Δουλεύοντας δίπλα δίπλα στην «Κ» επί δεκαετίες ολόκληρες, οι συνάδελφοι είμαστε πια μια μεγάλη οικογένεια. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο καμάρι όποτε ένας από εμάς διακρίνεται με το σπαθί του σε έναν στίβο διαφορετικό από αυτόν της δημοσιογραφίας. Χρειάζεται αφοσίωση, πείσμα και μεράκι ώστε να μπορέσει κανείς στο επάγγελμά μας, με τις απαιτήσεις και το στένεμα του χρόνου, να καλλιεργήσει έναν άλλο «κήπο», όπου θα ανθήσει η δική του προσπάθεια. Οπως ο Ηλίας Μαγκλίνης, που το 2005, όταν εκδόθηκε το μυθιστόρημα «Σώμα με σώμα» από τις εκδόσεις Πόλις, έδωσε ένα πρώτο δείγμα λογοτεχνικής γραφής. Εκτοτε, καθώς το ένα βιβλίο διαδεχόταν το άλλο («Η ανάκριση», «Πρωινή γαλήνη»), διαχυνόταν η συγγραφική στόφα, η αφηγηματική ρώμη του και κυρίως το ανεξάντλητο «ορυχείο» των παιδικών και εφηβικών του χρόνων, στο οποίο ανέτρεχε.
Γεννημένος στην Κινσάσα του Κονγκό, με πατέρα πιλότο που πολέμησε στην Κορέα και ιστορίες οικογενειακές που διακλαδίζονταν από το Αγρίνιο έως την Αφρική, είχε πρώτη ύλη ποιότητας προς επεξεργασία. Αυτή η κοπιώδης και συχνά σπαρακτική περιήγηση στο παρελθόν –κάθε οικογένεια έχει ένα μέλος που γίνεται το «συκώτι» και αποτοξινώνει τα παλιά τραύματα– αποτυπώνεται στο βιβλίο του «Είμαι όλα όσα έχω ξεχάσει» (εκδ. Μεταίχμιο). Δεν είναι τυχαίο ότι κέρδισε την αγάπη του δήμου και την αναγνώριση των σοφιστών. Μια υβριδική βιογραφία, που πιάνει την πλευρά του πατέρα του, αντιμετωπίζοντας τη μνήμη όχι ως κάτι στατικό, αλλά ως μια σμίλη που δίνει σχήμα στις επόμενες γενιές. Οταν καταφέρνει κανείς να επεξεργαστεί τον διάχυτο πόνο που κληρονομεί, κάνει σπουδαία δουλειά, όχι μόνο για τους οικείους του, αλλά και για τον αναγνώστη, τον λυτρώνει από το δικό του βάρος.
Το βιβλίο κέρδισε το κρατικό βραβείο μυθιστορήματος για το 2020 και η απονομή πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 1 Νοεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, παρουσία της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη, του υφυπουργού Νικόλα Γιατρομανωλάκη και προσωπικοτήτων από τα γράμματα και τις τέχνες. Η τελετή συμπεριέλαβε τα βραβεία για το 2019, καθώς εκείνη τη χρονιά η απονομή είχε αναβληθεί εξαιτίας της επιδημίας. Πρόκειται για την ανώτατη διάκριση της ελληνικής πολιτείας προς τους λογοτέχνες. Λογικό είναι, λοιπόν, όλοι εμείς να αισθανόμαστε διπλή υπερηφάνεια για τον Ηλία, ο οποίος γράφει, μεταφράζει, δημοσιογραφεί και έτσι, χάρη στη γραφή, καταφέρνει να ισορροπεί ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζει στη δική του ζωή. Ευχές, να συνεχίσει το ίδιο ακαταπόνητος ώστε να εμπνέει και εμάς.