Τόπος απίστευτα γοητευτικός, η Πρίγκηπος, με πλουσιότατη ιστορία κατά τα αρχαία και τα βυζαντινά χρόνια, έγινε τον 19ο αιώνα θέρετρο για τους ευκατάστατους κατοίκους της Πόλης. Διπλωμάτες, επιχειρηματίες, έμποροι κατέφταναν στο μικρό της λιμάνι, για να παραθερίσουν στο υπέροχο ξενοδοχείο «Splendid», που λειτουργεί ακόμα και εκπέμπει την αύρα εκείνης της εποχής. Μετά τα γεγονότα του 1955 και του 1964, η ελληνική κοινότητα φυλλορρόησε, αν και τα σπαράγματα της παρουσίας των Ρωμιών στο νησί γίνονται αισθητά όπου και αν κοιτάξει κανείς. Το πιο εμβληματικό απομεινάρι της είναι το περίφημο Ορφανοτροφείο, βεβαίως, από τα μεγαλύτερα ξύλινα κτίρια στην Ευρώπη, αφημένο στη λήθη. Αντιθέτως, αυτός που σφύζει από ζωή είναι ο ναός του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά, μιας και είναι εξαιρετικά αγαπητός τόσο στους Ορθοδόξους όσο και στους Μουσουλμάνους! Ανήμερα την εορτή του αγίου, στις 23 Απριλίου, χιλιάδες άνθρωποι φτάνουν εκεί από διάφορα μέρη για να προσκυνήσουν αλλά και να ζητήσουν χάρες από τον Αη Γιώργη. Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι συναντιούνται στον ίδιο σφυγμό της πίστης, όπως μου λένε καλοί φίλοι της στήλης, που βρέθηκαν φέτος εκεί και μου έστειλαν και τις σχετικές φωτογραφίες.
Το Aya Yorgi Rum Manastiri, όπως το αποκαλούν οι Τούρκοι, που θεωρούν ότι έχει θαυματουργή δύναμη, χτίστηκε στα μέσα του 18ου αιώνα σε ερείπια παλαιότερης μονής, την οποία είχαν ρημάξει οι σταυροφόροι και οι πειρατές. Πήρε το όνομά του από τον θρύλο πως οι κυνηγημένοι μοναχοί είχαν κρύψει για αιώνες την εικόνα για να μην πέσει στα χέρια των βαρβάρων. Ο βοσκός που την ανακάλυψε είχε δει όραμα πως πρέπει να ψάξει εκεί όπου θα άκουγε κουδούνια. Για αιώνες, το μοναστήρι είχε και τη φροντίδα των φρενοβλαβών. Σιγά σιγά απέκτησε φήμη και έγινε μέρος προσκυνήματος των μουσουλμάνων που έφταναν στον λόφο του Κουδουνά, ζητώντας κάθε λογής τάμα. Τα οχήματα απαγορεύονταν στο νησί, και μόνο πεζή ή με άμαξα έφτανε κανείς μέχρι εκεί. Σήμερα, η πρόσβαση γίνεται και με ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Το τελευταίο χιλιόμετρο προς τον ναό, ωστόσο, πρέπει κανείς να το περπατήσει. Εκεί, λοιπόν, οι μουσουλμάνοι προσκυνητές κάνουν την ανάβαση, σε απόλυτη σιωπή, κρατώντας στα χέρια ένα μασουράκι που ξετυλίγουν σιγά σιγά. Μπλέκουν το νήμα σε θάμνους και δένδρα για να πιάσει η ευχή τους. Ανάλογα με το είδος του τάματος, διαλέγουν το χρώμα της κλωστής. Σε αυτό το πλέγμα στερεώνουν και διάφορα χαρτιά ή κομμάτια από ύφασμα.
Αυτοί που είδαν το τάμα να γίνεται πραγματικότητα, έρχονται και την επόμενη χρονιά για να κεράσουν τους άλλους προσκυνητές. Φέτος το νησί, κυριολεκτικά, βούλιαξε στις 23 Απριλίου, με το ίδιο έθιμο να τηρείται ευλαβικά. Βέβαια, για τους χριστιανούς η εορτή έγινε τη Δευτέρα, και στη λειτουργία χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Φιλαδελφείας Μελίτων. Ο Αη Γιώργης είναι σταυροπηγιακή μονή, με ποιμενάρχη τον μητροπολίτη κ. Δημήτριο, υπέρτιμο και έξαρχο Προποντίδος, που φροντίζει αυτόν τον ναό, εξίσου σημαντικό για μουσουλμάνους και Ρωμιούς.
