Στον κύριο Γκρι αρέσει να σκέφτεται καθώς περπατάει ότι τα πόδια του ανήκουν στο παρελθόν και το κεφάλι του στο μέλλον. Και αυτό διότι, έστω και σε επίπεδο νανοδευτερολέπτων, μετά τον Αϊνστάιν και τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, ο χρόνος στα πόδια μας κυλάει πιο αργά απ’ ό,τι στο κεφάλι μας: βρίσκονται πιο κοντά στη Γη συγκριτικά με το κεφάλι μας και πιο κοντά σε ένα σώμα μεγάλης μάζας ο χρόνος επιβραδύνεται, έστω και ανεπαίσθητα.
Εξ ου και η επιφάνεια της Γης είναι κατά 2,5 χρόνια μεγαλύτερη σε ηλικία απ’ ό,τι ο πυρήνας της – όπου ο χρόνος κυλάει πιο αργά. (Στις παρυφές μιας μαύρης τρύπας, η πυκνότητα της οποίας φτάνει στο άπειρο, ο χρόνος παγώνει σχεδόν τελείως πια…)
Κάπως έτσι, τα πόδια του κυρίου Γκρι χάνονται κάπου στο παρελθόν, ενώ το μυαλό του ταξιδεύει προς το μέλλον. Εξάλλου, αυτό το εσωτερικό σκίσιμο ανάμεσα στο χθες και στο αύριο είναι η ιστορία της ζωής μας.
«Ετσι κι αλλιώς», σχολιάζει τώρα ο κύριος Γκρι, «δεν υπάρχει αυτό που λέμε “παρόν”. Το “τώρα” είναι μια απάτη, μια φρεναπάτη. Ολα όσα βλέπουμε δεν είναι όπως είναι αλλά όπως ήταν: το φως απαιτεί κάποιο χρόνο για να φτάσει στον προορισμό του. Οταν κοιτάζουμε τον Ηλιο, τον βλέπουμε όπως ήταν πριν από οκτώ λεπτά – τόσο χρειάζεται το φως για να ταξιδέψει από εκεί στη Γη. Αν ο Ηλιος έσβηνε ξαφνικά, εμείς θα συνεχίζαμε να τον βλέπουμε κανονικά στον ουρανό για οκτώ λεπτά ακόμη. Ανάλογα, το φως από τη Γη χρειάζεται 12,7 λεπτά για να φτάσει στον Αρη. Και για να ταξιδέψει από τη Γη στην άλλη άκρη του γαλαξία μας, χρειάζονται 52.000 έτη φωτός.
»Φαντάσου όμως ότι χρειάζονται έστω και απειροελάχιστα δευτερόλεπτα για να φτάσει το φως από το πρόσωπο που έχεις απέναντί σου στα δικά σου μάτια.
»Τεχνικά, αυτό σημαίνει ότι το πρόσωπο που κοιτάζεις είναι ήδη στο παρελθόν. Ακόμα κι όταν σκύβεις να φιλήσεις μια κοπέλα, δεν τη φιλάς στο “τώρα” αλλά σε ένα ακαθόριστο, απειροελάχιστο “πριν”. Ο χρόνος χωρίζει και θα χωρίζει πάντοτε τους εραστές ακόμα και με τρόπους που οι αισθήσεις τους αδυνατούν να συλλάβουν».
Ειδικά για τους εραστές, ο χρόνος είναι τέτοια εξωφρενική απάτη ή μάλλον μια εξοργιστική εξαπάτηση – και αντιβαίνει ακόμα και τον Αϊνστάιν: όταν οι εραστές βρίσκονται κοντά ο ένας στον άλλο, δεν επιβραδύνεται αλλά ρέει σαν ορμητικό ποτάμι, το οποίο όμως γρήγορα στερεύει.
Οπως το είχε γράψει ο Λούις Κάρολ: «Πόσο διαρκεί το για πάντα;» ρωτάει η Αλίκη τον Λευκό Λαγό· και αυτός αποκρίνεται: «Μερικές φορές, ένα δευτερόλεπτο». Αλλά όταν οι εραστές βρίσκονται μακριά ο ένας από τον άλλο, ο χρόνος μοιάζει να ακινητοποιείται, λες και αιωρούνται στα πέριξ μιας αβυσσαλέας μαύρης τρύπας που δημιούργησαν μόνοι τους, με το πάθος τους.
Και όμως, όλα γίνονται γι’ αυτό το καταραμένο δευτερόλεπτο που κρατάει για πάντα.