Οι αντινομίες είναι το πιο γοητευτικό πράγμα στην τέχνη. Ο εικαστικός Πάνος Χαραλάμπους μας ξάφνιασε όλους εγκιβωτίζοντας την ατμόσφαιρα του τόπου καταγωγής του στο αστικό διαμέρισμα της γκαλερί Citronne στο Κολωνάκι. Στην έκθεση «Amvrakia.Mia» μεταφέρει εικόνες, ήχους και αισθήσεις από το Ξηρόμερο Ακαρνανίας στους Αθηναίους φιλότεχνους, μέσα από βίντεο, ηχητικά γλυπτά και in situ εγκαταστάσεις. Στην ουσία ο καλλιτέχνης καταφέρνει να κάνει ένα περίεργο πάντρεμα στην Πατριάρχου Ιωακείμ, φέρνει κοντά τα βιώματά του με τη μανία του για έρευνα. Πώς όμως μπορείς να ανασυνθέσεις ένα τοπίο αν το κάνεις cut & paste από εκεί όπου πραγματικά βρίσκεται; Πώς το ενθέτεις μέσα στην πόλη και στο βλέμμα ανθρώπων που μπορεί να μην καταλαβαίνουν τι θα πει αγροτική ζωή και μάλιστα παρελθόντων ετών;
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο εικαστικός καταπιάνεται με το θέμα αυτό. Είναι μια εμμονή που επανέρχεται στη δουλειά του, όπως στα έργα που παρουσίασε στην 58η Μπιενάλε της Βενετίας (Ελληνικό Περίπτερο, 2019) και στην documenta 14 (Αθήνα, Κάσελ, 2017), ξαναγυρίζει στον πολιτιστικό του πλακούντα, τον οποίον προσεγγίζει με ανθρωπολογική ματιά. Σε έναν κόσμο που περιστρέφεται γύρω από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το deep fake και την τεχνητή νοημοσύνη, ο Χαραλάμπους μας γυρίζει στα καπνοχώραφα και στα πανηγύρια με τη φωνή του θρυλικού τραγουδιστή Τάκη Καρναβά ως αναδρομή στην αυθεντικότητα.
Χρησιμοποιεί φύλλα καπνού για πρώτη ύλη ώστε να υπενθυμίσει πως μια ισχυρή καλλιέργεια αρχίζει να χάνεται από προσώπου γης και μαζί της εξαφανίζεται και ένα κομμάτι του αγροτικού πολιτισμού. Καλλιέργεια δεν νοείται δίχως αρδευτικά μέσα. Ετσι χρησιμοποιεί τους κλασικούς σιδερένιους σωλήνες ποτίσματος μέσα από τους οποίους ρέουν ήχοι νερού και μουσικά ακούσματα της επαρχίας. Στα βίντεο που παρουσιάζει πρωταγωνιστεί η λίμνη, η μουσική, ο χορός, σαν ένα «εργόχειρο» μέσα από το οποίο παρουσιάζεται η δική του ταυτότητα. Δεν το κάνει με νοσταλγία αλλά με ένα χρέος επικαιροποίησης.
Πού καταλήγουν αυτές οι διαδρομές; Στην επερχόμενη λήθη που αγκαλιάζει όλο και πιο σφιχτά την ελληνική περιφέρεια αναγκάζοντάς την να ξεχάσει τρόπο ζωής και διασκέδασης, τη βαθιά διασύνδεση με το τοπίο και το χώμα. Το έργο του Χαραλάμπους αποτελείται από περφόρμανς, happenings και εγκαταστάσεις που συχνά περιλαμβάνουν ήχο, βίντεο, φωτογραφία, αντικείμενα που έχει αξιοποιήσει και ανανοηματοδοτήσει, αρχειακό υλικό. Στις συνθέσεις του πραγματεύεται την έννοια του χρόνου και της απώλειας. Αναφέρεται στην τοπικότητα και εξερευνά τις βαθύτερες συγγένειες μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών με μη γραμμικό τρόπο για να τοποθετήσει στο επίκεντρο τον Νότο της Μεσογείου. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 11 Μαΐου.