«Είμαι 97 ετών και έκανα προχθές το εμβόλιο. Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί ένας άνθρωπος της ηλικίας μου –τρία χρόνια απέχω από τον αιώνα– θα έπρεπε να θωρακιστεί έναντι του ιού. Οπου να ’ναι μπορεί και να φύγω, τι νόημα έχει; Δεν σας το κρύβω, και εγώ το ίδιο σκέφτηκα. Δεν είναι ότι δεν αγαπώ και χαίρομαι τη ζωή, κάθε στιγμή της, μα είμαι και ρεαλίστρια. Μάλιστα, είπα στη θυγατέρα μου, την Ελένη μου, που με φροντίζει, αν θα γινόταν να πάει στη θέση μου. Από την άλλη, η ίδια η κόρη μου ήταν τελικά ο λόγος που πήρα την απόφαση να εμβολιαστώ. Προσέχει τετραπλά μην κολλήσει για να μπορεί να είναι δίπλα μου. Το έκανα, λοιπόν, για να την απελευθερώσω από την έγνοια, να της φύγει το βάρος. Και ξέρετε κάτι; Ούτε ένα τσικ δεν ήταν. Ολα πήγαν ρολόι στο Αιγινίτειο. Και οι γιατροί μας φρόντισαν σαν να ήμασταν οι γονείς τους».
Η Αλεξάνδρα Αλεξανδράκη ακούγεται χαρούμενη από την άλλη άκρη της γραμμής. Σε λίγες ημέρες θα κάνει και τη δεύτερη δόση. «Να γράψετε από τη μεριά μου ένα μεγάλο ευχαριστώ στο κράτος, που μας σκέφτηκε εμάς τους μεγάλους και μας παραχώρησε την προτεραιότητα», επιμένει. Και δίνει συμβουλές στους συνομηλίκους της: «Πήγα στο νοσοκομείο δίχως φόβο για το εμβόλιο. Η δική μας γενιά τόσα και τόσα πέρασε, κατοχές, εμφυλίους, θα φοβηθεί μια ένεση; Δεν αισθάνθηκα την παραμικρή παρενέργεια, είμαι μια χαρά, αισιόδοξη ότι η ανθρωπότητα θα τα βγάλει πέρα και με αυτό. Οχι ότι μπορώ να βγω έξω και να γλεντήσω, κινούμαι με το πι. Ομως σκέφτομαι τα νέα παιδιά που είναι κλεισμένα μέσα, τη λαχτάρα τους για τη ζωή. Εμείς ταλαιπωρηθήκαμε, αλλά χαρήκαμε και πολύ».
Η κυρία Αλεξάνδρα είναι κόρη του Καλλικλή Ζωναρά, του θρυλικού Καρόλου Ζόναρς. Εζησε τη δημιουργία του καταστήματος από την πρώτη ημέρα, θυμάται τη λαμπερή αθηναϊκή νυχτερινή ζωή, όταν οι άνθρωποι έβαζαν τα καλά τους «όχι για να επιδειχθούν, αλλά για να είναι καλά με τον εαυτό τους». Και λίγο πριν πέσει για ύπνο, μου λέει, φέρνει αυτές τις ωραίες εικόνες στο μυαλό διότι «όπως φαντάζεσαι, παιδί μου, οι αναμνήσεις είναι ο κινηματογράφος του ηλικιωμένου. Γιατί να σκέφτομαι τα πικρά και τα δύσκολα; Αναλογίζομαι την ομορφιά και αποκοιμιέμαι».
Την αισιοδοξία την πήρε από τον πατέρα της: «Είχε γεννηθεί στην Ανατολική Θράκη, εκτός ελληνικών συνόρων. Πήγε σχολείο στην Πόλη, μετανάστευσε στην Αμερική, έφτιαξε περιουσία εκεί, πτώχευσε δύο φορές, έκανε τον γύρο του κόσμου, γνώρισε τη μάνα μου και ξαναγύρισε στην Ελλάδα. Πέρασε Κατοχή, του επίταξαν το μαγαζί ναζί και Εγγλέζοι. Οταν τα πράγματα πήγαιναν άσχημα έλεγε: “Θα πιω ένα ποτήρι νερό και θα κοιμηθώ. Αύριο θα είναι καλύτερα’’. Και τελικά ήταν».
[email protected]