Με τους μεγάλους ποιητές και συγγραφείς συνοδοιπορούμε στη ζωή. Είναι το αποκούμπι μας. Ανατρέχουμε σε αυτούς, διότι σε κάθε μας ηλικία «μιλάνε» διαφορετικά στην ψυχή μας. Οταν ο ζωγράφος Ανδρέας Γεωργιάδης πρωτοδιάβασε Καβάφη, ως έφηβος, δεν φανταζόταν πως αυτή η πρώτη γνωριμία θα του καθόριζε τα επόμενα χρόνια. Μετά ανακάλυψε τον Ντάρελ με το «Κουαρτέτο» του και έτσι αισθάνθηκε ακόμη μεγαλύτερη έλξη προς την Αλεξάνδρεια, που του έγινε δεύτερη πατρίδα. Την έχει επισκεφθεί τόσες φορές, έχει οργώσει κάθε στενό, που την ξέρει πια σαν την τσέπη του. Το να τη ζωγραφίσει ήταν φυσικό παρεπόμενο, μια δήλωση αγάπης με μελάνι σε χαρτί. Αλλωστε στη ζωγραφική του η λογοτεχνία είναι ένα σταθερότατο σημείο αναφοράς, που προηγείται των ταξιδιών του και κυρίως τον βοηθά να ανακαλύψει το παρελθόν και όχι μόνο το παρόν μιας πόλης. Είτε πρόκειται για την Αλεξάνδρεια είτε για την Κωνσταντινούπολη, κυριαρχεί στα έργα του ο απόηχος αυτού που κάποτε υπήρξε.
Η νέα του έκθεση με τίτλο «Επέστρεφε», που διοργανώνεται από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών και θα εγκαινιαστεί την Πέμπτη 23 Ιουνίου στην πτέρυγα «Μακρυγιάννη» της Γενναδείου Βιβλιοθήκης στο Κολωνάκι, τελείται υπό την επιμέλεια της Μαρίας Γεωργοπούλου και την υποστήριξη της Μικρής Αρκτου. Ο ζωγράφος και σκηνογράφος φτιάχνει ένα χειροποίητο καβαφικό σύμπαν με πρωταγωνίστρια την Αλεξάνδρεια των Ελλήνων, τους ήρωες των ποιημάτων του, αλλά κυρίως αυτήν τη μοναδική ατμόσφαιρα που επικρατούσε τότε, με το ανακάτεμα των φυλών, των θρησκειών, της θήρευσης εμπειριών και ηδονής. Πολυτάλαντος και πολυπράγμων, ο Γεωργιάδης δημιούργησε αυτήν τη νέα ενότητα δουλειάς με 30 έργα κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού: « Η καραντίνα μού έκανε το δώρο της συγκέντρωσης, με άφησε να εστιάσω στα πινέλα μου», μου λέει στο ατελιέ του στην αρχή της Ερμού.
Σε σχέση με τις παλαιότερες εκθέσεις του, τούτη έχει πολλές διαφοροποιήσεις. Το μέγεθος των έργων του –που είναι πάντα καμωμένα με μελάνια– μεγάλωσε πολύ, ενώ στις γαιώδεις σκοτεινές αποχρώσεις του προστέθηκαν κάποιοι υπαινιγμοί άλλων χρωμάτων. Παράλληλα είναι η πρώτη φορά που εκτός από τα γνώριμα στη δουλειά του «πορτρέτα» δρόμων και κτιρίων, το ανθρώπινο στοιχείο κάνει πιο δυναμικά την εμφάνισή του. Ξεχώρισα την προσωπογραφία του ίδιου του ποιητή, που δεν στηρίζεται σε κάποια φωτογραφία, όμως εκπέμπει την περισυλλογή των γηρατειών του. Αξιοποιώντας το χάρισμά του, ο Γεωργιάδης «σκηνογραφεί» τα ποιήματα, δίνει υπόσταση στο δωμάτιο όπου έπεφτε ο απογευματινός ήλιος [«Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεββάτι·/ ο ήλιος του απογεύματος τώφτανε ως τα μισά./ …Απόγευμα η ώρα τέσσερες, είχαμε χωριστεί/ για μια βδομάδα μόνο (…) Αλλοίμονον,/ η εβδομάς εκείνη έγινε παντοτινή»], στις κάμαρες πάνω από τα καφενεία και τις ταβέρνες, στους καθρέπτες που έβλεπαν τα είδωλά τους οι άνθρωποι. Περιηγείται στη γεωγραφία της μνήμης, στην ανάκληση των αναμνήσεων των σωμάτων.
Η Ειρήνη Σολομωνίδη, επικεφαλής βιβλιοθηκάριος της Γενναδείου, και ο κατεξοχήν μελετητής του Αλεξανδρινού, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, συμβάλλουν με δύο πολύ ωραία κείμενα στον κατάλογο. Ο τελευταίος μάλιστα στο πλαίσιο της έκθεσης θα δώσει τη Δευτέρα 27 Ιουνίου 2022, στις 7 μ.μ., διάλεξη με τίτλο «Κ. Π. Καβάφης: ένας εικαστικός», στο αμφιθέατρο της Αμερικανικής Σχολής Cotsen Hall, Αναπήρων Πολέμου 9, στο Κολωνάκι. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 5 Αυγούστου.
