Τι ωραίο να σε θυμούνται οι ομότεχνοί σου. Οταν πριν από λίγες ημέρες εγκαινιάστηκε στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος το κομψότατο αφιέρωμα για τη σκηνογράφο και ζωγράφο Μαριλένα Αραβαντινού (1927-2019), ο Διονύσης Φωτόπουλος, η Εύα Νάθενα, ο Αντώνης Κυριακούλης, ο Γιώργος Ζιάκας ήρθαν να τιμήσουν μια καλλιτέχνιδα που έκανε σημαντικά πράγματα, αλλά τη μνήμη της κρατούσε ζωντανή κυρίως το σινάφι της. Ποιος λ.χ. ξέρει σήμερα ότι στις χιλιοϊδωμένες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου εκείνη φρόντισε για τα κοστούμια και τα σκηνικά σε επιτυχίες όπως «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας», «Ενας ήρως με παντούφλες», με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Βασίλη Λογοθετίδη αντιστοίχως, ή στον «Ανθρωπο του τραίνου» του Ντίνου Δημόπουλου και πολύ αργότερα στον «Αγγελο» του Γιώργου Κατακουζηνού. Συνεργάστηκε μάλιστα και με τον Τόνι Ρίτσαρντσον και τον Κλοντ Σαμπρόλ, σκηνοθέτες διεθνούς βεληνεκούς που αναγνώρισαν το τάλαντό της.
Και στο θέατρο έβαλε το λιθαράκι της. Από τη δεκαετία του 1950 έγινε σκηνογράφος σε μεγάλους θιάσους και παραστάσεις με λαμπρούς ηθοποιούς, όπως η Κυβέλη, ο Κατράκης, η Λαμπέτη και ο Χορν, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας. Ωστόσο, αυτό που με συγκίνησε στο αφιέρωμα ήταν η κρυφή ζωγραφική της δουλειά, με έργα σωστά διαμαντάκια που βλέπουμε στο ΚΠΙΣΝ, στην πρώτη αναδρομική της, η οποία έγινε μετά θάνατον. Πολλά αποτυπώνουν πορτρέτα ανθρώπων του σανιδιού. Η τέχνη του χρωστήρα ήταν πάντα ένα «παραπαίδι» για την Αραβαντινού, στο οποίο δεν αφιέρωνε και πολύ χρόνο μέχρι και την έλευση της χούντας. Τότε πήρε την απόφαση να περιορίσει τη σκηνογραφία και να δοθεί περισσότερο στη ζωγραφική. Αστικής καταγωγής, με πατέρα διαπρεπέστατο νομικό και πολιτικό με το Κόμμα των Φιλελευθέρων, έδειξε από νωρίς τη κλίση της. Μάλιστα χάρη στον Τόμπρο βρέθηκε στο προπαρασκευαστικό τμήμα της ΑΣΚΤ όπου δίδασκε ο Γιάννης Μόραλης. Δεν έμεινε πολύ στη σχολή αλλά συναναστράφηκε με προσωπικότητες μεγάλου διαμετρήματος, όπως ο Γιάννης Τσαρούχης, η Νάτα Μελά, ο Μίνωας Αργυράκης, ο Νάνος Βαλαωρίτης, ο Νικολάου και ο Εγγονόπουλος. Η Αραβαντινού έγινε το νεότερο μέλος της περίφημης ομάδας «Αρμός» αλλά ταυτόχρονα στράφηκε στη σκηνογραφία. Εμεινε για χρόνια στην αφάνεια. Βραβεύτηκε το 1989 στο 30ό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το σύνολο του έργου της. Ομως ως ζωγράφος δεν έγινε ποτέ εξίσου γνωστή.
Ετσι, αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στην Εθνική Βιβλιοθήκη για την ουσιαστική ανάδειξη καλλιτεχνών που είτε το έργο τους ήταν υποφωτισμένο είτε ξεχασμένο είτε και οι ίδιοι δεν επιδιώκουν να το προβάλλουν, όμως αν και χαμηλόφωνο είναι καίριο. Εξίσου σπουδαίοι είναι πάντα και οι κατάλογοι των εκθέσεων της ΕΒΕ που έρχονται να καλύψουν κενό άγνοιας και να κάνουν τους καλλιτέχνες αυτούς προσβάσιμους και στις επόμενες γενιές. Πρωτεργάτες αυτής της πρωτοβουλίας ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, επικεφαλής του θεσμού, αλλά και ο ιατρός λοιμωξιολόγος Νίκος Παΐσιος, ο οποίος ξέρει να αλιεύει από το παρελθόν περιπτώσεις που αξίζει όχι απλώς να μάθουμε, αλλά και να αγαπήσουμε. Εξαιρετική η επιμέλεια της έκθεσης από τον Σπύρο Μοσχονά και την Κωνσταντίνα Ντακόλια.
[email protected]
