονα παλμικούς ηχοχρωματισμούς του να αποδίδουν δεξιοτεχνικά την αγωνία και την ανατριχίλα. Στον κύριο Γκρι, ωστόσο, εντυπώνονται μέσα του τα δύο νυχτερινά του «City Noir», «The Song is for You» και «Boulevard Night»: το ονειρικό διαπλέκεται με το γκροτέσκο, ο ρομαντισμός με τον αισθησιασμό, ο ρεμβασμός με το αίσθημα της απειλής.