Στην αριστερή πλευρά αυτής της σελίδας ο καλός συνάδελφος Δημήτρης Μπούρας γράφει για τη νέα ταινία με θέμα τον κόμη Δράκουλα, που προβάλλεται στις αίθουσες, καθώς και για μια μεγάλη έκθεση στη Βρετανική Βιβλιοθήκη με θέμα τον γοτθικό τρόμο. Στη δε βάση του σημερινού σημειώματος μπορείτε να θαυμάσετε την ορχιδέα «Δράκουλας». Εκατόν δεκαοκτώ είδη του συγκεκριμένου τύπου ορχιδέας απαντούν στην Κεντρική Αμερική. «Καμία σχέση με Τρανσυλβανία», σχολιάζει ο κύριος Γκρι και αναρωτιέται: «Γιατί ένα άνθος να φέρει ένα τόσο βαρύ, αιμοσταγές όνομα;». Απλώς το χρώμα του είναι αιμάτινο. Θυμίζει ένα αφύσικα διογκωμένο ερυθρό αιμοσφαίριο. Επιπλέον, τα σέπαλά του είναι μακριά – όπως οι κυνόδοντες του βρικόλακα.
Ο κύριος Γκρι ουδέποτε τρόμαξε με τη μορφή του Δράκουλα – ωστόσο τον συγκινούσε η μοναξιά ενός πλάσματος που δεν είναι ούτε ζωντανό ούτε νεκρό. «Μοναξιά που αποτυπώθηκε εξαίσια σ’ εκείνο το σουηδικό “Ασε το κακό να μπει”, έτσι;»
Την επομένη, ο κύριος Γκρι μου έστειλε με μήνυμα κάτι που διάβασε: επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον πειραματίστηκαν σε ασθενείς τού εκεί νοσοκομείου, που θεωρήθηκαν κλινικά νεκροί ύστερα από ανακοπή, τους οποίους όμως οι γιατροί κατάφεραν να επαναφέρουν. «Δεν με απασχολούν οι λεγόμενες “μεταθανάτιες εμπειρίες”», μου είπε ο κύριος Γκρι. «Νομίζω ότι είναι πολιτισμικές εγγραφές του νου: οι χριστιανοί βλέπουν τον Ιησού και οι βουδιστές τον Βούδα – υπάρχουν τέτοιες μαρτυρίες. Το ενδιαφέρον με την πρόσφατη έρευνα είναι πως δείχνει να επιβεβαιώνει ότι ο άνθρωπος ίσως να έχει συνείδηση ακόμα και λίγα λεπτά μετά τη στιγμή του θανάτου. Επ’ αυτού, θυμήθηκα ένα πείραμα που έγινε στη Γαλλία τον 19ο αιώνα: ένας γιατρός πήρε την άδεια από το γαλλικό κράτος να παρακολουθήσει καρατομήσεις ποινικών κρατουμένων στην γκιλοτίνα. Αμέσως μετά, καλούσε το κομμένο κεφάλι να του μιλήσει. Βλέπεις, υπήρχαν μαρτυρίες από τη Γαλλική Επανάσταση ότι κάποια κεφάλια που οι δήμιοι επεδείκνυαν στον λαό από το ικρίωμα έκαναν μορφασμούς. Αστικός μύθος μάλλον, αλλά ένας γιατρός “ψήθηκε” να δοκιμάσει. Λέγεται πως σε μία μόνον περίπτωση, το κεφάλι άνοιξε όντως τα μάτια του. Αυτή ήταν και η μοναδική αντίδραση. Ακόμα και να δοκίμαζε να μιλήσει δεν θα μπορούσε: οι φωνητικές χορδές είχαν αχρηστευθεί εξαιτίας της λαιμητόμου. Οπότε, ανοιγόκλεισε απλώς τα μάτια και μετά, τέλος. Καταβύθιση στο μηδέν. Ενα ερώτημα εδώ θα μπορούσε να είναι αυτό: γιατί να τρομάζεις με τον Δράκουλα όταν υπάρχει ο άνθρωπος; Και παρότι αυτή η ορχιδέα φέρει ένα τόσο τρομακτικό όνομα, δείχνει να είναι γεμάτη ζωή. Ο ερωτευμένος βρικόλακας μπορεί να είναι μια γοητευτική φιγούρα, αλλά προτείνω το δικό μας μότο να είναι πάντοτε αυτό: άσε το καλό να μπει».
«Και από μουσική, τι προτείνεις;» «Το “Dracula” – τη σύγχρονη μουσική του Φίλιπ Γκλας για την ταινία του 1931, με τον Μπέλα Λουγκόσι. Στην ερμηνεία του Kronos Quartet». Αυτά τα υποβλητικά, ανατριχιαστικά έγχορδα – όπως λέει και ο σκοτεινός Κόμης στον κλασικό «Δράκουλα» του Μπραμ Στόουκερ: «Ακουσέ τα. Ακου τα παιδιά της νύχτας. Τι μουσική είναι αυτή που κάνουν»!