«Ζεις όσο χορεύεις», έλεγε ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ. Λάθος. Ζεις όσο σε θυμούνται. Και για αυτό ήταν πολύ συγκινητικό το κλίμα στις 9 Δεκεμβρίου στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη στην παρουσίαση ενός λευκώματος καμωμένου από έναν άνθρωπο που ήξερε τον χορευτή, τον είδε στο ζενίθ αλλά και στο ναδίρ του. Ο λόγος για το βιβλίο του Δημήτρη Τσίτουρα «Νουρέγιεφ. Χορεύοντας στη σκιά της Ακρόπολης» που ιχνηλατεί τη σχέση αυτού του θρύλου με την Ελλάδα μέσα από τη γνωριμία τους αλλά και τα μοναδικά τεκμήρια που μπόρεσε να μαζέψει ο συλλέκτης. Αφορμή για την έκδοση αυτή από το Αρχείο Θηραϊκών Μελετών ήταν το χρονικό ορόσημο: το 2023 συμπληρώθηκαν 30 έτη από τον θάνατο του Nουρέγιεφ αλλά και 60 από την πρώτη του εμφάνιση στο Ηρώδειο το 1963. Το πιο σημαντικό βεβαίως είναι ότι το πόνημα αποτελεί ένα είδος υπόσχεσης του Τσίτουρα προς τον χορευτή, τον οποίο είχε δει ένα χρόνο πριν από τον θάνατό του.
Οπως διηγήθηκε ο αρχαιολόγος και αρχιτέκτων Μανώλης Κορρές, ένας εκ των ομιλητών της εκδήλωσης αλλά και συγγραφέας ενός εξαιρετικού λήμματος για το Ηρώδειο στο λεύκωμα, ο Νουρέγιεφ πάσχοντας από AIDS, ήδη σε κακή κατάσταση, είχε δεχθεί στο σπίτι του έναν παλιό φίλο και θαυμαστή από την Αθήνα, τον Δημήτρη Τσίτουρα, ο οποίος κομίζοντας θαυμάσια σκίτσα της Ελλης Σολομωνίδη – Μπαλάνου από την τελευταία εμφάνιση του μεγάλου χορευτή στο Hρώδειο, είχε καταφέρει να αναπτερώσει για λίγο το ηθικό του. Τότε ακριβώς, προς μεγάλη συγκίνησή του, ο συλλέκτης του μίλησε για ένα σχέδιό του, ένα βιβλίο αφιερωμένο στον ίδιο και τη μεγάλη τέχνη του. Να λοιπόν που ήρθε και αυτή η στιγμή της εκπλήρωσης με υψηλή αισθητική και αρτιότητα.
Στις 348 σελίδες βρίσκει κανείς εξαιρετικό φωτογραφικό υλικό από τις πρόβες και τις εμφανίσεις στο Ηρώδειο και όχι μόνο. Πλαισιώνεται από προγράμματα, διανομές, δημοσιεύματα και, βέβαια, με τα περίφημα σκίτσα της Ελλης Σολομωνίδη – Μπαλάνου, τα οποία φιλοτέχνησε κατά τη διάρκεια των παραστάσεων. Ο Αλέξης Κωστάλας –που συντόνιζε το πάνελ και έκλεψε την παράσταση με τις αναμνήσεις του– περιγράφει στο βιβλίο τον Νουρέγιεφ «μια “τίγρη με φτερά” θα πει η Μελίνα Μερκούρη και πράγματι, σαν αιλουροειδές έτρωγε με τα νύχια του τη γη, γάντζωνε τον αέρα που πετούσε, πετούσε μακριά σε μία συνεχή αναζήτηση, φυγή μακριά από τη γενέτειρά του στο Κίροφ, όπου έχτισε την τεχνική του και γαλούχησε την ευαισθησία του, και μετά στο Παρίσι, στη Δύση». Ομιλητής και ο ποιητής Βαγγέλης Χρόνης που επέλεξε τμήματα από το περιεχόμενο του λευκώματος, ένα ωραίο απόκτημα για όποιον αγάπησε την κορυφαία μορφή του χορού.
