Η αείμνηστη Μαριλένα Λιακοπούλου, της Αίθουσας Τέχνης Αθηνών, άνοιξε την γκαλερί το 1963 με το όραμα να προσφέρει ένα γόνιμο περιβάλλον στον εικαστικό διάλογο. Συνέστησε, αφενός, στο ελληνικό κοινό καλλιτέχνες της διασποράς, όπως ο Μάριος Πράσινος, ο Θεόδωρος Στάμος και ο Περδικίδης. Αφετέρου, βοήθησε νέους που μόλις είχαν αποφοιτήσει. Είχε, άλλωστε, μάτι που ζύγιαζε αμέσως το αξιόλογο, ώστε να περιβάλλει με έγνοια τους πρωτοεμφανιζόμενους της τέχνης μέχρι να «σκάσουν» από το αυγό. Ανάμεσά τους ο Μιχάλης Κατζουράκης, ο Χρόνης Μπότσογλου, ο Μιχάλης Μακρουλάκης, ο Γιάννης Ψυχοπαίδης, ο Σωτήρης Σόρογκας, ο Στέφανος Δασκαλάκης, ο Χρήστος Κάλφας κ.ά. Ο γιος της, γκαλερίστας Αλέξανδρος Λιακόπουλος, που ανέλαβε την Αίθουσα Τέχνης Αθηνών από το 2001, και η γυναίκα του Ελίζα Γρηγοράκη συνεχίζουν αυτή την ωραία παράδοση.
Αυτές τις ημέρες παρουσιάζουν την παρθενική ατομική της Ελέσας Αντύπα με τίτλο «Ορίζοντες του βλέμματος», σε επιμέλεια της Ελισάβετ Πλέσσα. Ο χρωστήρας της αποτυπώνει με μαεστρία το ανθρώπινο σώμα. Διαθέτει τη διαύγεια, την αισθαντικότητα, τον ζωγραφικό παλμό να μεταφέρει στον καμβά ολόκληρη ατμόσφαιρα. Γεννημένη το 1990, σπούδασε αρχικά Ψυχολογία και ύστερα μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών, μαθητεύοντας κοντά στον Αγγελο Αντωνόπουλο και τον Πάνο Χαραλάμπους. Αργότερα παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στην ομάδα τέχνης «Σημείο», με τον Γιώργο Ρόρρη και την Κάλλια Τριανταφύλλου. Στην ατομική παρουσιάζει μια ενότητα περίπου 25 έργων ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα από λάδι σε καμβά.
«Είναι πάντα κάτι συναρπαστικό και από τα πιο δημιουργικά και γοητευτικά μέρη της δουλειάς μας να εντοπίζουμε έναν αξιόλογο νέο καλλιτέχνη. Από την πρώτη μας επίσκεψη στο ατελιέ της Ελέσας διακρίναμε το ταλέντο της, αλλά και την αγωνία της και την αφοσίωσή της στη ζωγραφική. Είναι πράγματι συγκινητική η πρώτη ατομική έκθεση ενός νέου καλλιτέχνη, καθώς και η προσπάθεια μιας γκαλερί να μετέχει σε αυτή τη διαδικασία με απόλυτο σεβασμό στον δημιουργό», λέει στη στήλη η Ελίζα Γρηγοράκη. Εχει δίκιο. Σε έναν κόσμο ρευστό και γεμάτο οικονομικές δυσχέρειες, οι πρωτοεμφανιζόμενοι καλλιτέχνες είναι αυτοί που περνούν, ίσως, πιο δύσκολα. Οχι μόνο διαβιούν σε εχθρικές οικονομικές συνθήκες, αλλά έχουν και το σαράκι της αμφιβολίας, που τους κατατρώει και τους κάνει να αναρωτιούνται αν αξίζει η προσπάθειά τους.
Φαίνεται, πάντως, ότι η Ελέσα Αντύπα έχει την τόλμη αλλά και τα φόντα για να προχωρήσει παρακάτω. Τα έργα της αναδίδουν μια λεπταισθησία και μια εσωτερική ηθική που μοιράζεται με έναν ακόμα καλλιτέχνη, ο οποίος της αφιερώνει ένα κείμενο στον κατάλογο, τον Αλέκο Κυραρίνη. Ξεχώρισα την εξής φράση του: «Η Ελέσα ζωγραφίζοντας δεν ψάχνει το κέντρο του κόσμου, ψάχνει το δικό της κέντρο. Και έτσι ελπίζει να γίνει μέρος του κόσμου». Εως τις 19/6.
[email protected]