Για τους αρτοποιούς, η προετοιμασία για την Καθαρά Δευτέρα είναι η σπουδαιότερη ιεροτελεστία της ελληνικής παράδοσης. Η τραγανή λαγάνα μοιάζει με σκυτάλη: με το πέρασμα του χρόνου, μια γενιά επαγγελματιών την παραδίδει στην επόμενη. Είναι, λοιπόν, απολύτως συμβολικό ότι ο γνωστότερος και πιο αγαπημένος φούρναρης των Αθηνών, ο Τάκης Παπαδόπουλος, της οδού Μισαραλιώτου, στο Κουκάκι, «έφυγε» χθες το πρωί. Οπως πάντα, είχε σχηματιστεί ουρά έξω από το κατάστημα και οι πελάτες μάθαιναν τα δυσάρεστα την ώρα που περίμεναν να προμηθευθούν το κατεξοχήν σαρακοστιανό έδεσμα. Οι λαγάνες μοιράστηκαν δωρεάν –εν είδει αντίδωρου– και ο φούρνος έκλεισε εις ένδειξη πένθους.
Ο Τάκης Παπαδόπουλος είχε ανοίξει το μαγαζί τον Μάρτιο του 1971, συμπληρώνοντας πέντε στρογγυλές δεκαετίες, κατά τις οποίες προσέφερε στους Αθηναίους όχι μόνο τα παραδοσιακά καρβέλια και κουλούρια, αλλά πάνω από 50 είδη ψωμιού. Γεννημένος το 1948 στη Θεσσαλονίκη, κατάφερε, με πολύ εργατικότητα αλλά και μεράκι, να γίνει ένας γαστρονομικός θεσμός για την Αθήνα. Τι σημαίνει αυτό; Οι Γάλλοι συνηθίζουν να αποκαλούν έτσι μαγαζιά και εστιατόρια που δημιουργούν τους δικούς τους φανατικούς θαμώνες, διατεθειμένους να καλύψουν μεγάλες αποστάσεις για να φάνε ή να ψωνίσουν εκεί. Ο Τάκης είχε πελάτες που έμπαιναν στο αυτοκίνητο και πήγαιναν επί τούτου να αγοράσουν ψωμί, κρουασάν και κυρίως λαγάνες από τον φούρνο του.
Ο ίδιος είχε μάθει την τέχνη της αρτοποιίας από τον πατέρα του, ο οποίος ήταν μάλιστα εκείνος που είχε πρωτοφέρει τα διάσημα σιμίτια στην Αθήνα, στην οδό Αδριανού, στην Πλάκα. Αυτά τα κριτσανιστά κουλούρια τον βοήθησαν και τον γιο να καθιερωθεί και στη συνέχεια να πειραματιστεί με τη ζύμη. Το αρχικό του όνειρο ήταν να γίνει ποδοσφαιριστής, είχε δοκιμάσει μάλιστα την τύχη του και θα υπέγραφε στον Ηρακλή, ωστόσο τα σχέδιά του δεν ευοδώθηκαν, οπότε συνέχισε την οικογενειακή παράδοση. Οι γιοι του, Αρτέμης και Θόδωρος, είναι η τρίτη κατά σειράν γενιά που συνεχίζει να ζυμώνει. Μπήκαν και αυτοί από παιδάκια στη δουλειά και σήμερα κρατούν τον διάσημο φούρνο.
Στην ωραία συνέντευξη που παραχώρησε παλαιότερα στη «Lifo» και τον M. Hulot, ο Τάκης εξηγούσε γιατί είναι δύσκολη η δουλειά του φούρναρη. «Είναι η μόνη δουλειά που σε κυνηγάει, δεν την κυνηγάς, γιατί το ψωμί έχει ζωή. Από τη στιγμή που θα μπεις στον χώρο και θα ξεκινήσεις να ζυμώνεις και να φουσκώνει το ζυμάρι, όλα πρέπει να γίνουν στον σωστό χρόνο και να φουρνίσεις όταν πρέπει. Σε άλλες δουλειές μπορείς να καθίσεις και να κάνεις και ένα τσιγάρο. Το ζυμάρι δεν σε περιμένει, ξινίζει, δεν μπορείς να χασομερήσεις και να παραγίνει. Δεν κάθεσαι ούτε λεπτό γιατί όλα γίνονται αλυσίδα…». To χώμα που θα τον σκεπάσει ας είναι ελαφρύ σαν το αλεύρι του.
[email protected]