«Αγαπητέ Ηλία, αν μ’ έψαχνες την περασμένη Τετάρτη στη Στέγη, στην εκδήλωση με τον Πολ Οστερ, δεν ήμουν. Ξέρεις πως αποφεύγω τον πολύ κόσμο. Ηθελα να σου πω όμως ότι κάθε φορά που διαβάζω Οστερ, νιώθω έντονη την αίσθηση ενός μυστηρίου που δεν έχει να κάνει ωστόσο με κάποια κρυμμένη μεταφυσική αλλά με την κοινοτοπία του πραγματικού. Ο συγγραφέας αυτός γράφει για "κοινούς τόπους" στο χώρο και τον χρόνο, καθιστώντας τους την ίδια στιγμή, ανοίκειους, ενίοτε απειλητικούς.
»Θυμάσαι την ταινία του Αντονιόνι, την "Κόκκινη έρημο"; Η Μόνικα Βίτι λέει στον παράνομο εραστή της ότι "υπάρχει κάτι τρομακτικό στην πραγματικότητα μα δεν μπορώ να προσδιορίσω τι". Στον κόσμο του Οστερ υπάρχει διαρκώς μια παρόμοια αίσθηση – όχι όμως μόνον μιας ασαφούς απειλής αλλά και της κωμωδίας, της τρυφερότητας των ανθρώπων. Θυμάμαι κάτι που έλεγε ο ίδιος για ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία του, το "Τρέλες στο Μπρούκλιν": ότι ήταν "ένας ύμνος στο συνηθισμένο, στην ομορφιά της καθημερινής ζωής. Στο μυστήριο και τη χαρά του να είσαι ζωντανός". Κι όμως, η πρώτη αράδα του βιβλίου: "Εψαχνα ένα ήσυχο μέρος για να πεθάνω. Κάποιος μου πρότεινε το Μπρούκλιν". Τι θαυμάσια πρώτη πρόταση μυθιστορήματος!
»Σε μιαν άλλη του συνέντευξη έλεγε πως "στα πενήντα μας, οι περισσότεροι είμαστε στοιχειωμένοι από φαντάσματα. Ζούνε μέσα μας και όσο χρόνο περνάμε κουβεντιάζοντας με τους ζωντανούς, άλλο τόσο χρόνο σπαταλάμε συνομιλώντας με τους νεκρούς. […] Η ζωή είναι τόσο σύντομη, τόσο συναρπαστική. Εν τέλει, πόσους ανθρώπους αγαπάμε στ’ αλήθεια μέσα σε μια ζωή; Πολύ λίγους, ελάχιστους. Οταν οι περισσότεροι από αυτούς έχουν φύγει, ο χάρτης του εσωτερικού σου κόσμου αλλάζει. Οπως μου είπε ο φίλος μου, ο Τζορτζ Οπεν, σχετικά με το πώς βιώνω τα γηρατειά: τι παράξενο πράγμα να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε ένα μικρό αγόρι".
»Τη φράση αυτή ο Οστερ περιέλαβε στο βιβλίο που έγραψε για τον πατέρα του όταν πέθανε, την "Επινόηση της μοναξιάς". Δεν πρόκειται για καμιά πρωτότυπη σοφία, όμως νομίζω πως ο Οστερ είναι ένας αληθινός καλλιτέχνης. Σου λέει πράγματα στενάχωρα μα ουσιώδη, χωρίς να σε καταβάλλει. Σε ζορίζει και την ίδια στιγμή σε εμπνέει. Ισως μέχρι το τέλος παραμένουμε παιδιά κι ο κόσμος να είναι πάντοτε ανεξερεύνητος, τα όριά του να τα διαμορφώνουμε, να τα παραβιάζουμε, να τα υπερβαίνουμε κάθε μέρα. Κυλάω στο συναίσθημα, το ξέρω αλλά, πρόσφατα αγαπημένοι φίλοι έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους και, όσο κι αν έχω μάθει να τιθασεύω το συναίσθημα, υποκύπτω. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν θα το παραδεχόμουν ποτέ δημοσίως. Τέλος πάντων, αυτά. Σου στέλνω μια μουσική, να απαλύνει το άγχος σου: το "True Love Ways" του Μπάντι Χόλι. Ο Οστερ έχει μια φωτογραφία του Μπάντι Χόλι στο αυτοβιογραφικό του "Report from the Interior". Σου στέλνω κι εγώ μια φωτογραφία του Μπάντι Χόλι, να τη δημοσιεύσεις. Ο Οστερ πρέπει να τον άκουγε μικρός, στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Πρέπει να στεναχωρήθηκε όταν ο Χόλι σκοτώθηκε με το αεροπλάνο. Παρέμεινε για πάντα ένα μικρό αγόρι είκοσι τριών χρόνων με τεράστια γυαλιά».