To Σάββατο, στα εγκαίνια της καταπληκτικής έκθεσης του Γιώργου Ρόρρη στο Μουσείο Γουλανδρή της Ανδρου, διαπίστωνε κανείς δύο πράγματα. Αφενός, πόσο σπουδαίος ζωγράφος είναι. Διά γυμνού οφθαλμού ο θεατής αναγνωρίζει τη διαδικασία ωρίμανσης που τον έκανε να μην αφεθεί στις ευκολίες ενός δαιμονισμένου ταλέντου, αλλά να επενδύσει στις κοπιώδεις προσπάθειες της σκληρής δουλειάς. Αφετέρου, πως ο Ρόρρης υποκλίθηκε με σεβασμό σε όλους τους σπουδαίους καλλιτέχνες του παρελθόντος, αφομοιώνοντας δημιουργικά τις κατακτήσεις τους. Από τον Τζακoμέτι έως τον Γκόγια και όλους τους εκπροσώπους της λεγόμενης «μεγάλης» ζωγραφικής, έχει σκύψει πάνω στα έργα τους, δίχως αυτό να τον εμποδίσει να βρει τον δρόμο του. Στις συνθέσεις του βλέπει κανείς, άλλωστε, τα δικά του βιώματα, μυρίζει το χώμα του χωριού του και την ατμόσφαιρα του εργαστηρίου του.
Αλλο ένα στοιχείο για το οποίο πρέπει κανείς να περάσει το κατώφλι του Ιδρύματος στα λευκά σοκάκια της Ανδρου είναι η αναγνώριση πως η χώρα μας είχε την τύχη να διαθέτει έναν αστερισμό καλών ζωγράφων, μέσα στον οποίο λάμπει και ο Ρόρρης. Ο καλλιτέχνης μαθήτευσε κοντά στον Τέτση, στην ΑΣΚΤ, και στον Λεονάρντο Κρεμονίνι, στο Παρίσι. Συνοδοιπορεί ακόμα με τον Στέφανο Δασκαλάκη, τη Μαρία Φιλοπούλου, τον Αλέξη Βερούκα, τον Εδουάρδο Σακαγιάν, την Ειρήνη Ηλιοπούλου, την Αννα Μαρία Τσακάλη και άλλους ζωγράφους με τους οποίους σπούδασε μαζί. Κάποιοι από αυτούς ήταν πλάι του στα εγκαίνια για να εορτάσουν όλοι μαζί ένα αφιέρωμα-σταθμό στην ελληνική ζωγραφική.
Σταθμό, διότι στην Ανδρο έχουν εκθέσει μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του 20ού αιώνα –ξένοι και συμπατριώτες μας–, που έχουν πλέον ολοκληρώσει τη δημιουργική τους πορεία. Ο Ρόρρης βρίσκεται στο απόγειο των ώριμων δυνάμεών του, με πολλά χρόνια καλής ζωγραφικής μπροστά του. Να μια αξιέπαινη επιλογή των ανθρώπων του Ιδρύματος, που είναι διατεθειμένοι να τιμήσουν την αξία της νεότερης γενιάς. Τόσο η Φλερέτ Καραδόντη όσο και ο Κυριάκος Κουτσομάλλης με τη θυγατέρα του, Μαρία, που είχε την επιμέλεια, αντιλαμβάνονται ότι η τέχνη ανασαίνει δίπλα μας. Εξαιρετικό ήταν και το στήσιμο των έργων από τον Ανδρέα Γεωργιάδη (ζωγράφος και μαθητής του Ρόρρη) και τη Βιβή Γερολυμάτου, οι οποίοι έσμιξαν έργα διαφορετικών περιόδων σε ένα ενιαίο αφήγημα.
Οσο για την ίδια την εορτή των εγκαινίων, θύμιζε πράγματι την παλιά κανονικότητα, παρά την αυστηρή τήρηση των κανόνων. Ολοι εμείς που αγαπάμε τη ζωγραφική –δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, ιστορικοί τέχνης, επιμελητές, συλλέκτες– βρεθήκαμε ξανά σε μια σύναξη όλο τρυφερότητα. Δεν είναι μόνο ότι όλον αυτόν τον καιρό η πανδημία μάς είχε στερήσει τους φίλους μας. Μας είχε στερήσει και εκείνους με τους οποίους μοιραζόμαστε ψυχικές συγγένειες.
[email protected]