Δεν ξέρω αν «φταίει» ο συρρικνωμένος αριθμός κινηματογραφικών αιθουσών στο κέντρο, αλλά τόσες ουρές έξω από σινεμά είχα χρόνια να δω. Είναι ένα θέαμα που τη σημερινή εποχή προκαλεί έκπληξη (αν όχι συγκίνηση), καθώς έχει σχεδόν προεξοφληθεί το σταδιακό τέλος της αίθουσας υπό το βάρος μιας ζοφερής αλλά, ίσως, αναπότρεπτης πραγματικότητας: δηλαδή της θριαμβευτικής επικράτησης της παρακολούθησης ταινιών και σειρών κατ’ οίκον μέσα από πλατφόρμες streaming τύπου Netflix. Κι όμως, αυτός ο χειμώνας, αυτή η σεζόν, τουλάχιστον στο ξεκίνημά της, βάλθηκε να μας αποδείξει ότι βιαστήκαμε λίγο. Νοέμβριος, Δεκέμβριος και Ιανουάριος κινήθηκαν σε επίπεδα εισιτηρίων άνω των 100.000 ανά τετραήμερο (Πέμπτη έως Κυριακή).
Ταινίες όπως το «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου, η «Φόνισσα» της Εύας Νάθενα (αμφότερες με επιδόσεις πάνω από το όριο των 400.000 εισιτηρίων), το «Οπενχάιμερ» και η «Barbie» (συγκεντρώνοντας και οι δύο παραγωγές μαζί περίπου 900.000 θεατές) έστειλαν μαζικά κόσμο στις αίθουσες, κάνοντας το 2023 έτος-σταθμό στην επιχείρηση γοητείας των εταιρειών διανομής και στην προσπάθειά τους να αποτρέψουν το οριστικό τέλος μιας τόσο μαζικής (και αγαπημένης) συνήθειας ψυχαγωγίας.
Ετσι, το 2023 έκλεισε στη χώρα μας με αύξηση κατά 33% στα εισιτήρια σε σύγκριση με την προηγούμενη χρονιά, προσεγγίζοντας τα προ πανδημίας επίπεδα. Οσο για την καλοκαιρινή σεζόν, οι βροχές του Ιουνίου είχαν το κόστος τους στον τελικό απολογισμό (3.135.000 ήταν τα συνολικά εισιτήρια της περιόδου, έναντι 2.358.000 το 2022, ενώ το ρεκόρ διατηρεί το 2019 με 3.264.000), ωστόσο ήταν νούμερα που μας προετοίμασαν για έναν πολύ καλύτερο χειμώνα. Οπως κι έγινε.
Κι εκεί που η ψυχολογία ήταν στο ζενίθ, ήρθε ο Φεβρουάριος να μετριάσει τα χαμόγελα. Επειτα από έναν αρκετά ικανοποιητικό Ιανουάριο, όλος ο Φεβρουάριος κινήθηκε πτωτικά: το κοντέρ του τελευταίου τετραημέρου έδειξε 74.686 εισιτήρια και τώρα όλες οι ελπίδες στρέφονται στο βαρύ πυροβολικό των μπλοκμπάστερ, το σίκουελ του «Dune».
μεταξύ μας» του Αντριου Χέιγκ και «Υπέροχες μέρες» του Βιμ Βέντερς.
Πώς όμως εξηγείται αυτή η «ολική επαναφορά» των θεατών στις αίθουσες; Το πρώτο και βασικότερο ήταν η συγκέντρωση μιας πληθώρας καλών ταινιών που εξοικείωσε ξανά μια κρίσιμη μάζα κινηματογραφόφιλων με τη συνήθεια της διά ζώσης παρακολούθησης.
Ορισμένα χαμηλόφωνα, μικρά αριστουργήματα έφεραν στο σινεμά έναν κόσμο που διατηρεί ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς με την αίθουσα και φαίνεται να μην έχει «συμβιβαστεί» τελεσίδικα με την εμπειρία του streaming. Αναφέρω ενδεικτικά μερικές ταινίες αυτής της κατηγορίας: τις «Περασμένες ζωές», τα «Πεσμένα φύλλα», τη «Ζώνη ενδιαφέροντος», τα «Παιδιά του χειμώνα», το «Αγνωστοι μεταξύ μας», τις «Υπέροχες μέρες».
Το σημαντικότερο; Οι εταιρείες διανομής άφησαν τις ταινίες να κάνουν τον κύκλο τους, με αποτέλεσμα όλα αυτά τα εξαιρετικά φιλμ να παίζονται σήμερα σε κάποια αθηναϊκή αίθουσα· ακόμη και όσα προβλήθηκαν για πρώτη φορά το φθινόπωρο. Αυτό αποδείχθηκε πολύτιμο γιατί έτσι μπόρεσε και λειτούργησε η αλάνθαστη μέθοδος «από στόμα σε στόμα» ή οι αντίστοιχες ψηφιακές παραινέσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Συμπέρασμα; Οταν υπάρχουν καλές ταινίες, ο κόσμος ανταποκρίνεται. Πάντα τέτοια!