«Ούζο ή τσίπουρο για τον μεζέ σας;». Το ευγενέστατο γκαρσόνι είχε σκύψει ελαφρώς πάνω από το κεφάλι μου την ώρα που διάβαζα (με δυσκολία λόγω προελαύνουσας πρεσβυωπίας) το κομψό μενού που είχα μπροστά μου και με έκανε να περιμένω όλο λαχτάρα το πιάτο με τη λακέρδα, τον λαχανοντολμά, το σουτζουκάκι και τη σκορδαλιά. Βρισκόμουν στο pop up εστιατόριο «Βεγγέρα στη Σμύρνη» (σπεύσατε έως 18/12) που δημιούργησε ο «Γαστρονόμος» σε συνεργασία με τη Mastercard στο Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς με αφορμή την καταπληκτική έκθεση για τη Μικρασία. Ο χώρος έχει την άψογη σκηνογραφία από τον Σταύρο Παπαγιάννη, σε μεταφέρει κατευθείαν και αδιαμεσολάβητα στη Σμύρνη της Μπελ Επόκ, με τα μάτια να σε βάζουν αμέσως στο κλίμα. Από κοντά και η ακοή με παλιά σμυρναίικα τραγούδια να παίζουν στο ηχητικό φόντο και να προετοιμάζουν τους συνδαιτυμόνες. Ενώ η αφή χαίρεται τα κολλαριστά λευκά τραπεζομάντιλα, τα ωραία σερβίτσια και τα ποτήρια.
Παρόντες και οι άνθρωποι του Μουσείου Μπενάκη, ο καλλιτεχνικός διευθυντής Γιώργης Μαγγίνης και ο υπεύθυνος Πόρων και Ανάπτυξης, πανταχού παρών, Νίκος Τριβουλίδης, κάθονταν δίπλα στον δικό μας Αγγελο Ρέντουλα, τον επικεφαλής του «Γαστρονόμου», ο οποίος και είπε δυο λόγια για το νέο πρότζεκτ της «Κ». Υπογράμμισε πως σε όλα τα ταξίδια που έχει κάνει το περιοδικό ανά την Ελλάδα αυτά τα χρόνια, διαπιστωνόταν πως οι πρόσφυγες εμπλούτισαν την κουζίνα μας με τρόπο εντυπωσιακό. Ανακάλεσε συζητήσεις με μεγάλες γυναίκες της επαρχίας: «Εμείς παιδάκι μου δεν τα είχαμε αυτά τα φαγητά. Μας τα έμαθαν όσοι ήρθαν το 1922» ήταν η μόνιμη επωδός. «Η κουζίνα που σήμερα αποκαλούμε αστική ελληνική, στους πρόσφυγες βασίζεται. Φιλοδοξία μας εδώ ήταν να βγάλουμε τις γεύσεις από το πολύτιμο σεντούκι τους και να κάνουμε ένα σμυρναίικο μπιστρό του 21ου αιώνα», κατέληξε.
Και η αλήθεια είναι πως το πείραμα πέτυχε. Οχι μόνον διότι οι συνταγές είναι διαλεγμένες μία-μία με το ασυμβίβαστο ταλέντο της Νένας Ισμυρνόγλου που –εκ καταγωγής– έχει έναν λόγο παραπάνω να συμμετέχει στο εγχείρημα ως σεφ. Αλλα διότι στην Πειραιώς έχει στηθεί ένα είδος «χρονοπύλης» που μας ταξιδεύει σε εκείνη την εποχή όταν το φαγητό ικανοποιούσε όλες τις αισθήσεις. Μετά τους εκλεκτούς μεζέδες κατέφτασαν ως πρώτο πιάτο γαρίδες στον ταβά με μια ρεγγοσαλάτα σκούρα από το μελάνι της σουπιάς. Ακολούθησε το δεύτερο πιάτο που ήταν ψάρι παπατζίδικο με ξίδι και σαφράν και ένα φίνο πολίτικο πιλάφι, και η απογείωση που ήταν ο μικρασιάτικος μουσακάς που δεν έχει μπεσαμέλ αλλά μόνον ντομάτα και κασέρι. Για επίλογο παγωτό τριαντάφυλλο, σεκέρ παρέ, χαλβά, λουκουμάκια και λικέρ βύσσινο. Υπάρχει μία ακόμη έκπληξη αλλά δεν την αποκαλύπτουμε για να τη χαρείτε πιο πολύ. Σπεύσατε.