Λένε ότι αν δεν συμβιώσεις με το έργο ενός ζωγράφου δεν μπορείς να ξέρεις αν πραγματικά σου αρέσει. Τα τελευταία χρόνια έχω την τύχη το πρώτο πράγμα που κοιτάζω μόλις ανοίξω τα μάτια μου το πρωί να είναι ένα μικρό σχέδιο του Ανδρέα Βουρλούμη, δώρο από τον γιο του, Παναγή. Είναι η μορφή μιας γυναίκας μπροστά σε ένα παράθυρο. Αναδίδει μια εκπληκτική αύρα, σαν να με διαβεβαιώνει πως η μέρα μου θα πάει καλά. Κάθε φορά που το παρατηρώ, όσο ταπεινό και αν είναι, βρίσκω μια λεπτομέρεια που δεν είχα προσέξει στο παρελθόν και αυτή η διαδικασία, που δεν έχει τέλος, αποδεικνύει πόσο σπουδαίο πράγμα είναι η καλή ζωγραφική. Ο Βουρλούμης (1910-1999) δεν ήταν απλώς ένας καλός ζωγράφος, αλλά ένας καλλιτέχνης με βαθύτατη παιδεία, που αγάπησε τη βυζαντινή μουσική, την τέχνη του Τσαρούχη, του Κόντογλου και του Παρθένη, γνώριζε εις βάθος τη δημοτική μας ποίηση και είχε πραγματικό ταλέντο στην αγιογραφία, έχοντας ιστορήσει ναούς.
Μέχρι τις 3 Ιουλίου θα παρουσιάζεται μια ωραία έκθεσή του στην γκαλερί Σκουφά, στο Κολωνάκι, που αξίζει να δει κανείς. Λεπταίσθητος κολορίστας, που στρέφει το βλέμμα του σε ό,τι και όποιον τον περιβάλλει για να ξανασχεδιάσει τον κόσμο του, είτε είναι άνθρωποι είτε κτίσματα και καθημερινές σκηνές. Τα έργα του είναι συνήθως μικρά και οι συνθέσεις απλές, ωστόσο πολύ γοητευτικές.
Στην παρούσα έκθεση παρουσιάζονται υδατογραφίες, παστέλ και λάδια προερχόμενα από το σύνολο μιας καλλιτεχνικής πορείας 70 χρόνων. Αγαπημένο αντικείμενο της μελέτης του είναι η Αθήνα με τις γειτονιές της, τα μπαλκόνια και τις στέγες των σπιτιών, η θέα από τη σοφίτα του σπιτιού του στην Τσακάλωφ: ο Αγιος Διονύσιος, ο Λυκαβηττός και ο Υμηττός, τα δρομάκια του Παγκρατίου γύρω από το ατελιέ του, αλλά και γωνιές της Αίγινας, όπου παραθέριζε τα καλοκαίρια από το 1936 και μετά, καθώς και εσωτερικά, νεκρές φύσεις και προσωπογραφίες.
Ο τίτλος της έκθεσης είναι «Το αργό βέλος της ομορφιάς» και προέρχεται από ένα απόσπασμα του Νίτσε που επέλεξε ο ακαδημαϊκός και γλύπτης Γιάννης Παππάς προλογίζοντας το έργο του φίλου του ζωγράφου στην Ακαδημία, το 1981: «Το είδος της ομορφιάς που είναι το πιο ευγενές είναι εκείνο που δεν γοητεύει μονομιάς, που δεν ενεργεί θυμοειδείς, μεθυστικές επιθέσεις, αλλά εκείνο που εισχωρεί μέσα μας σιγανά, η ομορφιά που φέρεις μαζί σου σαν να μην την αισθάνεσαι, που μας συμβαίνει να ξαναβρίσκουμε στα όνειρα, αλλά που, αφού για πολύ καιρό κρατήσει ταπεινή θέση στην ψυχή μας, στο τέλος μας διακατέχει ολοκληρωτικά, πλημμυρίζει τα μάτια δάκρυα, την καρδιά νοσταλγία».
[email protected]