Πηγαίνοντας να συναντήσω στην Πνύκα το λευκό άλογο με το όνομα Μάκης και τον τελευταίο αμαξά της Αθήνας Γιώργο Σταυρίδη (στα προσεχώς της Κυριακής), έπεσε το μάτι μου σε κάτι ανορθόδοξο για τα ελληνικά δεδομένα. Στο δασάκι του Λουμπαρδιάρη τρεις άνδρες έπαιζαν πετάνκ. Ηξερα ότι το δημοφιλές γαλλικό άθλημα έχει παντού οπαδούς, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είχα δει ποτέ τέτοιους αγώνες στην πατρίδα μας. Να, όμως, που οι σιδερένιες μπάλες κυλούσαν η μια δίπλα στην άλλη με φόντο τον Παρθενώνα. Κοντοστάθηκα να μιλήσω στους αθλούμενους και χτύπησα διάνα. Ο αρχηγός της παρέας, ο 85χρονος Γιάννης Δούλης από το «ένδοξο Σούλι Ιωαννίνων» είχε τόσο κέφι όσο τέσσερις εικοσάρηδες μαζί. Και απαράμιλλο στυλ παιξίματος, διότι, όπως μου είπε με καμάρι, είναι «ο πρώτος διδάξας όλων των άλλων στην παρέα».
Υστερα πήρε φόρα: «Τι θα πει γιατί μας αρέσει το πετάνκ; Ο ελληνικός λαός είναι φιλοπαίγμων. Τώρα που φθάσαμε σε αυτήν την ηλικία, βάλαμε κάτω όλες τις εκδοχές με τους φίλους μου και τις μελετήσαμε. Ποδόσφαιρο; Δύσκολο να παίξουμε. Μπάσκετ; Ακόμα χειρότερα. Γκολφ; Για τους πλούσιους. Ε, το πετάνκ ταιριάζει στις αντοχές μας και βρήκαμε την ησυχία μας». Γυμναστής ο κύριος Γιάννης στο επάγγελμα, έμαθε το σπορ από έναν μαθητή του δέκα χρόνια πριν και με τη σειρά του το δίδαξε σε πολλούς άλλους. Μέχρι και τα 82 του πήγαινε για κολύμπι, αλλά μετά σταμάτησε, και τώρα, μέσα στην πανδημία, το έριξε στις μπάλες. «Τώρα σκοπεύουμε να κάνουμε έναν σύλλογο για το άθλημα στου Φιλοπάππου, για να εκπαιδεύσουμε και τα πιτσιρίκια», τονίζει γεμάτος ενθουσιασμό.
«Οι μπάλες που παίζουμε ζυγίζουν 720 γραμμάρια η κάθε μία. Αυτές με τις οποίες παίζουμε τις πήρα από το εμπόριο μόνο δέκα ευρώ. Υπάρχουν όμως και πολύ πιο ακριβές, διότι είναι φτιαγμένες να έχουν πολύ καλή συμπεριφορά, κυλάνε πιο εύκολα στον στόχο. Τέλος πάντων, βολευτήκαμε με αυτές που φέρνω. Δεν είναι και πολύ βαριές. Ακόμα και με το ένα πόδι στον τάφο τις σηκώνεις και τις πετάς. Γι’ αυτό είναι ωραίο σπορ για ηλικιωμένους, παιδάκι μου. Ασε το άλλο: εδώ έχουμε όλον τον χώρο να παίξουμε. Ολο το αλσύλλιο είναι πίστα μας. Το μυστικό είναι ότι όποιος κερδίσει διαλέγει εκείνος το μέρος όπου θα γίνει το παιχνίδι».
Μαζί του, ο φίλος του Λουκάς Τσίγγανος, που δεν έχει μεγάλη πείρα αλλά ευχαριστιέται πολύ το ματς. Λίγο πριν φύγω, ο Γιάννης Δούλης με ρωτάει σε ποια εφημερίδα δουλεύω. «Α! Είμαι αναγνώστης! Και να ξέρεις, βάζω τα καλά τα γυαλιά για να σας διαβάσω». Στο τέλος πόζαραν όλοι στον Νίκο Κοκκαλιά.
[email protected]