Καταλαβαίνεις ότι εκτιμάς ένα ζωγράφο όταν κάθε φορά που αντικρίζεις έργο του, ανακαλύπτεις μια λεπτομέρεια που δεν είχες ξαναδεί. Μπορεί να είναι μια μικροσκοπική πινελιά, ο τρόπος που αλλάζει το χρώμα όταν πέφτει επάνω του μια αχτίδα ήλιου, οι πολλές «αναγνώσεις» της ίδιας σύνθεσης ανάλογα με τη χαρά ή τη λύπη που σε διακατέχει τη στιγμή που το κοιτάς. Η καλή ζωγραφική είναι απόλυτα διαδραστική, ολοζώντανη, μηδέποτε παγιωμένη υπόθεση. Η καινούργια δουλειά του Μιχάλη Μαδένη, που παρουσιάζεται από την περασμένη Πέμπτη στην γκαλερί «Ευριπίδης» στο Κολωνάκι, έχει αυτό το χαρακτηριστικό: μεταμορφώνεται καθώς ανοιγοκλείνεις τα μάτια. Προσφέρεται για ανακαλύψεις του βλέμματος.
Καρδιά και μυαλό
Αυτό –από μόνο του– είναι απόδειξη ότι ο καλλιτέχνης είναι ένας μεταφυσικός μάστορας, όπως έλεγε σοφά και η αείμνηστη Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα. Το χέρι του καθοδηγείται στον καμβά από μια μυστική δύναμη που το ενώνει με την καρδιά και το μυαλό. Οπως φτιάχνει τα περιγράμματα αντικειμένων, δίνει σάρκα και οστά σ’ έναν ολόκληρο κόσμο. Περνώντας το κατώφλι του ωραίου κτιρίου της οδού Ηρακλείτου, αισθάνθηκα τη θαλάσσια αύρα να με περιβάλλει. Στο ισόγειο, ο Μαδένης παρουσιάζει βράχια, περικυκλωμένα από συστάδες αγριολούλουδων και θάμνων σαν μια διαδρομή προς την αγαπημένη του αμόλυντη αμμουδιά. Στον επάνω όροφο κυριαρχούν πια οι ίδιες οι θάλασσες –μόνες ή με λωρίδες γης–, αποτυπώσεις με μαεστρία χρώματος που θα καμάρωνε σίγουρα ο δάσκαλός του ο Τέτσης, με τον οποίον τόσες και τόσες πεζοπορίες έκαναν στη χειμωνιάτικη Υδρα. Η έμπνευση του Μαδένη, βέβαια, στα έργα που παρουσιάζονται στον «Ευριπίδη» είναι από περιπάτους στα Μέγαρα και στη Βουλιαγμένη.
Σπουδαίο δώρο
Ακαταπόνητα εργατικός, χαρακτήρας τρυφερός, φύσει ολιγαρκής, ταγμένος στον χρωστήρα, ο Μαδένης έρχεται στο τέλος της χρονιάς να μας κάνει ένα σπουδαίο «δώρο» στην ατομική του που έχει τίτλο «Η επιστροφή στο τοπίο». «Δεν ξέρω να κάνω τίποτε άλλο παρά να ζωγραφίζω», λέει απολογητικά ο ίδιος, αλλά το αποτέλεσμα της δουλειάς είναι βαθύτατα ιαματικό για όλους εμάς. Ενα μικροσκοπικό λουλουδάκι, ένας μολυβένιος βράχος, το κύμα αποκτούν ποιητική διάσταση στα έργα του. Χαρισματικός να ζωγραφίζει τόσο μέρη όσο και ανθρώπους, στην παρούσα ενότητα αποφασίζει να αφήσει έξω τις μορφές και να δώσει τα σκήπτρα στην αναπαράσταση του χώρου. Ομως οι συνθέσεις του δεν είναι μοναχικές, αλλά λειτουργούν σαν πρόσκληση να τον συντροφεύσουμε για να ακούσουμε τον ήχο της θάλασσας και να μυρίσουμε τη βρεγμένη άμμο Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 21 Ιανουαρίου, ενώ τα ωραία κείμενα στον κατάλογο υπογράφουν ο Τάκης Μαυρωτάς, η Κωνσταντίνα Ντακόλια και ο Νίκος Παΐσιος.
