Μία ανδρική φιγούρα πάνω στο ρινγκ ετοιμάζεται για μια ακόμα μάχη – η εισαγωγική σεκάνς του «Οργισμένου ειδώλου» (Raging Bull, 1980) του Μάρτιν Σκορσέζε, με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο, πίσω από τα σχοινιά του ρινγκ, στον ρόλο του αυτοκαταστροφικού πυγμάχου Τζέικ Λα Μότα. Ο κύριος Γκρι με πληροφορεί ότι οι τίτλοι συνοδεύονται από το υποβλητικό, θλιμμένο ιντερμέτζο της όπερας «Καβαλερία Ρουστικάνα» του Πιέτρο Μασκάνι. Αξεπέραστη ιταλική μελωδία, γεμάτη από δυτική Μεσόγειο, συμπυκνώνει εξαίσια μια ιστορία ανόδου και πτώσης, βίας και χαμένων ονείρων, όπως αυτή του Τζέικ Λα Μότα στην ταινία – απ’ όπου και η σημερινή φωτογραφία.
Ο κύριος Γκρι ξαναθυμήθηκε τη μουσική του Μασκάνι όταν απέκτησε ένα διπλό άλμπουμ της πρόσφατης σοδειάς της Naxos, μια συλλογή με τίτλο «Love and Passion in Music», που περιλαμβάνει το δημοφιλές ιντερμέτζο. «Ξέρω, ο τίτλος ακούγεται γλυκερός», με προλαβαίνει ο κύριος Γκρι, «όμως η συλλογή είναι εξαιρετική. Πέρα από τα αναμενόμενα, από Ραχμάνινοφ μέχρι Βάγκνερ, σε αυτή ανακάλυψα την κινηματογραφική μουσική που είχε γράψει ο μεγάλος Εριχ Βόλφγκανγκ Κόρνγκολντ για τον “Ρομπέν των Δασών”, του 1938, με τον Ερολ Φλιν, για την ακρίβεια, την έξοχη σύνθεση της ερωτικής σκηνής ανάμεσα στον Ρομπέν και τη Μάριαν, κι ακόμα το απίθανο μουσικό θέμα της Τάρα από το “Οσα παίρνει ο άνεμος” (1939) ενός άλλου μεγάλου της κινηματογραφικής μουσικής, του Μαξ Στάινερ».
Ο κύριος Γκρι ζήλεψε τους συνεργάτες της σημερινής στήλης, στη βάση αυτής της σελίδας, με τις παρουσιάσεις νέων μουσικών άλμπουμ, επιμένοντας όμως κινηματογραφικά και στρέφοντας το ενδιαφέρον του σε έναν σημερινό συνθέτη, τον εξαιρετικό Γερμανό Χανς Τσίμερ (Hans Zimmer). Ο κύριος Γκρι τον ανακάλυψε το 1998 με την αριστουργηματική μουσική υπόκρουση της «Λεπτής κόκκινης γραμμής» του Τέρενς Μάλικ, τον ξαναβρήκε αργότερα με την επίσης καταπληκτική μουσική του «Inception» (2011) του Κρίστοφερ Νόλαν. Πέρσι επιβεβαίωσε την αγάπη του στον Τσίμερ, με τη μουσική που έγραψε για το «Interstellar», επίσης του Νόλαν. «Είναι παράξενο», λέει ο κύριος Γκρι. «Είχα ξεχωρίσει το βασικό μουσικό θέμα από το αρχικό teaser trailer της ταινίας, τέλη του 2013, όταν όμως είδα το “Interstellar” σαν να μην “άκουγα” καθόλου τη μουσική του – σε αντίθεση με τη “Λεπτή κόκκινη γραμμή”, η μουσική της οποίας μάλλον δεν θα πάψει να με στοιχειώνει. Χρειάστηκε να αγοράσω το σάουντρακ της ταινίας για να με κερδίσει απόλυτα αυτός ο τρομακτικός συνδυασμός του μυστηριακού και του κοσμολογικού με το έντονο, πολύ ανθρώπινο συναίσθημα. Οπως και στη “Γραμμή”, έτσι και στο “Interstellar” υπάρχει σχεδόν μηδαμινή “περιστασιακή” μουσική και το άλμπουμ ακούγεται αυτόνομα σαν ένα θεσπέσιο “τριπάκι” – σαν ένα ταξίδι μακρινό».
Υπέθεσα ότι ως μουσική της ημέρας ο κύριος Γκρι θα επέλεγε κάτι απ’ το «Interstellar», όμως επέμεινε στο ιντερμέτζο του Μασκάνι και τη φιγούρα του Ντε Νίρο-Λα Μότα πάνω στο ρινγκ. «Εχει κάτι από τη θλίψη των καιρών μας», λέει. «Και δεν πειράζει που εν μέσω τρικυμίας το ρίχνουμε στις μουσικές. Πώς αλλιώς να συνεχίσει κάποιος μέσα σε αυτό το τρελάδικο;».