Ο κύριος Γκρι έχει ήδη μπει σε διάθεση διακοπών. Θα τον χάσω για κανέναν μήνα, διότι, όταν μιλάει για διακοπές, το εννοεί. «Διακόπτει» από μια κανονικότητα την οποία λατρεύει, κατά τα άλλα. Οσο αδημονεί να «διακόψει», άλλο τόσο αδημονεί μετά να επιστρέψει σε αυτήν.
Μαζεύει τα πράγματά του με τη γνωστή, ψυχαναγκαστική φροντίδα που τον διακρίνει. Παυσίπονα σχεδόν κάθε είδους, πρώτα πρώτα στη λίστα. Μακριά από πονοκεφάλους, ξαφνικούς πονόδοντους, μακριά από ενοχλήσεις γενικά. Μάσκα ύπνου και ωτοασπίδες στη συνέχεια – κυρίως για το αεροπλάνο.«Νομίζω ότι το παιδί μέσα μου αγωνιά για να μην χάσει κάτι από τη λυτρωτική επανάληψη της κανονικότητας», λέει ο ίδιος. «Θες να πεις», τον διόρθωσα, «ο νευρωτικός μέσα σου». Με κοιτάζει σφίγγοντας τα χείλη του. «Πες το κι έτσι», μουρμουρίζει με μια συνοφρυωμένη συγκαταβατική επιδοκιμασία.
Οπως και να ’χει, δεν θα έλεγες ότι αυτός ο άνθρωπος ετοιμάζεται να ταξιδέψει. Το ύφος, το βλέμμα του έχει κάτι από κάποιον που ετοιμάζεται να υποβληθεί σε κολονοσκόπηση ή κάτι παρεμφερές. «Είναι μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου, αυτή η αναμονή και η μετάβαση είναι που μου σπάει τα νεύρα», προσπαθεί να δικαιολογηθεί. Του τονίζω ότι ειδικά φέτος δεν υπάρχει «προορισμός» στο ταξίδι του – έστω με τη στενή, αυστηρή έννοια του όρου. Κι αυτό, διότι ο κύριος Γκρι θα περάσει φέτος δύο εβδομάδες πάνω σε ένα κρουαζιερόπλοιο – όχι ένα οποιοδήποτε κρουαζιερόπλοιο όμως. Εδώ και χρόνια «ζαχάρωνε» να ταξιδέψει με τα ειδικά προγράμματα του περιοδικού Scientific American. Μάζεψε χρήματα, έκανε αιματηρές οικονομίες και φέτος τα κατάφερε επιτέλους. Τρεις χιλιάδες δολάρια σύνολο για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Διότι πάνω στο πλοίο Queen Mary 2 θα παρακολουθεί εν πλω ειδικά σεμινάρια που διοργανώνει το Scientific American: ομιλίες πάνω στις μαύρες τρύπες του διαστήματος, πάνω στα μυστήρια του εγκεφάλου, τους δεινοσαύρους, τη φυσική των μικροσωματιδίων, καθώς επίσης πάνω στην «εκλεκτική αστρονομία»: από τις νέες ανακαλύψεις του τηλεσκοπίου Κέπλερ έως τη σχέση του Ηλιου με την υπερθέρμανση του πλανήτη ή τη σχέση Αστρονομίας και Ιστορίας, π.χ., στα έργα του Σαίξπηρ.
«Θα ξεκινήσουμε από το Σαουθάμπτον, θα φτάσουμε στις Κανάριες Νήσους, θα περάσουμε μετά από το Λανθαρότε και τη Λισσαβώνα, προτού καταλήξουμε και πάλι στο Σαουθάμπτον, για να πάω να κλειστώ σπίτι μου για διάβασμα και νέες οικονομίες πάλι. Ο φετινός μου Αύγουστος θα είναι μια διαρκής εξάσκηση στην περιέργεια, χάρη στο ScientificAmerican.com/travel», μου εξηγεί ο κύριος Γκρι.
«Τσιμπημένη η περιέργειά σου», του είπα, «ειδικά στην εποχή που ζούμε». Αλλά το σχόλιό μου δεν τον πτόησε. Είχε θυσιάσει πολλά για να καταφέρει να κάνει αυτό το ταξίδι και τώρα, παρά τον φανερό εκνευρισμό που του προκαλεί η αναχώρηση (η κάθε αναχώρηση), αισθάνεται δικαιωμένος: ήρθε η ώρα να το διασκεδάσει. «Ξέρεις, έδωσα και κάτι παραπάνω για να πάρω μέρος σε μια εκδρομή στη νήσο Λας Πάλμας, στο γκρουπ των τηλεσκοπίων Roque de Los Muchachos. Μη σου πω ότι αυτό είναι που περιμένω να δω περισσότερο απ’ όλα. Και να δοκιμάσω την τοπική κουζίνα και τα κρασιά των Κανάριων Νήσων. Και να δω τη θάλασσα, φυσικά. Τον ωκεανό. Ελπίζω να δω φάλαινες, δελφίνια. Και τη νύχτα, στ’ ανοιχτά, από το σκοτεινό κατάστρωμα, διάττοντες αστέρες και τη σπείρα του Γαλαξία υπέρλαμπρη πάνω από τον Ατλαντικό».
Τον ζηλεύω. Να πω ψέματα; «Θα τα ξαναπούμε αρχές Σεπτεμβρίου», έκανε και σαν να πήρε αμέσως πάνω του. «Και μην έχεις αυταπάτες», πρόσθεσε. «Δεν θα λείψουμε σε κανέναν». Σε αυτό συμφωνήσαμε εύκολα. Αντί για (προσωρινό) αποχαιρετισμό, του ζήτησα τη μουσική, όχι της εβδομάδας αλλά του μήνα αυτήν τη φορά. «Τους “Πλανήτες” του Γκούσταβ Χολστ», είπε με αυτή την εκνευριστική βεβαιότητα που τον διακρίνει ενίοτε. «Καλό καλοκαίρι σε όλους να πεις από μένα», πρόσθεσε μετά – κι επέστρεψε στις πυρετώδεις προετοιμασίες για το ταξίδι του.