Καλά κάνει και αποκαλεί «χρονοκάψουλα» το διαμέρισμά όπου μένει, στην Κυψέλη, ο Κώστας Πράπογλου. Εχει θέα την άπλα της Φωκίωνος Νέγρη και διαρρύθμιση που παραπέμπει στην αστική ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ’60. Ο επιμελητής εκθέσεων, που υποδέχθηκε τη στήλη για καφέ εν μέσω καραντίνας, έχει το ιδεώδες ορμητήριo. Επιστρέφοντας σχετικά πρόσφατα στα πάτρια από το Λονδίνο, όπου σπούδασε και εργάστηκε επί 18 χρόνια, αναζήτησε την επανασύνδεση με την πόλη, σε μια γειτονιά χαμαιλέοντα: δυναμική και παρηκμασμένη, με παλιούς αστούς και μετανάστες, με αέρα παρελθόντος αλλά και μέλλοντος.
«Αυτό που με ενθουσίασε περισσότερο», τονίζει, «ήταν το πλουσιότατο κτιριακό της απόθεμα», το οποίο εντέλει αποτέλεσε την εκκίνηση για μια συναρπαστική εξερεύνηση. Σφαλισμένες πόρτες, κλειστές μονοκατοικίες, αρχιτεκτονήματα με ιστορία, αποτέλεσαν για τον ιστορικό τέχνης πεδίο ανακάλυψης. Σε αντίθεση με το modus operandi των συνάδελφων του από μεγαλύτερες γενιές, οι οποίοι ένιωθαν ασφάλεια στους τέσσερις τοίχους των μουσείων και των γκαλερί, ο Πράπογλου πιστεύει ότι η σύγχρονη τέχνη πρέπει να ανθίζει εκεί όπου δεν το περιμένεις, σαν την άγρια βλάστηση: σε μέρη ανορθόδοξα, φορτισμένα με άλλες μνήμες, με φαντάσματα που πρέπει να ξορκιστούν, με ενοίκους που δεν έχουν σχέση με αυτά τα πράγματα.
Ετσι, διοργάνωσε και επιμελήθηκε πολύ ενδιαφέρουσες εκθέσεις, στην ονομαστή οικία Ζαρίφη το 2017, στο 15ο Λύκειο Κυψέλης –το οποίο στεγάζεται σε ένα συγκρότημα του Μεσοπολέμου– το 2018 και σε ένα βιομηχανικό κτίριο στον Κεραμεικό, με χρήση μουσικής σκηνής. Ο τρόπος με τον οποίον εργάζεται είναι απλός. Εφόσον επιλέξει τον χώρο, κάνει ενδελεχή έρευνα για την ιστορία του, η οποία με τη σειρά της τον καθοδηγεί στη σύλληψη του νοηματικού και καλλιτεχνικού πλαισίου της έκθεσης. Ανθρωπος της εποχής του, προτιμά να ξαναδίνει ζωή σε ένα άδειο κοχύλι, ένα κέλυφος που περίμενε το φιλί της ζωής, παρά να αναζητεί νέους χώρους. Δεν είναι μόνο η λογική της επανάχρησης, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ό,τι έζησαν κάποιοι πριν από εμάς μπορεί να είναι καίριο σήμερα, με τους δικούς τους όρους.
Ισως το πιο χρήσιμο στοιχείο των εκθέσεων του Πράπογλου αποκτά ιδιαίτερη αξία στη σημερινή περίοδο του lockdown. Eίναι ο τρόπος να κατακτάς –με βόλτες, με παρατήρηση, με ευαισθησία– το αστικό περιβάλλον. Τα πάντα γύρω μας έχουν να μας πουν κάτι. Εμείς κωφεύουμε γιατί δεν έχουμε τον χρόνο, τη διάθεση, την περιέργεια να σταθούμε μπροστά από ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, να κοιτάξουμε με προσοχή ένα μπαλκόνι ή έναν κήπο. Oχι ως flaneurs που στοχάζονται μεταβολίζοντας ερεθίσματα, αλλά ως πρωταγωνιστές του τοπίου που βρίσκεται έξω από το κατώφλι μας.
[email protected]