Ο κύριος Γκρι μού δείχνει τη φωτογραφία της Μπέτι στην παραλία. Μοιάζει θλιμμένη. Χαμηλωμένο βλέμμα, ελαφρώς σκυφτή, κάτι ψάχνει στο τσαντάκι της, καθισμένη σε μια πετσέτα πάνω στην άμμο, γυναίκα ώριμη και κοριτσάκι με κορδέλα στα μαλλιά την ίδια στιγμή. Στο βάθος διακρίνεται μια φλούδα ωκεανού. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη τη δεκαετία του ’50, κάπου στην Αμερική, την εποχή που η Μπέτι ζει το όνειρο της επιτυχίας. Αντικείμενο πόθου για τους άνδρες, αρχετυπικό Pin-Up Girl, η Bettie Page (1923-2008) με τις μαύρες αφέλειες και τις καμπύλες. Από τις λίγες φωτογραφίσεις της με τα στημένα και αθώα, βαθιά μέσα στις περιοχές του κιτς, σαδομαζοχιστικά-λεσβιακά σχήματα, καθώς και τις πολύ περισσότερες λαχταριστές σόλο πόζες της, με πιο διάσημες εκείνες όπου χαϊδεύει δύο πανέμορφα αιλουροειδή, ο κύριος Γκρι προτιμά αυτή, τη σημερινή, την πιο καθημερινή της στιγμή στην πλαζ: είναι όμορφη, μόνη και κάπως λυπημένη ή απλώς αφηρημένη, χαμένη σε σκέψεις, κάτω απ’ τον ζεστό καλοκαιρινό ήλιο και με την αλμυρή αύρα να της φυσάει τις αφέλειες στο μέτωπο.
«Το αστέρι της μεσουράνησε από το 1950, οπότε και εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη και την ανακάλυψε η Μπάνι Γιέγκερ, η πανέμορφη φωτογράφος με το κοφτερό μυαλό, έως το 1958. Οταν το 1954 ο Χιου Χέφνερ, ο ιδρυτής του Playboy, είδε τις φωτογραφίες με τα αιλουροειδή», μου λέει ο κύριος Γκρι, «έκανε την Μπέτι Playmate του Μήνα, στο τεύχος Ιανουαρίου του 1955». Τότε, η Μπέτι κέρδισε τον τίτλο «Miss Pin-Up Girl of the World». Οπως έχει πει και η Μπάνι Γιέγκερ: «Λένε ότι οι άντρες σκέφτονται τις γυναίκες και το σεξ κάθε λεπτό που περνάει. Ελπίζω να μην είναι έτσι. Διότι πώς είναι δυνατόν να κάνουν και καμία δουλειά; Φαντάζομαι, είναι μια φευγαλέα σκέψη, έρχεται και χάνεται κάθε τόσο, ξέρω όμως ότι τους άντρες τούς τραβάνε οι εικόνες όμορφων κοριτσιών, όπως τη μέλισσα το νέκταρ ενός άνθους. Είναι πέρα από τον έλεγχό τους· έτσι είναι απλώς καμωμένοι!».
Μεγαλωμένη σε αυστηρά θρησκευτικό περιβάλλον του Τενεσί, η Μπέτι υπήρξε παιδί σεξουαλικά κακοποιημένο από τον πατέρα της, έκανε έναν άτυχο γάμο, στη δε πρώτη της επίσκεψη στη Νέα Υόρκη υπέστη ομαδικό βιασμό. Το 1956, επιτροπή του Κογκρέσου ερεύνησε την «έξαρση της πορνογραφίας» στην Αμερική και μέσα στο υλικό που είχε στη διάθεσή της ήταν και μερικές φωτογραφίες της Μπέτι, η οποία, σοκαρισμένη, δύο χρόνια μετά, εξαφανίστηκε, ασπάστηκε τον χριστιανισμό, πέρασε οικονομικές δυσκολίες και νευρικούς κλονισμούς, ώσπου μετά τη δεκαετία του ’90 άρχισε να πληρώνεται ξανά για τις φωτογραφίες της που και πάλι γίνονταν ανάρπαστες. Η ίδια εκδήλωσε την απορία και την έκπληξή της μπροστά σε αυτή την ξαφνική αγάπη του κόσμου.
Ο κύριος Γκρι αφιερώνει ένα μουσικό κομμάτι στη μνήμη της Μπέτι, ο βίος της οποίας, παρά τα έντονα χρώματα και τον ύποπτα αθώο αισθησιασμό των αινιγματικών φίφτις, έχει κάτι εκθαμβωτικό μα και μελαγχολικό: το «A Summer Place», που ο Μαξ Στάινερ έγραψε το 1959 για την ομότιτλη ταινία, στην κλασική εκτέλεση του Percy Faith. «Οταν το άκουγε η Μπέτι», λέει ο κύριος Γκρι κοιτάζοντας τη φωτογραφία της στην ακτή, «είχε πια αποτραβηχτεί: ένα καλοκαιρινό τοπίο με θλιμμένη ματιά».